Τα έργα αναμόρφωσης του γηπέδου «Απόστολος Νικολαΐδης», που ανακοίνωσε ο Γιάννης Αλαφούζος το μεσημέρι της Δευτέρας, προκάλεσαν αντιφατικά συναισθήματα στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Μια βόλτα στα social media αποδεικνύει τον διχασμό των οπαδών του συλλόγου απέναντι σε αυτό το project.

Κάποιοι ενθουσιάστηκαν. Ιδίως οι σαραντάρηδες -και βάλε- οι οποίοι στη Λεωφόρο έχουν ζήσει μεγαλεία και το βλέπουν πιο συναισθηματικά. Δεν συνήθισαν ποτέ την «παγωνιά» του Ολυμπιακού Σταδίου και ήταν πάντα υπέρ της επιστροφής στο «κλουβί». Αν πρόκειται, αυτό το ταλαίπωρο γήπεδο να ομορφύνει, να προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερες ανέσεις σε παίκτες και θεατές, γιατί όχι; Επιπλέον, λένε, θα είναι μια έδρα τρομακτική για τους αντιπάλους, λόγω της μηδαμινής απόστασης που χωρίζει τις εξέδρες από τον αγωνιστικό χώρο. Και -το κυριότερο- είναι εύκολα προσβάσιμο, επειδή βρίσκεται χωμένο μέσα στην πόλη.

Κάποιοι άλλοι απογοητεύτηκαν. Διότι ένα γήπεδο 94 ετών -το αρχαιότερο που βρίσκεται σε λειτουργία- δεν μπορεί να γίνει σύγχρονο, ούτε με όλα τα εκατομμύρια του κόσμου. Είναι και μικρό. Την ημέρα που η Γουέστ Χαμ ανακοίνωσε ότι πούλησε 52.000 εισιτήρια διαρκείας για την προσεχή αγωνιστική περίοδο, ο πρόεδρος (Αλαφούζος) στρίμωξε ένα μέγεθος σαν τον Παναθηναϊκό σε 20.000 θέσεις. Το χειρότερο (για τους απογοητευμένους) είναι οτι η ανακαίνιση καταδικάζει τον σύλλογο να μην αποκτήσει ποτέ -στο ορατό μέλλον- καινούργιο, μεγάλο γήπεδο. Ποιο κλαμπ επενδύει 10-15 εκατομμύρια ευρώ στις παλιές εγκαταστάσεις του, για να τις εγκαταλείψει σε πέντε ή δέκα χρόνια;

Η μισή αλήθεια είναι οτι ο Παναθηναϊκός θα ζηλεύει, σε μερικά χρόνια, τα «σπίτια» των μεγάλων αντιπάλων του. Ο Ολυμπιακός κατάφερε ήδη να ανακατασκευάσει εκ θεμελίων το «Καραϊσκάκης», η ΑΕΚ έχει βάλει μπρος την ανέγερση νέου γηπέδου στον χώρο της ιστορικής της έδρας, ενώ και ο ΠΑΟΚ έχει αντίστοιχα σχέδια. Η άλλη μισή (αλήθεια) είναι πως οι «Πράσινοι» έχουν τραβήξει πολλά, όλα αυτά τα χρόνια, με αποκορύφωμα το μέγα φιάσκο του Βοτανικού. Ισως αυτή να ήταν η μοναδική λύση που τους είχε απομείνει, αν μιλάμε για μια έδρα κοντά στην πόλη και όχι σε κάποια… εξορία.

Σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση του έργου, ο κ. Αλαφούζος -σοφά- κάνει τα σχέδιά του χωρίς να δένει κόμπο τα επτά εκατομμύρια της Περιφέρειας Αττικής. Αν και το κονδύλι έχει εγκριθεί, με τη σημερινή άθλια δημοσιονομική κατάσταση του κράτους, μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική αβεβαιότητα γύρω από το project.

Ο ηγέτης του Παναθηναϊκού δήλωσε οτι τα έργα θα κοστίσουν 10 με 15 εκατομμύρια ευρώ. Δέκα ή δεκαπέντε; Μια απόκλιση συν πλην 50%, σε τέτοια οικονομικά μεγέθη, δεν είναι παίξε – γέλασε. Κάποιος μπορεί να πει οτι δείχνει και μια προχειρότητα. Ιδίως όταν είναι στον «αέρα» και τα επτά εκατομμύρια της κυρίας Δούρου. Διότι στο χειρότερο σενάριο, δηλαδή αν το κόστος ανέβει στα 15 εκατ. και δεν εκταμιευθούν τα 7 εκατ., μιλάμε για μια διαφορά 12 εκατομμυρίων ευρώ. Την ώρα, μάλιστα, που «παίζονται» και τα υπόλοιπα, στον βαθμό που ο Παναθηναϊκός τα περιμένει από τους υποστηρικτές του.

Κάθε φίλος του συλλόγου μπορεί να συνεισφέρει στην ανακατασκευή της Λεωφόρου με ποσά από 20 έως 3.000 ευρώ. Οσοι δώσουν 140 ευρώ και πάνω, εξασφαλίζουν και μια κάρτα διαρκείας -χωρίς επιπλέον χρήματα- ενώ τα αντισταθμιστικά οφέλη αυξάνονται αναλόγως με το πακέτο προσφοράς. Επίσης, κάθε χορηγός του γηπέδου που είναι και κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας, έχει το προνόμιο της ονοματοθεσίας θέσης. Το ονοματεπώνυμό του μπορεί να αναγράφεται στο κάθισμα που του αντιστοιχεί, εφόσον το επιθυμεί. Αλλά πάνω από το μάρκετινγκ είναι η πραγματικότητα.

Στην ΠΑΕ περιμένουν πολλά από τις χορηγίες του κόσμου, σε μια οικονομική συγκυρία που απαγορεύει την αισιοδοξία. Ετσι κι αλλιώς, η ανιδιοτελής οικονομική βοήθεια στην αγαπημένη τους ομάδα δεν είναι στο DNA των ελλήνων οπαδών. Ολοι θυμούνται τις υπεραισιόδοξες προσδοκίες του κ. Αλαφούζου, στα πρώτα του βήματα στην ΠΑΕ, για 40.000 μέλη – χρηματοδότες, που διαψεύστηκαν παταγωδώς. Οσο για τους 9.000 της «Συμμαχίας», αυτοί κάθε καλοκαίρι δίνουν από το υστέρημά τους για την αγαπημένη τους ομάδα. Αραγε, μπορούν να δώσουν περισσότερα; Και πόσα ακριβώς είναι τα χρήματα που ο σύλλογος περιμένει από τους φίλους του; Ο πρόεδρος δεν το ξεκαθάρισε.

Η άλλη μεγάλη αβεβαιότητα έχει να κάνει με τις νομικές διαδικασίες. «Η πρώτη φάση των έργων θα αρχίσει μετά το τέλος των play-offs. Τα κτίρια θα ξεκινήσουν μόλις πάρουμε την άδεια, πιστεύω τον Ιούνιο. Από την ημέρα που θα εκδοθεί η άδεια, θα χρειαστούμε τρεις μήνες για την ολοκλήρωση του έργου», είπε ο πρόεδρος. Αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανιστούν, πάλι, τίποτα… κορμοράνοι. Ηδη κάποιοι «αυθόρμητοι πολίτες» απειλούν με προσφυγή, στο ΣτΕ, κατά του νόμου που δίνει στα αθλητικά σωματεία το δικαίωμα να ανακατασκευάσουν τα γήπεδά τους, και σκοπεύουν να μπλοκάρουν τις εργασίες.

Τα έζησε, άλλωστε, ο Παναθηναϊκός την τελευταία δεκαετία. Από τότε που άρχισε αυτή η βασανισμένη ιστορία με τον Βοτανικό και τη «διπλή ανάπλαση». Τότε, πριν από την κρίση και τα μνημόνια, που οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού σχεδίαζαν ένα υπερσύγχρονο γήπεδο 45.000 θέσεων, με εγκαταστάσεις κολύμβησης, πόλο και τένις. Πού να το φανταστούν, οτι αυτός ο σκουπιδότοπος που -ακόμη και σήμερα- έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του, είχε κηρυχθεί… «υγροβιότοπος»; Κι έτσι, η ανάγκη έγινε φιλοτιμία. Στη Λεωφόρο, λοιπόν. Γιατί, όπως είπε κι ένας άγγλος αρχιτέκτονας στον κ. Αλαφούζο, «αυτό το γήπεδο έχει ψυχή, και εδώ πρέπει να μείνετε»…

Το οικόπεδο στο οποίο χτίστηκε το γήπεδο της Λεωφόρου, στους βόρειους πρόποδες του λόφου του Λυκαβηττού, ανήκε στον Δήμο Αθηναίων και η χρήση της έκτασης -με το τοπωνύμιο Περιβόλα- παραχωρήθηκε τη δεκαετία του ’20 έναντι συμβολικού ποσού (και δωρεάν μετά το 1972) στον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Μέχρι τότε η ομάδα αγωνιζόταν σε γήπεδο επί της οδού Πατησίων, εκεί που σήμερα έχουν χτιστεί οι εγκαταστάσεις της ΑΣΟΕΕ.

Οι κατασκευές άρχισαν το 1922. Πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία,μοι οποίοι δεν είχαν πού αλλού να πάνε, εγκαταστάθηκαν στο γήπεδο που ήταν -τότε- γιαπί. Ακολούθησαν δυο χρόνια έντονων αντεγκλήσεων και, τελικά, τους παραχωρήθηκαν οι προσφυγικές κατοικίες, απέναντι, για να απελευθερώσουν τον χώρο. Η πρώτη εξέδρα -ξύλινη- κατασκευάστηκε το 1928. Για σχεδόν 50 χρόνια φιλοξένησε τους περισσότερους σημαντικούς εγχώριους και διεθνείς αγώνες. Το 1929 δόθηκε εκεί ο πρώτος αγώνας της Εθνικής Ελλάδας, με αντίπαλο τη φασιστική Ιταλία και την κόρη του Μουσολίνι, Εντα, στις κερκίδες. Το 1931 τοποθετήθηκαν τσιμεντένιες κερκίδες, και από τότε έως το 1984 ήταν η επίσημη έδρα της Εθνικής.

Το 1936, με απόφαση του δημάρχου Κοτζιά, το γήπεδο ανακαινίστηκε, όμως πολύ σύντομα επιτάχθηκε εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να λειτουργήσει ως νοσοκομείο. Ιταλοί και Γερμανοί έδιναν μεταξύ τους αγώνες, με έπαθλα που έκλεβαν από την τροπαιοθήκη του Παναθηναϊκού. Μετά την Κατοχή, το 1948, επισκευάστηκε με πρωτοβουλία του Απόστολου Νικολαΐδη, με έναν μεγάλο έρανο ανάμεσα στους φίλους του Παναθηναϊκού. Τότε μπήκαν και οι πρώτοι προβολείς σε ελληνικό γήπεδο. Ηταν και το πρώτο που απέκτησε χλοοτάπητα (1958). Το ρεκόρ εισιτηρίων σημειώθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1967, σε ένα παιχνίδι Παναθηναϊκού – Μπάγερν Μονάχου που παρακολούθησαν 29.665 θεατές. Ολοι οι καλοί χωράνε…

Στον χώρο του γηπέδου λειτούργησε το πρώτο κλειστό γυμναστήριο της Ελλάδας, το 1959. Πρόκειται για τον «Τάφο του Ινδού». Στα εγκαίνια, ένας δημοσιογράφος -αστειεύομενος- το αποκάλεσε έτσι, λόγω της στενότητας του χώρου (εκείνη την εποχή παιζόταν η ομώνυμη ταινία του Fritz Lang). Και το όνομα αυτό του έμεινε για πάντα.

Το 1981 το γήπεδο της Λεωφόρου πήρε το όνομα του ιστορικού ηγέτη του Παναθηναϊκού («Απόστολος Νικολαΐδης»). Τρία χρόνια αργότερα, ο Παναθηναϊκός μετακόμισε στο (καινούργιο τότε) Ολυμπιακό Στάδιο. Επέστρεψε στην ιστορική του έδρα το 2000-2001, έπειτα από μια ανακαίνιση που κόστισε 7.000.000 ευρώ. Εφυγε και πάλι για το ΟΑΚΑ το 2005, για να επιστρέψει προσωρινά το 2007. Το 2008 έφυγε οριστικά -όπως είχε ειπωθεί τότε- από τη γερασμένη Λεωφόρο. Αλλά, ποτέ μην πεις ποτέ.