Η διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης είναι ίσως η βασικότερη πληγή της φυλής μας. Από παλιά. Από πάντα. Και όσο περνούν τα χρόνια, όχι μόνο δεν κλείνει αλλά γίνεται ανυπόφορη.

Παντού εν τω μεταξύ, παρατηρείς έναν άκρατο συντηρητισμό που συνδυάζεται με την αποστροφή για κάθε χρηστική νέα ιδέα. Ειδικά, όταν μιλάμε για συστήματα, υπηρεσίες, φορείς και θεσμούς της πολιτείας. Εκεί που ο αναχρονισμός στο πλαίσιο λειτουργίας ταλαιπωρεί ολόκληρη την κοινωνία. Φτάνει να θυμηθεί κανείς τι υπέστη η Aννα Διαμαντοπούλου όταν τόλμησε να προτείνει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της Ελληνικής Δημοκρατίας, τα Αγγλικά! Και τι θα συνέβαινε και σήμερα, αν είχε διαδοθεί η προχθεσινή της νέα παρατήρηση να μην παίρνει κανείς απολυτήριο Λυκείου αν δεν γνωρίζει άπταιστα Αγγλικά. Απλώς τώρα, τα επιτελεία των «εθνοφρουρών» θεωρούν ότι έχουν ξεμπερδέψει μαζί της και δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο για το έθνος…

Μια άλλη «αναπάντεχη» πρόταση διατυπώθηκε πρόσφατα ως ιδέα, από τον Αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) Ναπολέοντα Μαραβέγια. Ποια ήταν αυτή; Να ενταχθούν τα κινητά τηλέφωνα στην εκπαιδευτική διαδικασία των σχολείων! Υποθέτω ότι η ιδέα του αντιπρύτανη προέκυψε ως έμπνευση από την επίκαιρη απόφαση του υπουργείου παιδείας της Γαλλίας να τα απαγορεύσει στα σχολεία.

Στην πραγματικότητα έχεις δύο επιλογές, όταν προκύπτει ζήτημα με τη σχέση τεχνολογίας και εκπαίδευσης: η πρώτη είναι να την απομακρύνεις τελείως από τα σχολεία, ακολουθώντας τον κλασικό τρόπο προσέγγισης της γνώσης δια της απόρριψης της προτεινόμενης εικόνας. Η άλλη είναι να την εντάξεις πλήρως στην εκπαιδευτική διαδικασία η οποία θα συνδυάσει την κλασική παιδεία με την ψηφιακή ευκολία.

Κάθε άλλη ενδιάμεση επιλογή συνιστά υποκρισία και εξαπάτηση των μαθητών. Με λίγα λόγια, αυτό που συμβαίνει τώρα με τη χρήση του κινητού α λα καρτ, στα διαλείμματα και για άσχετους με το σχολείο, λόγους, το μόνο που κάνει είναι να σπρώχνει τον μαθητή στην απαξίωση της κλασικής μάθησης.

Φαντάζομαι επομένως, ότι ο κ. Μαραβέγιας έχει στο μυαλό του κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μία «προοδευτική» λύση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από έναν λαϊκιστή υπουργό, με στόχο την αποδοχή των μαθητών. Αναφέρεται προφανώς στην ηλεκτρονική αγωγή η οποία είναι απαραίτητη σε έναν κόσμο που τρέχει ταχύτητα προς την τεχνητή νοημοσύνη και την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση.

Γιατί θεωρεί απαραίτητη την σύγκλιση ψηφιακού εξωσχολικού περιβάλλοντος και σχολικής τάξης. Φτάνει μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το smart phone είναι πια «μέρος του σώματος» για κάθε έφηβο και προέκταση της ματιάς και της σκέψης του. Από τη στιγμή λοιπόν, που δεν μπορούμε να αρνηθούμε αυτή την πραγματικότητα, τι νόημα έχει να την κρατάμε μακριά από την διδασκαλία των μαθημάτων; Φτάνει βέβαια, να εκπονήσουμε ένα πρόγραμμα όπου θα χρησιμοποιούνται τα κινητά μαζί με τα βιβλία και υπο την καθοδήγηση του επιμορφωμένου… καθηγητή.

Να μην το κάνουμε; Nα μην το πούμε ούτε σαν ιδέα; Να φοβηθούμε όλους αυτούς που είναι σύμφωνοι οι μαθητές να διαθέτουν το πανάκριβο αξεσουάρ τους αλλά να μην κάνουν με αυτό μάθημα; Να απολαμβάνουν κάθε περιττή χρήση του επιθετικού καταναλωτισμού αλλά να μην το χρησιμοποιούν για γνώσεις, πληροφορίες, διαδικτυακά μαθήματα, εργασίες ή επικοινωνία με άλλους μαθητές από σχολεία της χώρας τους ή του εξωτερικού;

Nα ικανοποιούμαστε από την αίσθηση της απαγόρευσης αλλά να μην κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να προσεγγίσουμε πιο ρεαλιστικές λύσεις;

Το ζητούμενο πάντα είναι να βελτιώσουμε την πραγματικότητα με την παιδεία. Αν συνεχίσουμε να αρνούμαστε την πραγματικότητα, τι ρόλο ύπαρξης θα έχει πλέον η παιδεία;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News