«Θαλασσογραφία», 1955. Το 1946, ο Γουίν Μπούλοκ μετακόμισε με την οικογένεια του στο Μοντερέι της Καλιφόρνιας -ένα μέρος διάσημο τόσο για τη φυσική ομορφιά του όσο και για την καλλιτεχνική του κοινότητα. Εκεί εμπνεύστηκε σημαντικά από τον συνάδελφο φωτογράφο Εντουαρντ Γουέστον, τον οποίο γνώρισε το 1948. Ως μέντορας του στην αρχή, ο Γουέστον καθοδήγησε τον Μπούλοκ σε οπτικές -με σεβασμό- εξερευνήσεις του τοπίου γύρω από την κεντρική ακτή της Καλιφόρνιας

Η κόρη του φωτογράφου, Λιν, στον προστατευόμενο βιότοπο Πόιντ Λόμπος, το 1956

«Το κατάρτι», 1968. «Τα μυστήρια βρίσκονται παντού τριγύρω μας, ακόμη και στα γνώριμα πράγματα, περιμένοντας μόνο να γίνουν αντιληπτά», γράφει ο Μπούλοκ

«Η Μπάρμπαρα μέσα από το παράθυρο», 1956. Οι φωτογραφίες του Μπούλοκ «υποδηλώνουν ότι η κατανόηση της φύσης είναι η κατανόηση του εαυτού μας και πως η αρμονία έγκειται στο να αγκαλιάσουμε την αλήθεια ότι είμαστε το ίδιο πράγμα»

«Αγόρι που ψαρεύει», 1959. Ο Μπούλοκ άρχισε να εισάγει την ανθρώπινη φιγούρα στη φωτογραφία τοπίου τη δεκαετία του 1950. Αυτό αποδείχθηκε καθοριστικό στην ανάπτυξη της ξεχωριστής φωνής του ως καλλιτέχνη

«Παιδί και το Αγνωστο», 1955

«Κάκτος», 1958 . «Οποτε βρίσκω τον εαυτό μου κολλημένο στους τρόπους που σχετίζομαι με τα πράγματα, επιστρέφω στη φύση. Είναι ο βασικός δάσκαλός μου και προσπαθώ να ανοίξω ολόκληρo το είναι μου σε αυτό που έχει να πει»

«Γυναίκα και Σκύλος στο Δάσος», 1953. Αυτό που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες του Μπούλοκ, είναι ένα όραμα για ανθρώπους φωλιασμένους μέσα σε έναν φυσικό κόσμο που είναι ταυτόχρονα θαυμάσιος και μυστηριώδης

«Βράχος», 1971. Οι εικόνες του Μπούλοκ συνδέονται με έναν συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ενώ παράλληλα μιλούν με καθολικούς όρους

«Γυναίκα στους Αμμόλοφους», 1972. «Διαφωνώ απολύτως με την πεποίθηση ότι η φύση δημιουργήθηκε μόνο για ανθρώπινη χρήση. Τα ανθρώπινα όντα δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος και εάν θέλουν να συντηρηθούν, είναι ζωτικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν πόσο στενά συνδεδεμένοι είναι με την υπόλοιπη φύση», είχε πει ο Μπούλοκ

«Βράχος στο Πόιντ Λόμπος», 1970