Είναι αρνητής. Οχι από πεποίθηση, αλλά από χαρακτήρα. Το «όχι» είναι η λέξη που χρησιμοποιεί περισσότερο. Το «δεν θέλω» έρχεται αμέσως μετά.

Εντάξει, δεν είναι μόνο άρνηση. Λέει και το «θέλω». Συνήθως αυτό που θέλει είναι από δύσκολο έως αδύνατο να γίνει ή να το έχει τη στιγμή που το ζητάει. Αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες. Σημασία έχει να στηλώσει τα πόδια, να ορθώσει το ανάστημα, να πάρει εκείνο το ύφος του «τώρα θα δεις» και να σε πάει κόντρα.

Οχι γιατί δεν σε αγαπάει – σε λατρεύει και το δείχνει 100 φορές την ημέρα.

Ούτε γιατί αυτό που προτείνεις/ζητάς/θέλεις είναι κάτι που γενικά απεχθάνεται – το αντίθετο, μάλιστα, το έχει κάνει πολλές φορές με χαρά, αρκετές το έχει ζητήσει κιόλας.

Ούτε πάλι επειδή είναι σαδιστής – άγγελος είναι, ψυχούλα, που ορμάει και σε αγκαλιάζει και σου χαρίζει το πιο δυνατό και όμορφο συναίσθημα.

Ούτε καν παραλογίζεται γενικώς. Μια χαρά λογική έχει και υπάρχουν στιγμές που σε αιφνιδιάζει ευχάριστα με τους συνειρμούς που κάνει.

Τότε, γιατί; Γιατί έχει το «όχι» καραμέλα; Γιατί πεισμώνει σε οτιδήποτε σχεδόν πεις; Γιατί το δικό μας σωστό, το βλέπει πάντα λάθος;

Μήπως γιατί διεκδικεί την προσοχή; Θέλει (ακόμη) περισσότερο χρόνο και χώρο μαζί μας; Προσπαθεί, λέτε, να κυριαρχήσει, να επικρατήσει επί του μεγαλύτερου, του πιο δυνατού, αυτού που βρήκε ως κατεστημένο και ξέρει ότι θα το έχει μια ζωή μπροστά του;

Αυτό το τελευταίο ελπίζω να είναι. Και να σας πω, το χαίρομαι. Ας εξελίσσεται συχνά σε σπρωξίματα, φωνές, μαλλιοτραβήγματα. Σημασία έχει ότι πρέπει να δώσει το στίγμα του. Να φωνάξει «είμαι εδώ, δώστε μου σημασία, δώστε μου τον χώρο που χρειάζομαι (και λίγο παραπάνω, δεν πειράζει) γιατί θα τον διεκδικήσω με κάθε τρόπο και δεν θα σας αρέσει».

Εδώ που τα λέμε είναι σκληρός ο κόσμος εκεί έξω. Ειδικά για όσους αισθάνονται (ή και είναι) αδύναμοι, άπειροι, «μικρότεροι». Και ακόμη πιο ειδικά για όσες. Οπως η κόρη μου. Που είναι 6,5 ετών. Και είναι όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη.

Και τελικά μ’ αρέσει που είναι αρνητής. Ειδικά από τότε που ανακάλυψα την επιτυχία του reverse psychology (αντίστροφη ψυχολογία). Της ζητάω το αντίθετο από αυτό που επιδιώκω, ώστε να κάνει το «σωστό». Και τις περισσότερες φορές πιάνει. Σιγά-σιγά αλλά σταθερά, μάλιστα, πλησιάζουμε στο επίπεδο να μην της ζητάω καν αυτό που πρέπει/θέλω να κάνει. Την αφήνω ελεύθερη και το κάνει από μόνη της, είτε από ένστικτο είτε από λογική.

Δεν είναι δα και κανένα μωρό…

Σκέφτομαι, λοιπόν, μήπως είναι αυτή μια κάποια λύση απέναντι σε κάθε «αρνητή» – εκ πεποιθήσεως ή από χαρακτήρα. Ετσι και αλλιώς, από μία ηλικία και μετά είναι εξαιρετικά απίθανο να αλλάξει μυαλά. Και αφού η κοινή λογική δεν «παίζει» στην περίπτωσή του, ίσως η «αδράνεια», η «αδιαφορία» και η «ελευθερία» (όπως εκείνος τις καταλαβαίνει) αποδώσουν περισσότερα από την πίεση, την κατακραυγή και την επιβολή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News