Ο Παναθηναϊκός έχασε (56-50) για δεύτερη φορά στο «Nick Galis Hall», το βράδυ της Τετάρτης, και μπήκε στο… τρενάκι του τρόμου. Ο Αρης θα κατέβει -το Σάββατο- στην Αθήνα για τη χαρά του παιχνιδιού. Εχει -ήδη- πετύχει πολύ περισσότερα απ’ όσα οι φίλοι του προσδοκούσαν στην αρχή της σεζόν, οπότε το άγχος της αποτυχίας θα βαραίνει τα χέρια των «Πράσινων». Τέτοια αγωνία ώσπου να προκριθούν στους Τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ, είχαν να τη ζήσουν 11 χρόνια. Η τελευταία φορά που χρειάστηκαν πέμπτο παιχνίδι στην ημιτελική σειρά, ήταν τη μακρινή σεζόν 2004-2005.

Στο χθεσινό ματς υπήρξε μια φάση που, εν πολλοίς, εξηγεί τι έχει συμβεί στον φετινό Παναθηναϊκό. Κάπου στις αρχές της δεύτερης περιόδου (και ενώ προηγείται με 16-8), ο Ελιοτ Ουίλιαμς αποτυγχάνει να δώσει την μπάλα στον Ραντούλιτσα όπως πρέπει, με αποτέλεσμα αυτός να τη χάσει. Ο σέρβος εκνευρίζεται, ζητά αλλαγή από τον προπονητή του και φεύγει προς τον πάγκο. Από κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες» καταλαβαίνεις πολλά. Για το κλίμα και την πειθαρχία στην ομάδα.

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να διορθώσει ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο κόουτς ο οποίος πριν από μερικές εβδομάδες κλήθηκε κατεπειγόντως να περισώσει ό,τι μπορεί από το «ναυάγιο» που άφησε πίσω του ο Σάσα Τζόρτζεβιτς: να βάλει κανόνες σε ένα σύνολο καλών παικτών που επί επτά μήνες έπαιζαν ελεύθερα. Να τους ξανακάνει ομάδα.

Γι’ αυτό, χθες, έβαλε την πειθαρχία πάνω από το αποτέλεσμα και άφησε έξω τους ξενύχτηδες: τον Γκιστ, τον Χέινς και τον Φελντέιν. Θα ήταν εντελώς αντιπαιδαγωγικό, από τη στιγμή που την προηγούμενη μέρα τους άφησε εκτός προπόνησης, να τους χρησιμοποιήσει στο παιχνίδι. Θα έστελνε το λάθος μήνυμα, πως όποιος κάνει την κουτσουκέλα του, θα μπορεί να παίζει στους αγώνες χωρίς να ιδρώνει στις προπονήσεις.

Από τους τρεις απόντες αμερικανούς, περισσότερο τού έλειψε ο Τζέιμς Γκιστ. Ενας παίκτης που έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου συνηθίζει να προκαλεί προβλήματα, όμως στο παρκέ «τα δίνει όλα». Αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ο κόουτς. Ισως να περίμενε περισσότερα από τον πάγκο, όμως όλοι οι αναπληρωματικοί μαζί τού έδωσαν μόλις 17 πόντους (τους 16, ο Ραντούλιτσα με τον Φώτση). Ισως να ήλπιζε σε μια καλή εμφάνιση του Καλάθη, όμως ο Νικ… έσπασε τα καλάθια. Ο πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού τελείωσε το παιχνίδι με 1/11 σουτ και μόλις τρεις ασίστ… Ο Χάντερ φορτώθηκε με τέσσερα φάουλ και, από τη στιγμή που κάθισε στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε ούτε μία μάχη στον αέρα. Στο τέλος έπαιζε μόνος του ο Ουίλιαμς, και η ήττα ήρθε μάλλον φυσιολογικά.

Ο προκάτοχός του, ο Τζόρτζεβιτς, αξίζει τον απεριόριστο σεβασμό ως προσωπικότητα του μπάσκετ. Αλλά, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε τρόπο να κάνει τους παίκτες του, ομάδα.

Αραγε, αν το χθεσινό ματς ήταν ο πέμπτος Τελικός με τον Ολυμπιακό, πάλι θα άφηνε έξω τους αμερικανούς; Σε αυτή την υποθετική ερώτηση, μόνο υποθετικές απαντήσεις μπορούν να δοθούν. Το βέβαιο είναι, οτι ο Πεδουλάκης έχει δίκιο: «Η ομάδα πρέπει να γίνει ομάδα, με κάθε κόστος». Το ερώτημα είναι: θα προλάβει;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει δικαίωμα για προσθήκες ή αλλαγές στο ρόστερ του. Οπότε, ο νέος προπονητής προσπαθεί να αλλάξει το «πώς» και όχι το «με ποιούς». Αλλά η αφομοίωση -από τους παίκτες- μιας άλλης νοοτροπίας θέλει χρόνο. Ο χρόνος του Πεδουλάκη ήταν ένας μήνας σκάρτος. Το πρόβλημα, βεβαίως, είναι (και) αγωνιστικό. Για παράδειγμα, ο κόουτς δίνει μεγάλη έμφαση στην άμυνα. Δεν έχει, όμως, «σκληρούς» παίκτες στη διάθεσή του. Με λάθος υλικά, ακόμη και η σωστή συνταγή θα δώσει λάθος αποτέλεσμα.

Ο προκάτοχός του, ο Τζόρτζεβιτς, αξίζει τον απεριόριστο σεβασμό ως προσωπικότητα του μπάσκετ. Αλλά, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε τρόπο να κάνει τους παίκτες του, ομάδα. Ισως επειδή υπήρξε ο ίδιος τεράστιος παίκτης. Θεωρούσε αυτονόητα κάποια πράγματα (που δεν ήταν): να παίζεις στα όρια των δυνατοτήτων σου, να ακολουθείς πιστά το σχέδιο του προπονητή, να μην το γυρίζεις στην ατομική πρωτοβουλία με την πρώτη δυσκολία, να παίζεις για τους δίπλα σου – κι όχι για την πάρτη σου. Τώρα είναι κάπως αργά, μια ομάδα να αρχίσει να μαθαίνει τα βασικά.

Η ζημιά έχει βαθιές ρίζες. Χρονολογείται από το 2014, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έδιωξε έναν κανονικό προπονητή -τον Πεδουλάκη- επειδή το επώνυμό του δεν κατέληγε σε «ιτς», κι άρχισε τους πειραματισμούς με τους σέρβους. Λίγο πριν απολυθεί, ο Πεδουλάκης είχε κατακτήσει όλους τους εγχώριους τίτλους που διεκδίκησε στους 20 μήνες της θητείας του (ένα Πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα), και είχε κρατήσει την ομάδα όρθια στη μετα-Ομπράντοβιτς εποχή. Τι του καταλόγισαν; Οτι δεν πέτυχε τον στόχο της «ελληνοποίησης» -με τι λεφτά;- και οτι ο Παναθηναϊκός έπαιζε… αντιτουριστικό μπάσκετ. Νικούσε, όμως.

Σε αντίθεση με τις ομάδες των επιγόνων του -του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και του Σάσα Τζόρτζεβιτς- που έχαναν όμορφα. Παίζοντας με έναν τρόπο που οι αισιόδοξοι τον έβλεπαν θεαματικό, και οι ρεαλιστές επιπόλαιο και ασύντακτο. Οταν ο Γιαννακόπουλος μπήκε στο κλαμπ εκείνων που φώναζαν οτι «κάτι δεν πάει καλά», παραδέχτηκε το λάθος του όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε: έφερε πίσω τον Πεδουλάκη.

Ο Παναθηναϊκός βγήκε σε αναζήτηση… σωτήρα για τρίτη διαδοχική άνοιξη φέτος. Την πρώτη φορά, το σχήμα Αλβέρτη – Πρίφτη – Μανωλόπουλου οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Η δεύτερη απόπειρα, πέρυσι, με Μανωλόπουλο και Αρη Λυκογιάννη, απέτυχε παταγωδώς. Η τρίτη, η τωρινή, είναι η δυσκολότερη απ’ όλες. Οποιος παρακολούθησε τα δυο τελευταία παιχνίδια του Παναθηναϊκού και γνωρίζει με ποιο μπάτζετ τού έβαλε δύσκολα ο Αρης, κατανοεί το γιατί.

Ακόμη κι αν οι «Πράσινοι» βγουν ζωντανοί απ’ αυτήν την απρόβλεπτη περιπέτειά τους στους ημιτελικούς, ο Ολυμπιακός θα τους περιμένει (στις 19 Μαΐου στο ΣΕΦ) ξεκούραστος και προετοιμασμένος – όπως φάνηκε στα τρία παιχνίδια του με την ΑΕΚ. Ισως για πρώτη φορά πριν από μια σειρά Τελικών με τον «αιώνιο» αντίπαλο, ο Παναθηναϊκός έχει να καλύψει μια τόσο μεγάλη απόσταση σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News