Οι ψυχολόγοι επιμένουν: άκου προσεκτικά το παιδί μέσα σου. Ο,τι κι αν κάνεις, δεν πρέπει να το χάσεις. Και έχουν δίκιο. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πράγματα κι αν έχεις καταφέρει και σε όσα έχεις αποτύχει, στο τέλος της κάθε ημέρας, αυτός στον οποίο έχεις να δώσεις λογαριασμό δεν είναι ούτε ο σύντροφος, ούτε ο καλύτερός σου φίλος, ούτε καν οι γονείς σου. Είναι ο ανήλικος εαυτός σου που ζει και βασιλεύει ακόμα μέσα σου.

Η εικόνα της μικρούλας που κλαίει, έτσι όπως την απαθανάτισε ο φωτογράφος Τζον Μουρ, έγινε viral και σύμβολο της απάνθρωπης μεταναστευτικής πολιτικής του Τραμπ που χωρίζει τους παράνομους μετανάστες από τα παιδιά τους, σταματώντας τους στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού.

Πέρα από το τεράστιο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα που εικονογραφείται με τον πιο εύστοχο τρόπο, η θέα ενός δίχρονου κοριτσιού που κλαίει καθώς οι δυνάμεις επιβολής κάνουν σωματικό έλεγχο στη μαμά του, συγκινεί και συγκλονίζει για έναν ακόμη σοβαρότατο λόγο: συνομιλεί κατευθείαν με το παιδί μέσα μας, χτυπάει φλέβα. Ακόμα κι αν δεν έχεις δικό σου παιδί, στην πραγματικότητα έχεις, καθώς ένα κομμάτι του εαυτού μας θα έχει πάντα τον φόβο της εγκατάλειψης. Είτε βρίσκεσαι στα αφιλόξενα σύνορα των ΗΠΑ,  είτε σε ένα τεράστιο mall γεμάτο κόσμο. Το αίσθημα πανικού ότι έχεις χαθεί, ότι έχεις χάσει τη μαμά σου και ότι ο κόσμος γύρω σου είναι άγνωστος και απειλητικός, είναι αρχέγονο. Γι’ αυτό και αυτή η μικρούλα από την Ονδούρα συμβολίζει την ανήλικη εκδοχή του εαυτού μας, που κάπου στα μισά της διαδρομής, ξεχαστήκαμε και ξεχάσαμε να τον κρατάμε σφιχτά από το χέρι.

Παιδικότητα δεν σημαίνει μόνο παλιμπαιδίζω, είμαι ανώριμος και δεν αναλαμβάνω ευθύνη για τίποτα. Παιδικότητα σημαίνει και αντιμετωπίζω τη ζωή με θάρρος και ενθουσιασμό, ό,τι κι αν μου συμβεί. Κάθε φορά που πέφταμε από το ποδήλατο ή τσακιζόμασταν από μια κούνια, θα γδέρναμε τα γόνατά μας, θα λερώναμε τα φρεσκοπλυμένα μας ρούχα, θα μπλαντάζαμε στο κλάμα επί τρία συνεχόμενα λεπτά και μετά θα σηκωνόμασταν και θα συνεχίζαμε το παιχνίδι με αμείωτο ενδιαφέρον, σα να μην συνέβη τίποτα.

Περνώντας από την ανήλικη στην ενήλικη ζωή, ο φόβος της πτώσης και της αποτυχίας αντικαθιστά τη χαρά του παιχνιδιού και την έμφυτη περιέργεια για όλους και όλα. Γινόμαστε καχύποπτοι, εσωστρεφείς και τελικά, δειλοί.

Κοιτάζοντας ξανά και ξανά το κοριτσάκι που κλαίει και φοβάται, το πρώτο πράγμα που μας ήρθε στο μυαλό ήταν ότι θέλαμε με κάποιον τρόπο να την προστατεύσουμε, να της πούμε ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό είπε και ο ίδιος ο φωτογράφος: «το μόνο που ήθελα ήταν να την πάρω αγκαλιά»-δεν είναι ένας άνθρωπος-μηχανή που απλά κρατά μια άλλη μηχανή και τραβάει εν δυνάμει viral φωτογραφίες.

«Εχε το νου σου στο παιδί» όπως έχει τραγουδήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο «Κάποτε θα ‘ρθουν» των Λευτέρη Παπαδόπουλου και Μίκη Θεοδωράκη: «Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…». Στο τέλος της κάθε μέρας, είμαστε όλοι παιδιά χαμένα σε ένα τεράστιο mall, ή στο κατώφλι μιας αφιλόξενης χώρας και περιμένουμε κάποιον να φωνάξει το όνομά μας από τα μεγάφωνα.

Η ιστορία της μικρής Γιανέλα έχει και συνέχεια, καθώς εμφανίστηκε σε ξένα μέσα και έκανε δηλώσεις ο πατέρας της, διαχωρίζοντας τη θέση του από την παράτολμη απόφαση της γυναίκας του να πάρει το παιδί και να φύγει ξημερώματα, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Οπως έλεγε και η Χάρις Αλεξίου στο υπέροχο αυτοβιογραφικό της «Χειρόγραφο» που ανέβασε πριν από δύο χρόνια στο θέατρο: «μητέρα, σε συγχώρεσα…πατέρα, σε κατάλαβα…είμαστε όλοι μωρά…».

Ο,τι νούμερο παπουτσιού κι αν φοράει ο ενήλικος εαυτός μας, στην πραγματικότητα, είναι η ανήλικη εκδοχή μας που στυλώνει γερά τα πόδια ύστερα από κάθε πτώση, σκουπίζει τα χώματα από τα γόνατα και μας λέει «έλα…πάμε να παίξουμε…να δούμε τι έχει παρακάτω». Το αν θα βρούμε τη Γη της Επαγγελίας ή ένα αφιλόξενο κέντρο «φιλοξενίας», δεν θα το μάθουμε ποτέ άμα δεν πάμε παρακάτω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News