Δηλαδή, επιτρέπεται να ταξιδέψω; Αν σταθώ με μάσκα σε μια ουρά στον Πειραιά, περιμένοντας την σειρά μου για να μπω στο δελφίνι, αν κάνω το τεστ ένα εικοσιτετράωρο πριν από την αναχώρηση και υπογράψω την υπεύθυνη δήλωση, μπορώ να πάω διακοπές; Μοιάζει σχεδόν απίστευτο, εξωπραγματικό. Μυρωδιά από μια άλλη ζωή, διαφορετική, που έμεινε σε παύση τον τελευταίο χρόνο. 

Αυτό το καλοκαίρι δεν θυμίζει κάνενα προηγούμενο, ούτε καν αυτό του 2020 –ένα χρόνο πριν, απολαμβάνοντας τους καρπούς της συλλογικής προσπάθειας της άνοιξης, οι έγκλειστοι διάλεγαν προσεκτικά κοντινές περιοχές, με πλοίο ή αυτοκίνητο, για να περάσουν λίγες μέρες μακριά από το σπίτι τους. Εφέτος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η συλλογική προσπάθεια κοινωνίας και κυβέρνησης δεν πήγε και τόσο καλά. Στα περισσότερα στέκια της Αθήνας, οι αποστάσεις μικραίνουν όσο πέφτει το βράδυ, οι μάσκες κατεβαίνουν στον δρόμο, τα παράθυρα κλείνουν για χάρη ενός δυνατού αιρκοντίσιον. Ούτε κανείς ταξιδεύει πια τόσο προσεκτικά, κι ας πρέπει να συμπληρώσει ένα σωρό χαρτιά και να φροντίσει να έχει μαζί του τα απαραίτητα αυτοδιαγνωστικά. 

Μπήκαμε άραγε στην τελική ευθεία; Μετά από ένα παρατεταμένο λοκντάουν, δεν δοκιμάζουμε απλά τα όρια της κανονικότητας, σχεδόν την επιβάλλουμε. Υπό μια έννοια, η επιλογή είναι αναγκαία. Η οικονομία βασίζεται σε αυτό το καλοκαίρι, στους τουρίστες από το εξωτερικό, αλλά και από το εσωτερικό. Για τους πλήρως εμβολιασμένους, άλλωστε, ο κίνδυνος είναι πολύ μικρός. Εκείνοι όμως που δεν έχουν προλάβει, οι τριαντάρηδες που στο τέλος του μήνα κλείνουν τις οκτώ εβδομάδες από το πρώτο AstraZeneca του Πάσχα ή οι εικοσάρηδες για τους οποίους η πλατφόρμα μόλις άνοιξε, θα εξορμήσουν αυτό το τριήμερο με το ένα τους πόδι να τρέχει προς την ελευθερία και το άλλο καθηλωμένο από τον φόβο. Ή και όχι –και τον φόβο πια τον προσπερνάμε με ευκολία, τον συνηθίσαμε τόσο πολύ που δεν τον προσέχουμε πια, αρχίσαμε να αμφισβητούμε ακόμα και την ύπαρξή του.

Και κάπως έτσι, οι προσεκτικοί και οι απρόσεκτοι, οι εμβολιασμένοι και οι ανεμβολίαστοι, θα βρεθούν στην ίδια παρέα, στο ίδιο καράβι, θα αράξουν σε πλαϊνές ομπρέλες, θα πιουν ποτά στα ίδια μπαρ, θα φλερτάρουν –όπως θα γινόταν στην παλιά εποχή, που κανείς δεν ρωτούσε τον άλλο αν έχει εμβολιαστεί στο αρχικό ραντεβού. Οι πρώτοι θα κάνουν τάμα στο greek summer, στον θεό της Ελλάδας και την κλιματική αλλαγή να κρατήσει τις θερμοκρασίες υψηλές τους επόμενους τρεις μήνες, νικώντας ακόμα και την ανίκητη βλακεία των ψεκασμένων. Οι δεύτεροι θα τους κοροϊδεύουν, θα το παίζουν κουλ και άνετοι, γιατί την σκαπούλαραν ως τώρα και πίστεψαν πως η τύχη τους έγινε κανονικότητα. Κάποιοι θα τσακωθούν, κάποιοι θα γελάσουν, κάποιοι θα τρίψουν τα χέρια τους με αντισηπτικό μέχρι τους αγκώνες. Η θάλασσα θα μοιάζει για όλους, όμως, πιο κοντά από τις μονάδες εντατικής θεραπείας. Κι αυτή η ανάγκη δεν είναι οικονομική. 

Καλοκαίρι, η επιστροφή: όταν ξεκίνησε η περιπέτεια του κορονοϊού, όταν κλειστήκαμε στο σπίτι και φανταζόμασταν την εποχή που θα ξαναβγαίναμε, υπήρχαν εκείνοι που αναρωτιούνταν αν οι παλιές συνήθειες θα επέστρεφαν σαν το ποδήλατο που ποτέ δεν ξεχνιέται ή αν θα έπρεπε να εκπαιδευτούν απ’ την αρχή. Χρειάστηκε, τελικά, μόνο ένα ψήγμα μέλλοντος για να γυρίσουμε στο 2019. Τουλάχιστον μέχρι την ώρα που θα έρθουμε και πάλι αντιμέτωποι με τις συνέπειες των επιλογών μας.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News