Ας πούμε ότι το «ντου» στην οικία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που έκανε τον γύρο του κόσμου στο Διαδίκτυο, ήταν αντίποινα για την πρωϊνή του, διόλου φιλική, «επίσκεψη» στο εστιατόριο της Πανόρμου, την οποία κατήγγειλε ο ιδιοκτήτης του – υψηλόβαθμο στέλεχος της «Θύρας 13». Οπως και να ‘χει, εκατό νοματαίοι με μαχαίρια και λοστούς, που… ξύνουν τα νύχια τους για καβγά, δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του παναθηναϊκού πληθυσμού.

Αντιθέτως, οι αντιδράσεις χιλιάδων φίλων του «Τριφυλλιού» στα social media αποτυπώνουν τον διχασμό της λαϊκής βάσης του συλλόγου μετά τη δήλωση του Δ. Γιαννακόπουλου ότι εγκαταλείπει την ομάδα μπάσκετ. Οι μισοί τον κατηγορούν για «προδοσία», διαγράφοντας την ανιδιοτελή προσφορά του ιδίου και της οικογένειάς του στον «Εξάστερο» επί σχεδόν τρεισήμισι δεκαετίες. Οι άλλοι μισοί υπερασπίζονται το δικαίωμα ενός χρηματοδότη των σπορ να μη θέλει, ή να μην «αντέχει», να πετάξει κι άλλα χρήματα σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, κάνοντας χώρο σε όποιον θέλει και μπορεί.

Οσο κι αν σκαλίσουμε τη μνήμη μας, δεν θα βρούμε ιδιοκτήτη ομάδας που δεν «τα άκουσε» από τους οπαδούς -σε κάθε γλώσσα, κάθε άθλημα και κάθε εποχή- όταν σταμάτησε να βάζει λεφτά, ή όταν εκείνοι έκριναν πως δεν βάζει αρκετά. Κι όσο πιο πολλά έχει πληρώσει ένας μεγαλομέτοχος, τόσο περισσότερο καταδικάζεται στη συνείδηση των φιλάθλων να είναι το «αιώνιο κορόιδο». Οι επιτυχίες του συλλόγου επί των ημερών του δεν είναι παρά μια υποχρέωσή του να τις επαναλάβει. Με κάθε (δικό του) κόστος. «Δεν υπάρχει πιο αχάριστο πλάσμα από τον αχόρταγο οπαδό», είχε πει ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, θρυλική μορφή της Ρεάλ Μαδρίτης.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το συλλαλητήριο κατά των Βαρδινογιάννηδων, που συγκέντρωσε 40.000 κόσμο; Τις αποδοκιμασίες εναντίον του Σταύρου Νταϊφά, που είχε κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα στη σειρά για τον Ολυμπιακό; Ακόμη και ο Νίκος Γουλανδρής δεν γλίτωσε από την οργή των οπαδών της ομάδας του, αν και τη δεκαετία των ’70s είχε δαπανήσει αστρονομικά ποσά για να συγκεντρώσει στο Φάληρο έναν γαλαξία «αστέρων» εκείνης της εποχής. Παραιτήθηκε πικραμένος και δεν ξαναπάτησε, ποτέ, το πόδι του στο «Καραϊσκάκη».

Την ίδια -και χειρότερη- τύχη είχαν και παράγοντες πολύ μικρότερης οικονομικής επιφάνειας. «Μπάρλο, φύγε, διέλυσες της ΑΕΚ», φώναζαν έπειτα από μία ισοπαλία στη Ριζούπολη (1980) οι «Ενωσίτες» στον ιστορικό πρόεδρο, που είχε υποθηκεύσει το σπίτι του για το μεγαλείο της αγαπημένης του ομάδας. Τι κι αν την προηγούμενη τριετία η ΑΕΚ είχε κατακτήσει ένα «νταμπλ» κι ένα πρωτάθλημα, και είχε προκριθεί στους ημιτελικούς του Κυπέλλου UEFA… «Δεν ήθελα να πάρω από την ΑΕΚ, μόνο να δώσω ήθελα. Δεν είμαι επενδυτής και, μάλλον, δεν έχω θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτή η ομάδα είναι ό,τι σημαντικότερο είχα στη ζωή μου», έγραψε στην παραίτησή του, το 1981. Πέθανε το 1999, φτωχός και ξεχασμένος.

Ο Γιώργος Παντελάκης έπεσε, κι αυτός, θύμα της αχαριστίας των οπαδών. Αφιέρωσε τη ζωή του στον ΠΑΟΚ, ήταν πρόεδρός του το 1976, που πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο στο πρωτάθλημα, όμως δεν ήταν ο Κροίσος που θα απογείωνε τον «Δικέφαλο». Βαρέθηκε να βλέπει τη βιτρίνα του καταστήματός του σπασμένη, από χέρια που θα ‘πρεπε να τον χειροκροτούν. Εκδιώχθηκε από «δικά του παιδιά» -στενούς συνεργάτες που εμπιστευόταν- και πέθανε με αυτόν τον καημό.

Ο Στέλιος Καντώνιας χρηματοδότησε και κυβέρνησε τη μόνη ομάδα της περιφέρειας που κατέκτησε τον τίτλο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά, φανατικοί της ΑΕΛ άναβαν φωτιές έξω από το εργοστάσιό του, απειλώντας τον ότι θα το κάψουν. Ο Ευάγγελος Μυτιληναίος και ο Αντώνης Ρέμος (στον Ηρακλή), ο Δημήτρης Κοντομηνάς (στον Αρη), ο Κωνσταντίνος Τσακίρης (στον Πανιώνιο) και ο Κώστας Πηλαδάκης (στη Λάρισα), μετάνιωσαν πικρά που έμπλεξαν με το ποδόσφαιρο. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, που έκανε πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής της ΑΕΚ -το νέο της γήπεδο- κατηγορείται από μερίδα ΑΕΚτζήδων ότι δεν κάνει ακριβές μεταγραφές… «Αν η αχαριστία ήταν ποινικό αδίκημα, οι μισοί οπαδοί της ΑΕΚ θα ήταν φυλακή», απαντά.

Δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, ο Τζιάνι Ανιέλι (που σήμερα όλοι οι Γιουβεντίνοι αναπολούν) σχεδόν προπηλακίστηκε τη μοναδική χρονιά που η «Γηραιά Κυρία» δεν κατάφερε να βγει στην Ευρώπη (1991). Ο Φαν Πράαγκ, ο δημιουργός του σπουδαίου Αγιαξ των ’70s, ο (υιός) Μοράτι της Ιντερ, ή ο Ντέιβιντ Μάρεϊ, που είχε κάνει τη Ρέιντζερς… μόνιμη πρωταθλήτρια Σκωτίας, έχουν πολλά να διηγηθούν. Οσο πιο πολλά δίνεις στους οπαδούς, τόσο περισσότερα απαιτούν.

Ηρθε η σειρά του Δ. Γιαννακόπουλου να γνωρίσει αυτήν την αδικία. Οταν ανέλαβε την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού (2012), στα 38 του, στα συρτάρια της ΚΑΕ βρισκόταν μόνον ένα συμβόλαιο σε ισχύ: του Δημήτρη Διαμαντίδη. Λίγες μέρες μετά υπέγραψε και ο Τσαρτσαρής. Στα χρόνια που η κρίση έφερε «τα πάνω, κάτω» στη χώρα και στις ζωές μας, έχτισε μια ομάδα από το μηδέν και κράτησε τη σημαία του συλλόγου όσο πιο ψηλά μπορούσε. Σάρωσε 12 από τους 16 τίτλους που διεκδίκησε στην Ελλάδα (έξι Πρωταθλήματα και έξι Κύπελλα), και πάλεψε για την επιστροφή στο Final-4 της Euroleague. Εβαλε από την τσέπη του πάνω από 60 εκατ. ευρώ.

Δεν είχε καμία υποχρέωση να δώσει κι άλλα. Δεν έχει καμία υποχρέωση να συνεχίσει να δίνει. Να τον παρακαλούν, να το κάνει, θα έπρεπε. Οχι να τον βρίζουν. Αλλά, τι το ψάχνουμε; Κάποτε είπαν στον Παύλο να μη μιλάει. Στον Παύλο! Τον Δημήτρη θα σεβαστούν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News