Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Λαμίας έπειτα από περίπου 40 ημέρες σε απεργία πείνας. Ζητάει να επιστρέψει στον Κορυδαλλό, αντί για τον Δομοκό στον οποίο μεταφέρθηκε, επικαλούμενος το γράμμα του νόμου με το οποίο απομακρύνθηκε από τις αγροτικές φυλακές Βόλου. 

Για το γράμμα, αλλά και για την ερμηνεία του συγκεκριμένου νόμου, οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη –ακόμα και νομικοί διαφωνούν μεταξύ τους (χαρακτηριστικότερος, ίσως, όλων ο άτυπος διάλογος ανάμεσα στον Αντύπα Καρίπογλου και τον Θανάση Καμπαγιάννη, με άρθρα τους στα ΝΕΑ και στην ΕφΣυν αντίστοιχα). Στη θεωρία, οι νόμοι ισχύουν για όλους, παρότι ο συγκεκριμένος κρατούμενος ήταν από την πρώτη στιγμή χαρακτηριστική περίπτωση που μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο. H παραμονή του στις φυλακές έχει σφραγιστεί από μια σειρά διατάξεων και αποφάσεων, «φωτογραφικών», που είτε τον διευκόλυναν (για παράδειγμα, με τη μεταφορά του στις αγροτικές φυλακές του Βόλου) είτε τον δυσκόλευαν (απορρίπτοντας τις αιτήσεις για άδειες εξόδου). Τον Σεπτέμβριο (με βάση νόμο του ΣΥΡΙΖΑ του οποίου την ισχύ μπορεί να επικαλεστεί ως ευνοϊκότερο, καθώς προβλέπει απόλυση μετά τα 19 χρόνια), ο Κουφοντίνας μπορεί να αφεθεί ελεύθερος. Αν φυσικά η αίτησή του γίνει δεκτή. Έχει μπροστά του, επομένως, μια μεγάλη μάχη, με πιθανότητες να κερδίσει. Κι όμως, αντί να επικεντρωθεί σε αυτή την ευκαιρία που του προσφέρεται, επιλέγει αυτή τη στιγμή να ζητάει τη μεταφορά του στον Κορυδαλλό φτάνοντας τα πράγματα στα άκρα. 

Έχει και η δημοκρατία τις αδυναμίες της: οι δολοφόνοι που για χρόνια την εξευτέλιζαν θεωρώντας πως παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους έχουν κάθε δικαίωμα να πατούν πάνω στις αρχές του κράτους δικαίου, να εκμεταλλεύονται τα παράθυρα που τους προσφέρει, χρησιμοποιώντας τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα. Όχι μία, αλλά πέντε φορές σε περίπου 20 χρόνια φυλάκισης, όσες οι απεργίες πείνας που έκανε ο Κουφοντίνας. Ξέρουν πως στο τέλος κατά πάσα πιθανότητα θα περάσει το δικό τους. Δεν ζούμε υπό καθεστώς λευκής τρομοκρατίας, η Ελλάδα δεν είναι η Κίνα ή η Τουρκία του Ερντογάν, δεν είναι η Ιρλανδία πριν από την Good Friday Agreement – ο Κουφοντίνας σίγουρα δεν είναι ο Μπόμπι Σαντς, αντιθέτως θεωρούνταν, αυτός και οι υπόλοιποι της «17Ν», φυλακισμένοι VIP. Με όλα τα πολλά προβλήματά του, το σημερινό ελληνικό κράτος της Μεταπολίτευσης, το ίδιο που υπονόμευσε με τις πράξεις του ο Κουφοντίνας, δεν έχει αφήσει ποτέ κρατούμενο να πεθάνει από απεργία πείνας. 

Το κράτος οφείλει να είναι μεγαλόψυχο όταν εκείνοι που το πολέμησαν δεν ήταν. Οι νόμοι πρέπει να είναι ίδιοι για όλους. Δεν ενδιαφέρει τον νομοθέτη ποιος μετάνιωσε και ποιος όχι, από την στιγμή που ο δικαστής έκρινε. Όλα αυτά και ισχύουν και έχουν σημασία. Οι κοινοί θνητοί μπορούμε, ωστόσο, να μην είμαστε ούτε μεγαλόψυχοι ούτε ουδέτεροι, ειδικά μπροστά σε μια επαναλαμβανόμενη πρόκληση. Αν την ίδια συμπεριφορά έδειχναν άλλοι βαρυποινίτες, με εγκλήματα αντίστοιχα, για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για παράδειγμα, κανείς δεν θα είχε την ίδια αντίδραση. Τι διαφορετικό έχει ο Κουφοντίνας και έχει σηκώσει κύμα συμπαράστασης; Την αντίληψη που λανθασμένα εδραιώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και τον κατέταξε στην κατηγορία του πολιτικού κρατουμένου. Λένε πως η υπόθεσή του έχει περάσει στην απαξίωση και τη λήθη –όμως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται από τις αντιδράσεις του τελευταίου ενάμιση μήνα, μάλλον το αντίθετο.  

Η ψυχραιμία της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία ζήτησε να μη σχολιάσει το θέμα Κουφοντίνα περισσότερο γιατί δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενική, είναι συγκινητική, ειδικά γιατί ήρθε λίγα δευτερόλεπτα αφότου τόνισε τη σημασία του κράτους δικαίου. Εκείνη και οι υπόλοιποι συγγενείς των θυμάτων είναι αναγκασμένοι να διαβάζουν πανό που γράφουν «Κωστάκη, πού είναι ο μπαμπάς;» χωρίς να αντιδρούν όπως ίσως θα ήθελαν. Τα όρια της δημοκρατίας επιτρέπουν σε πανεπιστημιακούς, πολιτικούς και ανθρώπους της Tέχνης να υπογράψουν υπέρ των δικαιωμάτων του Κουφοντίνα, αλλά το κοινωνικά αποδεκτό για την άλλη πλευρά είναι απλά να τους παρατηρεί, να σιωπά –μια λάθος λέξη μπορεί ακόμα και να γίνει όπλο, να γίνει αιτία για κατηγορίες περί εκδικητικότητας. Ειδική μεταχείριση, που λέμε. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News