Και έρχεται μια στιγμή, στο ανήκουστο μιας κρατικής αεροπειρατείας, και αυτό που το έχεις δεδομένο, κάπως σαν την ανάσα σου –άρα δεν δίνεις και τόση σημασία– το ξαναβλέπεις με άλλα μάτια. Και λαχταράς και τινάζεσαι στον ύπνο σου να το διαφυλάξεις ως κόρην οφθαλμού, για πάντα. Τη δημοκρατία μας εννοώ. Την ευρωπαϊκή μας συνένωση, συνεννόηση, τις αρχές, τις αξίες που μας ενώνουν.

Τη δύναμη, την ευεργεσία που έχουμε κατακτήσει να εισακούεται η αντίδρασή μας παραπάνω από οπουδήποτε. Θα μου πεις ότι υπολείπεται του ιδανικού. Χαίρω πολύ! Και ότι υπάρχουν ύπουλοι τρόποι επιβολής ισχύος, που κανείς δεν τους παίρνει χαμπάρι. Με έχετε για ανυποψίαστη; Αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι άνθρωποι της Ευρώπης δεν έχουμε κατακτήσει ένα καλύτερο σημείο εγγύτητας της δημοκρατίας, αν βέβαια δεν έχει την ψευδαίσθηση της ύπαρξης παραδείσων; 

Ενημερωθήκαμε, παρακολουθήσαμε, μείναμε άναυδοι μπροστά στο αδιανόητο. Τρομάξαμε. Κυρίως γιατί μπορούμε να μπούμε στη θέση όλων. Είτε στη θέση ενός δημοσιογράφου που διαφωνεί, στηλιτεύει, κρίνει ένα καθεστώς, υπό την σκέπη όμως και την ασφάλεια της δημοκρατίας. Ενός, ας τον ονομάσουμε, αντιφρονούντος εν «ειρήνη».

Είτε, βέβαια, στη θέση τόσων επιβατών, που άθελά τους έλαβαν μέρος σε ένα επικίνδυνο «παιχνίδι», όπου η ζωή τους, η ύπαρξή τους, η οντότητά τους δεν είχαν καμία σημασία, δεν μετρούσαν. Μαχητικό αεροσκάφος να εξαναγκάζει ένα επιβατικό Boeing της Ryanair να προσγειωθεί και από εκεί και πέρα να είναι όλοι και όλα στην απόλυτη εξουσία μιας κυβέρνησης που δεν δίνει αναφορά σε κανέναν, που φτύνει κάθε πρόσχημα, θαρρείς ως ύψιστοι δημιουργοί του κόσμου όλου. Αδιανόητα πράγματα. Πέρυσι, σε ένα μακρύ ταξίδι μας, άπειρων χιλιομέτρων με αυτοκίνητο, επισκεφτήκαμε όλα τα γειτονικά κράτη.

Θυμάμαι πόσο μας είχε συγκινήσει η διαδρομή λαών που έζησαν στο πετσί τους τη δραματικότητα τού να δεις στην πράξη την ακραία διάψευση όλων όσων είχες ονειρευτεί ως ευεργεσία ισότητας. Πόσο μαρτύρησαν στη στέρηση της ελευθερίας… Στη συνέχεια, με το γκρέμισμα του Τείχους, την άτακτη φυγή, αλλά και το κενό, το «δράμα» της ανοιχτής πόρτας μιας φυλακής για κάποιον που έζησε μέσα. «Και τώρα, τι;». Λαχανιασμένα να τρέχεις ευτυχισμένος στιγμιαία, αλλά να τρέμεις για το «πού πας».

Τη βίαιη προσαρμογή, την εξαναγκαστική, σε κοινωνίες και αξίες εκ διαμέτρου αντίθετες με αυτές στις οποίες γαλουχήθηκαν. Τη δυναμική εργατικότητα, τους στόχους, το πείσμα να κατακτήσουν με τεράστιες δρασκελιές, σε ακραία γρήγορους χρόνους, αυτά που οι άλλοι κατέκτησαν βήμα βήμα.

Είναι συγκινητική η διαδρομή των πρώην ανατολικών κρατών. Και, επιτρέψτε μου, μέσα μου δακρύζει και μια αδικία για όλους εμάς. Τόσα που στερήθηκαν, τόσο απάνθρωπα που τα στερήθηκαν, ξεχύθηκαν διψασμένοι στον καπιταλισμό ξεσκίζοντας, μη αφήνοντας κλωστές για να πιάσουμε, να ανταλλάξουμε τα χρήσιμα… Δεν υπήρχαν και χρήσιμα; Είναι για να τα σβήσουμε όλα; Ολα στο «πυρ το εξώτερον»; 

Παρακολουθούσα άναυδη, όπως τόσοι και τόσοι συμπολίτες. Ενα καθεστώς να παρελαύνει με θράσος, αναίδεια. Και τινάχτηκε μέσα μου η αγωνία να διαφυλάξουμε για πάντα τη δημοκρατία που απολαμβάνουμε, σε ετούτο το σημείο της Γης. Δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

ΥΓ. Ενα ενδιαφέρον περιστατικό του 2012. Ο τότε γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκουίντο Βεστερβέλε (κατά δήλωσή του γκέι) χαρακτηρίζοντας τον Λουκασένκο είχε δηλώσει: «Ο κ. Λουκασένκο είναι ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης». Και εκείνος αντιστοίχως θεώρησε ότι τον αποστόμωσε δηλώνοντας: «Καλύτερα δικτάτορας παρά γκέι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News