Ως επάγγελμα ο ανθρωπισμός πληρώνει καλά και φτιάχνει κοινωνικό προφίλ. Αρκεί να εμφανιστείς τη σωστή στιγμή, να πιάσεις την κατάλληλη θέση και να έχεις χρήσιμες γνωριμίες. Ετσι και κινηθείς έξυπνα, ο λογαριασμός φουσκώνει από χρήμα και τα στήθη από υπερηφάνεια. Αυτές οι δουλειές γίνονται καλύτερα αν φτιάξεις ΜΚΟ ή, αλλιώς, τη startup του επαγγελματία ανθρωπιστή.

Στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες ΜΚΟ. Για την ακρίβεια, κανένας δεν ξέρει πόσες ακριβώς. Πριν από μερικά χρόνια είχε γίνει μία προσπάθεια καταγραφής και κατηγοριοποίησης των ΜΚΟ που λάμβαναν χρηματοδοτήσεις από το υπουργείο Εξωτερικών για να κάνουν ανθρωπιστικό έργο σε κάτι απίθανες γωνιές της Αφρικής, όπου δεν μπορούσε να φτάσει το μάτι ελέγχου. Εστελναν από εκεί μία φωτογραφία με τον τοπικό φύλαρχο και δέκα παιδάκια και αυτό θεωρείτο αρκετό. Ηρθε η κρίση και τακτοποίησε, αναγκαστικά, τα πράγματα με την περικοπή των κονδυλίων.

Και μετά ήρθε το Προσφυγικό. Οσοι έχουν παρακολουθήσει ανθρωπιστικές κρίσεις ανά τον κόσμο σημειώνουν ότι με το που στήνεται μία κεντρική επιχείρηση υποστήριξης, δίπλα στις μεγάλες ΜΚΟ, των αναγνωρισμένων ιδρυμάτων, σπεύδουν και πολλές άλλες, μικρότερες, που αναλαμβάνουν δράσεις με τη μέθοδο του outsourcing, κοινώς κάνουν δουλειά που δεν δύναται ή δεν προλαβαίνει να κάνει το κράτος.

Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 450 ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην υποστήριξη προσφύγων και μεταναστών. Οι εγγεγραμμένες στο μητρώο του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι 86 από τις οποίες οι 13 είναι ξένες. Οι υπόλοιπες καλούνται προς καταγραφή και διασαφήνιση του ρόλου τους. Ποιοι τις έχουν; Τα πάντα χωράνε σε αυτήν την απάντηση. Οργανώσεις υποστήριξης αστέγων στην Αθήνα θεώρησαν ότι έχουν τεχνογνωσία για πρόσφυγες. Αλλά και σχήματα της μιας βραδιάς από «αλληλέγγυους» και «ανθρωπιστές» που είχαν και μία καλή επαφή με την προηγούμενη κυβέρνηση – δεν έχουν ακουστεί και λίγα για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βρήκαν στο Προσφυγικό την ευκαιρία να εκφράσουν, με το αζημίωτο, τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη και την ανθρωπιστική τους διάθεση. Εχουν επίσης ακουστεί –και διαπιστωθεί– περιστατικά που φέρουν στελέχη ΜΚΟ να εμπλέκονται ευθέως με τη διακίνηση προσφύγων και μεταναστών, προτάσσοντας ως δικαιολογία ανθρωπιστικό έργο για τη διάσωση ανθρώπων.

Ο πιεστικός χαρακτήρας της κατάστασης έφερε μία βροχή από ευρωπαϊκά κονδύλια που διατέθηκαν ουσιαστικά ανεξέλεγκτα, όχι μόνο σε ΜΚΟ, αλλά και σε πάσης φύσεως προμηθευτές, είτε με απευθείας αναθέσεις είτε με διαγωνισμούς που διήρκεσαν μόνο μία νύχτα. Τώρα η κυβέρνηση λέει να καταγράψει τις ΜΚΟ, να δει πόσες είναι, ποιοι τις αποτελούν και τι δουλειά κάνουν. Διόλου εύκολο, αλλά είναι μία στοιχειώδης πρόνοια που έπρεπε να αναληφθεί εδώ και χρόνια.

Το πρόβλημα, όμως, δεν βρίσκεται στις ΜΚΟ. Η διερεύνησή τους θα κάνει πιο ορθολογική τη διάθεση κονδυλίων, αλλά ούτε θα αποσυμφορήσει τους καταυλισμούς, ούτε θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων. Το να επικαλείται η κυβέρνηση δόλιο σχέδιο ΜΚΟ για την υποδαύλιση των επεισοδίων στη Μόρια είναι μια δικαιολογία που δεν μπορεί να σταθεί. Δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν εκεί, η κατάσταση, όσον αφορά την ένταση, δύναται να θεωρηθεί και ήρεμη.

Για τα επεισόδια ευθύνονται η κόλαση των συνθηκών διαβίωσης, ο κακός επιχειρησιακός σχεδιασμός και το περιεχόμενο της συμφωνίας με την Τουρκία που καθιστά δυσχερή έως αδύνατη την επαναπροώθηση ατόμων που μεταφέρονται στην ενδοχώρα. Και είναι πλέον εμφανές ότι ανακούφιση των νησιών χωρίς μεταφορά και διασπορά τους στην ενδοχώρα δεν μπορεί να υπάρξει.

Εδώ εκδηλώνεται ένας αντίλογος που λέει ότι οι απάνθρωπες συνθήκες στα νησιά λειτουργούν αποτρεπτικά για όσους βρίσκονται στα τουρκικά παράλια και σκέφτονται να μπουν στη βάρκα. Αν αδειάσουν τα νησιά, τότε θα έρθουν άλλοι να πάρουν τη θέση τους. Ωστόσο αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να μετράμε πτώματα από μάχες που θα ανάβουν με την παραμικρή σπίθα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News