Παρακολουθώντας παραμονή πρωτοχρονιάς τους εγκλωβισμένους οδηγούς στην Μαλακάσα να ωρύονται, την κυβέρνηση να προσπαθεί να σουλουπώσει τα πράγματα και την αντιπολίτευση να κατακεραυνώνει, θυμήθηκα ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό από το μακρινό 2002. Τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ήταν η Βάσω Παπανδρέου, που αν μη τι άλλο είχε την φήμη της σκληροτράχηλης και αποτελεσματικότατης υπουργού.

Τότε λοιπόν το ΠΕΧΩΔΕ έφτιαχνε το τελευταίο κομμάτι της λεωφόρου Κηφισού, λίγο πριν αυτή καταλήξει στην παραλία όπου ήδη κατασκευαζόταν ο πολυκόμβος του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Ενώ λοιπόν το έργο ήταν σε εξέλιξη, η Βάσω είδε ανήμπορη τον Κηφισό να υπερχειλίζει τρεις φορές καλοκαιριάτικα από ξαφνικές νεροποντές και να καταστρέφει τις περιουσίες των ανθρώπων στο Νέο Φάληρο, το Μοσχάτο και στου Ρέντη. Αυτοκίνητα παρασύρθηκαν, διαμερίσματα και μαγαζιά πλημμύρισαν, άνθρωποι κινδύνευσαν. Τις καταστροφές που έγιναν μέρα μεσημέρι παρακολούθησε όλη η Ελλάδα σε ζωντανή σύνδεση απ’ όλα τα κανάλια.

Σε εκείνο το σημείο ο Κηφισός δεν είχε ποτέ άλλοτε πλημμυρίσει στην ιστορία του. Συνέβη όμως τότε, τρεις συνεχείς φορές και μάλιστα όχι χειμώνα αλλά Αύγουστο μήνα. Το έκανε ανά τέσσερις-πέντε μέρες με θαυμαστή ακρίβεια, σαν να ακολουθούσε συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μόλις οι άνθρωποι άδειαζαν τα σπίτια και τα μαγαζιά τους απ’ τα νερά, τις λάσπες και τα φερτά υλικά, ο ποταμός τα ξαναγέμιζε. Απελπισία και οργή σε ζωντανή σύνδεση. Λες και το ποτάμι είχε σκοπό να διαλύσει την εικόνα της αποτελεσματικής υπουργού και να δώσει άλλο ένα καίριο χτύπημα στην κυβέρνηση Σημίτη που τα ‘χε φάει τα ψωμιά της. Περιττό να πούμε ότι έκτοτε ο Κηφισός δεν ξαναπλημμύρισε ποτέ σε κείνες τις περιοχές.

Δεν θέλω να σας περιγράψω τι είχε ακούσει τότε ο Σημίτης, η Βάσω ως αρμόδια υπουργός και όλη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή που τότε ερχόταν με δύναμη προς την εξουσία βρήκε την χρυσή ευκαιρία να μιλήσει (ή μάλλον να ουρλιάξει) για τους ανίκανους που έπρεπε να φύγουν πριν διαλύσουν τελείως την χώρα. Ηταν καιρός -έλεγαν- να έρθει μια φρέσκια κυβέρνηση με όρεξη για δουλειά (εδώ γελάμε ενθυμούμενοι όσα ακολούθησαν), να φύγουν οι διαπλεκόμενοι που μετέτρεπαν τα δημόσια έργα σε χρυσοπληρωμένες κακοτεχνίες και να έρθουν αυτοί που θα επανίδρυαν το άρρωστο ελληνικό κράτος.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας την Μαλακάσα πρωτοχρονιάτικα; Διότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που θα αποδειχτεί 100% ικανή να αντιμετωπίσει έκτακτα φαινόμενα σαν τα χιόνια, τις φωτιές, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, τα ναυάγια ή ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου ή να δημιουργήσουν οι κακές στιγμές της φύσης. Όσους σχεδιασμούς κι αν κάνει ο Πρωθυπουργός, όσο κι αν προετοιμάσει μηχανισμούς και ανθρώπινο δυναμικό, ποτέ δεν ξέρει από πού θα του έρθει, με ποιο δραματικό και απρόσμενο τρόπο. Και βέβαια, ποτέ η αποτελεσματικότητας του κράτους δεν θα υπερκαλύπτει τις εικόνες του ζόφου, της καταστροφής και του ανθρώπινου πόνου.

Ξέρω ότι εδώ θα σηκώσουν τη φωνή οι Συριζαίοι και θα αρχίσουν να ουρλιάζουν για την ισοπεδωτική κριτική που υπέστησαν για το Μάτι. Ξέρουν όμως ότι έχουν εν μέρει ή ελάχιστο δίκιο. Το σοκ των 100 καμένων συνανθρώπων μας ξεπερνούσε κατά πολύ κάθε άλλη τραγωδία αυτού του είδους, αλλά αυτό που τους έδωσε την χαριστική βολή ήταν οι επικοινωνιακοί τους χειρισμοί στην υπόθεση. Αν ήταν ειλικρινείς και κρατούσαν χαμηλούς τόνους δίχως συσκέψεις-μαϊμού, δορυφορικές θεωρίες συνωμοσίας περί εμπρησμών και δηλώσεις του τύπου «ψάχνω το λάθος και δεν το βρίσκω», το πολιτικό κόστος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν τόσο τερατώδες.

Επειδή λοιπόν έχουμε μπροστά μας (εμείς και η κυβέρνηση που εκλέξαμε) σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, χιονιάδες και πυρκαγιές, ατυχήματα και δυστυχήματα, κατολισθήσεις και ναυάγια, πλημμύρες και ξηρασίες, βακίλους και μικρόβια, όχι ως κάποιον έκτακτο Αρμαγεδδώνα αλλά διότι αυτή είναι η μοίρα του ανθρωπίνου γένους, ας ξέρουμε δυο βασικά πράγματα. Πρώτον, η δική μας εκ των προτέρων προνοητικότητα και εγρήγορση είναι πάντα αποτελεσματικότερη από την εκ των υστέρων αντίδραση του κράτους. Δεύτερον, το κόστος που εισπράττουν οι κυβερνήσεις από την αντιμετώπιση των μικρών καθημερινών κρίσεων, είναι ανάλογο με την αντίδραση τους και λιγότερο με την αποτελεσματικότητα τους. Είναι ίσως από τα λίγα πράγματα που οι προθέσεις και οι προσπάθειες, μετρούν περισσότερο από το τελικό αποτέλεσμα. Αν όχι για τους λίγους παθόντες, σίγουρα για τους πολλούς που βλέπουν όσα συμβαίνουν ως τηλεοπτικό θέαμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News