Δημήτρης Καρακώστας, ετών δεκαοκτώ. Ο προβολέας ήρθε μπροστά του όταν αρίστευσε στις Πανελλαδικές, με 18.700 μόρια. 

Αλλά όχι, δεν ήρθε μόνο γι΄αυτό. Ήρθε για να φωτίσει την ιστορία πίσω του. Όταν υπάρχει ιστορία πίσω, δύσκολη και πονεμένη, η επιτυχία γίνεται ακαταμάχητη. Το κατόρθωμα αποκτά βάθος και επίπεδα, και το μπράβο που δέχεται ο επιτυχών εμπεριέχει συναίσθημα. Δεν είναι ξερό, τυπικό και φευγαλέο. Είναι ένα μπράβο που το δίνεις μέσα από την καρδιά σου. Το τυλίγεις με χρυσή κορδέλα και το προσφέρεις τελετουργικά.

Αυτό το μπράβο δώσαμε στον δεκαοκτάχρονο από τη Ναύπακτο. Ίσως τα μάτια μας να δάκρυσαν και λίγο, καθώς τον ακούγαμε να εξιστορεί την απώλεια και την επιτυχία του, στις διάφορες εκπομπές που τον φιλοξένησαν τις τελευταίες ημέρες.

Η ιστορία του είναι σε γενικές γραμμές ήδη γνωστή:

Ο Δημήτρης έχασε και τους δύο γονείς από κορονοϊό, με διαφορά εικοσιπέντε ημερών. Τους έχασε πριν δύο μήνες. Τη στιγμή που ένας μαθητής στην ηλικία του, ξεκινά να μετρά αντίστροφα για τις Πανελλαδικές. Τη στιγμή που δεν πρέπει να απασχολεί το μυαλό του τίποτα, γιατί όλο του το είναι πρέπει να αφοσιωθεί στον στόχο. 

Η ζωή, βέβαια, έχει άλλα σχέδια, ενίοτε. Σε βγάζει από την πορεία, και καμία φορά σε εκτροχιάζει. Το βαγόνι σου φέρνει τούμπες και σέρνεται σ’ ένα χωράφι με αγριόχορτα. Κι εσύ έχεις πεταχτεί δεκαπέντε μέτρα, μακριά, πληγωμένος. Μα, πώς; Πώς είναι δυνατόν να μαζέψεις αμέσως τα κομμάτια σου και να σηκωθείς; Να επαναφέρεις το βαγόνι στις ράγες και να πας να δώσεις εξετάσεις; Και να αριστεύσεις κιόλας! 

Δείτε αυτό το αγόρι. Δείτε το καλά, ακούστε το. Μας απέδειξε ότι γίνεται. 

Όλοι μίλησαν για το ψυχικό σθένος του Δημήτρη. Ναι, αλλά δώστε προσοχή και στην αντίληψη του, αυτήν που τον έκανε να βλέπει τη ζωή με ρεαλισμό και λογική σύνεση σε μια τόσο δύσκολη, για τον ίδιο, στιγμή. Μια χαοτική στιγμή, μια στιγμή εκτροχιασμού. Δεν είναι μόνο απόρροια του νεαρού της ηλικίας, είναι στο χαρακτήρα του καθενός, το αν θα βλέπει τα πράγματα έτσι, ξεκάθαρα και ψύχραιμα.  

Είπε, μιλώντας σε εκπομπή του ΣΚΑΙ:  «Οι γονείς μου πέθαναν με περίπου 25 ημέρες διαφορά. Ήταν ένα μικρό διάστημα που άφησα το διάβασμα τελείως, αλλά σιγά – σιγά έβλεπα ότι δεν έχω άλλη επιλογή πλέον. Ήταν και οι δύο εκπαιδευτικοί και με βοηθούσαν στο διάβασμα. Αναγκαστικά, κατάλαβα ότι αν δε διαβάσω καθόλου, θα εξελιχθεί όλο πολύ χειρότερα».

Κατάλαβε ότι αν δεν κάνει κάτι, αν σταματήσει την προσπάθεια, το σενάριο που ζει θα γίνει χειρότερο. Το πιο ωραίο πράγμα που άκουσα τελευταία. Κι ένα δυνατό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, που βγαίνει από έναν τρόπο σκέψης και μια, επί της ουσίας αισιόδοξη, στάση ζωής και αντίληψης των πραγμάτων. Με την πυξίδα να βλέπει μπροστά, προς τη σωστή κατεύθυνση. Με το φακό της συνείδησης να εστιάζει εκεί που πρέπει, και να μην παραμορφώνει την πραγματικότητα. Να το παράδειγμα που χρειαζόμαστε, περισσότερο από κάθε τι άλλο, σήμερα. Μας το έδωσε αυτός ο νεαρός, ξεπηδώντας μπροστά μας, από το πουθενά. 

 «Όποια δυσκολία και απώλεια κι αν ζήσαμε το τελευταίο διάστημα πρέπει να προσπαθήσουμε να την ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας παρά τον πόνο και τη λύπη», κατέληξε, και οι παρουσιαστές της εκπομπής τον κοίταξαν με δέος, όπως κι εμείς από τις τηλεοράσεις μας. Ένα δέος που δεν έχει φωνή, δεν έχει λόγια, είναι μέσα στο βλέμμα. 

Αν δεν είναι ο Δημήτρης ο influencer που ψάχνουμε για να εμπνευστούμε σ’ αυτούς τους περίεργους καιρούς, τότε ποιος είναι; 

ΥΓ. Η επιτυχία της αριστείας έριξε άπλετο το φως της προσοχής επάνω στον δεκαοκτάχρονο από τη Ναύπακτο. Αλλά το παράδειγμά του θα ήταν εξίσου φωτεινό, ακόμα κι αν δεν αρίστευε, ακόμα κι αν αποτύγχανε. Δεν είναι εκεί η ουσία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News