Ηρθες πριν δέκα οκτώ χρονάκια και μπααααμ, τίποτα δεν ήταν ίδιο πια στις ζωές μας. Ελευση με πάταγο: μέχρι και ο άνιθος ανήθικα από 50 πήγε εν μια νυκτί στις 170 δραχμές κι ένα πακέτο τσιγάρα από 700 σε 1020 δραχμές τουλάχιστον—έτσι συνήθιζαν να μετρούν οι άνθρωποι του περασμένου αιώνα.

Στα χέρια μας μεγάλωνες μ’ όλα τα κουσούρια σου. Η αφή και η επαφή είναι δύσκολο πράγμα και με τα μπουσουλήματα σου, κόψαμε άξαφνα με τον Παπανικολάου, με τον Κολοκοτρώνη και τη Μπουμπουλίνα, με τον δισκοβόλο του Μύρωνα και τον Δημόκριτο, άσε που και ο πρασινόχρους Καποδίστριας, που ήταν και αισθητικά προχώ, εξαφανίσθηκε επίσης. Γενοκτονία κανονική.

Φάνηκαν γρήγορα και οι κλασσικές παιδικές αρρώστιες, που κολλά κάθε νήπιο, καθώς κάνει τα πρώτα βήματα σ’ έναν κόσμο γεμάτο ύπουλες ιώσεις και μικρόβια. Το αρχαίο φραγκολεβαντίνικο καρότο πρώτα απ’ όλα: λίγο το ‘χεις να προβάρεις κουστουμιά Αρμάνι, έστω και με πατούμενο τσαρουχάμπιλε; Οι πονηροί το λέγαν και σύγκλιση. Συγκλίνουν όλα, αν εφησυχάζεις, ακόμη και το αρμανοτσάρουχο.

Ησουν δεν ήσουν οκτώ χρονών και άρχισαν τα δύσκολα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Εμφανίστηκε σε ντάρι ντάρι φόντο νησιώτικο εκείνος ο «ωχχχ γαμώτο-έσκασε-στα-χέρια-μου» καλοκάγαθος υιός του πατέρα του να υιοθετήσει αγωγές σοκ. Αν υστερείς σε μνήμη, μνημόνιο σου πρέπει κι η πείνα, ο φόβος για ό,τι πια δεν έχεις, πάντα πάει μαζί με την αγανάκτηση.

Η εφηβεία, σαν κάθε εφηβεία, ήρθε μεγαλόστομη, φασαριόζικη, διχαστική, πλατειασμένη, με κόμπο και με κομπασμό πως θα γίνει το Σύμπαν από την αρχή το πολύ σε ένα εξάμηνο. Ναιιιι, εμάς περίμενε. Είδες θυσίες να γίνονται για χάρη σου, ζωές να εξανεμίζονται στον αέρα, ξενιτεμοί αναπότρεπτοι να συμβαίνουν. Εσύ, σκληρό εκ γενετής, επέβαλες όρους και συμφωνίες, άβατα και απαράβατα.

Και τώρα, μετά από δεκαοκτώ χρόνια κόπων και βασάνων, εσύ ενηλικιώνεσαι και μαζί σου, οδυνηρά και αναπόφευκτα, ενηλικιωνόμαστε κάπως κι εμείς. Αν ήσουν «μα-γιατί-να-βγεις-τα-μεσάνυχτα;;;» κορίτσι ή αγόρι με μούσι αραιό και σπυράκια, θα διάβαζες για πανελλήνιες.

Τερματίζεται και τυπικά ο έλεγχος και η ευθύνη των γεννητόρων σου, των κηδεμόνων σου, των επιφορτισμένων με την ασφάλεια και την πρόοδό σου και, ενήλικο πια αλλά –μακάρι- και ώριμο και χειραφετημένο, παίρνεις φόρα για το κλασσικό σενάριο της ηλικίας σου: για μια ζωή με σένα στο κέντρο.

«Αγαπημένο μου» δεν μπορώ να σε αποκαλέσω. Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που αγαπούν και νομίσματα αλλά πώς και γιατί να ζήσεις έτσι; «Σκληρό μου», θα σε πω, γιατί είναι κοπλιμάν και φιλοφρόνηση για σένα, σκληρό νόμισμα.

Σκληρό μου ευρώ, πληρώσαμε με τίμημα ανεκτίμητο και βαρύ την ενηλικίωσή σου. Ωρα ν’ αναλάβεις τις ευθύνες σου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News