Η τελευταία μέτρηση του Ινστιτούτου Gallup για την αποδοχή του προέδρου από την κοινή γνώμη, δίνει στον Τραμπ τα καλύτερα ποσοστά της θητείας του: βρίσκεται στο 49%. Οι αναλυτές προσπαθούν να το σχηματοποιήσουν με την εικόνα μιας κοινωνίας κομμένης στα δύο και τον πρόεδρο Τραμπ να στέκεται στη μέση.

Και τη στιγμή που η Γερουσία έπαιρνε πάνω από τον Τραμπ το ερώτημα της καθαίρεσης, λες και του ξεσκόνιζε το σακάκι, οι Δημοκρατικοί δεν ήταν σε θέση να μετρήσουν ποιος προηγείται στους προκριματικούς μιας μικρής Πολιτείας που, παρεμπιπτόντως, είναι και «μεταβαλλόμενη», swing. Το λες και σατανικό. Αναρωτιέμαι πώς πρέπει να χαρακτηρίσουμε την ομιλία του για την «Κατάσταση της Ενωσης». Μάλλον φθηνή, προεκλογική, γεμάτη ψέματα. Η στάση της Πελόζι, που έσκισε την προεδρική ομιλία, έδειξε ότι το χειρότερο που μπορεί να σου κάνει ένα «τέρας», είναι να του μοιάσεις. Και η δίκη στη Γερουσία ήταν, βέβαια, αντίστοιχη του ανδρός. Χωρίς μάρτυρες, χωρίς επιπλέον στοιχεία, μόνο με τον γερουσιαστή Ρόμνεϊ να βάζει την προσωπική του αξιοπρέπεια πάνω από τη θλιβερή και ιστορικά κατάπτυστη εικόνα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος – ο Ρόμνεϊ είπε ότι δεν μπορεί παρά να ψηφίσει υπέρ της αποπομπής του προέδρου από τον Λευκό Οίκο.

Και κάπως έτσι, οι ΗΠΑ οδεύουν προς την αναμέτρηση της 3ης Νοεμβρίου, κατά την οποία περίπου 150 εκατ. ψηφοφόροι θα αποφασίσουν αν θα δώσουν δεύτερη ευκαιρία στον Τραμπ, που τώρα στέκεται στη μία γωνιά του ρινγκ και περιμένει τον αντίπαλό του. Θα είναι ο Σάντερς, η δυναμική του οποίου επιβεβαιώνεται από το μεγάλο αριθμό εθελοντών ή θα φανεί πολύ «αριστερός»; Θα είναι ο Μπάιντεν ή θα θεωρηθεί εκπρόσωπος του κατεστημένου; Μπορεί ο Μπλούμπεργκ, ως μία άλλη εκδοχή του κατεστημένου, να κάνει την έκπληξη; Θα βγει μπροστά ο Μπούτιτζιτζ ή είναι πολύ νωρίς για έναν γκέι υποψήφιο πρόεδρο; Μήπως πρέπει απέναντι στον Τραμπ να σταθεί μία γυναίκα όπως η Γουόρεν;

Από όποια πλευρά και αν δείτε τα ερωτήματα, θα συμφωνήσετε ότι δεν είναι τόσο η πολιτική πρόταση που θα προσδιορίσει την επιλογή των Δημοκρατικών, όσο το πρόσωπο που μπορεί να νικήσει τον Τραμπ. Με άλλα λόγια, ακόμα και οι ζυμώσεις στο εσωτερικό των Δημοκρατικών, επιβεβαιώνουν την πολιτική ηγεμονία και τον υψηλό δείκτη επιρροής του προέδρου. Στην αρχή της τετραετίας οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο Τραμπ, αν έφτανε ως εδώ, θα είχε μία εικόνα ξεφτισμένη με καθαρή αποτύπωση στην εκλογική επιρροή. Δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Στην προηγούμενη εκλογή ο Τραμπ πήρε με το μέρος του αυτό που απλουστευτικά ονομάζουμε «συντηρητικό» κομμάτι της κοινωνίας. Λευκούς εργαζόμενους, θρησκευόμενους, με υψηλά αλλά και πολύ χαμηλά εισοδήματα, παντρεμένους, με δυσανεξία στους μετανάστες, ανήσυχους για την τρομοκρατία και απορριπτικούς προς τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Η Χίλαρι απευθύνθηκε στους υπόλοιπους, αλλά δεν κατάφερε να τους στείλει όλους στην κάλπη. Για πολλούς Αμερικανούς μία ψήφος στον Τραμπ ισοδυναμούσε με έκφραση διαμαρτυρίας. Μία ψήφος προς τη Χίλαρι ήταν συμβιβασμός με το κατεστημένο.

Προς το παρόν τα προγνωστικά είναι μία επισφαλής υπόθεση, πρέπει να περιμένουμε την επιλογή των Δημοκρατικών. Ωστόσο υπάρχει ένα συμπέρασμα στο οποίο μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε. Από τη μία έχουμε την πορεία της οικονομίας και τα μέτρα κατά των μεταναστών που απηχούν σε μεγάλο κομμάτι του ακροατηρίου. Είναι όμως και κάτι ακόμα. Ο Τραμπ επαναπροσδιόρισε την έννοια της πολιτικής. Στις ΗΠΑ, αλλά και σε μεγάλο βαθμό και παγκοσμίως. Επένδυσε με ωμότητα όχι απλώς στη διαίρεση, στον διχασμό του εκλογικού σώματος, αλλά στη νομιμοποίηση των ταπεινών ενστίκτων. Και κυρίως απέδειξε ότι μερικές από τις χρόνιες σταθερές της πολιτικής ήταν μόνο προσχήματα, όχι ουσία. Και αν επανεκλεγεί θα μας διδάξει, με τον πιο ωμό και οδυνηρό τρόπο, ότι, τελικά, δεν έχουν σημασία ούτε τα ψέματα, ούτε η κατάχρηση εξουσίας, ούτε καν η εμπλοκή ξένων δυνάμεων στα εκλογικά των ΗΠΑ. Σημασία έχει να λες αυτό που θέλει να ακούσει ο πελάτης και να το λες στη γλώσσα του, απενοχοποιώντας τα πολιτικά σύνδρομα και τις αναστολές του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News