Τη ζωή τη μετράς στα καλοκαίρια. Και αν είσαι άνδρας, σε Μουντιάλ. Πόσα έχεις δει, ποιο ήταν το πρώτο σου ματς, ποιο ήταν το καλύτερο τουρνουά, πού είχες δει τον τελικό του 1982. Και τη μετράς και με αυτούς που πιστεύουν ότι η Αργεντινή είναι καλή ομάδα.

Υπάρχει μια ακατανόητη γοητεία για την Αργεντινή. Και δεν είναι ακατανόητη επειδή η ομάδα του Μέσι της Μπαρτσελόνα έφαγε τώρα τρία από την Κροατία του Μόντριτς της Ρεάλ· μεταξύ μας, ας πρόσεχε που ο Σαμπάολι, εκτός από κακοντυμένος, κρατά στον πάγκο τους Γιουβεντίνους, Ντιμπαλά και Ιγκουαΐν (εγώ τη ζωή τη μετράω και με το τι κάνει η Γιουβέντους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Υπάρχει λοιπόν κάθε χρονιά μια φυλή μουντιαλικών που ορκίζονται στην Αργεντινή, ότι είναι διαχρονικά σπουδαία ομάδα, ότι έχει διδάξει μπάλα, ότι έχει κάνει σχολή και ως προς αυτό επισημαίνουν ότι έχει και δύο Παγκόσμια Κύπελλα.

Μεγαλύτερη κατασκευή μύθου, για να μην πω αυταπάτη και το πολιτικοποιήσω, δεν υπάρχει.

Βλέπω Μουντιάλ από το 1974. Και τότε η Αργεντινή που και καλά είναι μεγάλη δύναμη είχε φάει τέσσερα από την Ολλανδία. Δεν πήγε πουθενά, δεν είχε νικήσει ούτε τους Ανατολικογερμανούς.

Ακολούθησε το 1978 με τα αίσχη της σύμπραξης της δικτατορίας του Βιντέλα με τη FIFA ώστε να πάρει η Αργεντινή το Μουντιάλ. Εντάξει, έπαιζε ο Αρντίλες που μετά ήταν και στην «Απόδραση των 11» και ο Κέμπες και φυσικά ο Πασαρέλα, αλλά δεν είδαμε δα και καμιά μπάλα επιπέδου να μας εντυπωσιάσει. Παραμένει δε ένα στήσιμο χωρίς προηγούμενο.

Το 1982 ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν μικρός και ο Αρντίλες μεγάλος και ο Πάολο Ρόσι ακόμα πιο μεγάλος αλλά με άλλον τρόπο και κανείς δεν θυμάται γιατί κατέβηκε εκείνη η ομάδα να υπερασπιστεί τον τίτλο της.

Και φτάνουμε το 1986. Ναι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν θεός. Αλλά και πάλι κάτι εξαιρετικό σε επίπεδο ποδοσφαίρου δεν είδαμε. Για να ακριβολογούμε, η Αργεντινή προχώρησε χάρη στο πιο ακραία άκυρο γκολ που έχει επιτευχθεί ποτέ· το ότι μετά ο Μαραντόνα πέτυχε το πιο όμορφο γκολ που έχει επιτευχθεί ποτέ δεν ακυρώνει το λάθος. Σε εκείνη τη διοργάνωση οι ομάδες που έπαιξαν καλή μπάλα ήταν η Βραζιλία και η Γαλλία αλλά τσακίστηκαν στα προημιτελικά, άντε και η ΕΣΣΔ αλλά την αδικία με το Βέλγιο τη θυμάται μόνο ο «Ριζοσπάστης».

Η Αργεντινή του 1986 ήταν 10 «ξυλοκόποι» και ο Ντιέγκο που έβαζε γκολ και με το χέρι. Να δεχτώ ότι ο Μαραντόνα είναι ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Αργεντινή ήταν άξια θαυμασμού, ούτε λόγος να την αγαπήσεις και να την υποστηρίζεις έκτοτε.

Ακολούθησε το 1990. Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά τα χέρια του Μαραντόνα συνεχίστηκαν και τότε, όμως επειδή το θύμα ήταν μια ομάδα της Ρωσικής Συνομοσπονδίας πάλι διαμαρτυρύθηκε μόνο η «Πρώτη». Και μετά σε έναν προημιτελικό με τη Βραζιλία μία ευκαιρία όλη κι όλη έδωσε τη νίκη και μετά η πρόκριση στα πέναλτι απέναντι στους Ιταλούς. Μετά ο Μαραντόνα έκλαιγε επειδή έχασε από τους Γερμανούς.

Το 1994 η Αργεντινή έμπλεξε με τις εφεδρίνες του Μαραντόνα. Και εκεί ίσως γεννήθηκε ένας μύθος που στη χώρα μας ασκεί μια γοητεία. Αυτή της δήθεν αντισυστημικής ομάδας και του εκτός νόμων Θεού και ανθρώπων Μαραντόνα που δεν αρέσει στα «ιερατεία» της FIFA και γι’ αυτό την καταδιώκουν. Το γιατί έπρεπε ο Μαραντόνα να είναι φουλ στην ντόπα κανείς δεν μας το εξήγησε. Ολοι όμως έλεγαν ότι η Αργεντινή είναι γεμάτη αλάνια.

Αυτό με τα αλάνια τους πήγε στα υπόλοιπα Μουντιάλ. Μια ήταν ο Σιμεόνε που κέρδισε την αποβολή του Μπέκαμ, μία ο Μπατιστούτα που ήταν ωραίος, μια και ο Ρικέλμε και τη βγάλαμε τη δεκαετία χωρίς πολλά πολλά.

Επειτα ήρθε η εποχή του Λιονέλ Μέσι. Η μεγάλη λευκή ελπίδα του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου που βέβαια δεν ήταν και τόσο του λατινοαμερικάνικου αλλά των ακαδημιών της Μπάρτσα. Και έτσι το 2010 η Αργεντινή του Μέσι έφαγε μια ξεγυρισμένη τεσσάρα από τη Γερμανία η οποία τη νίκησε και στον τελικό του 2014, όπου οι Αργεντίνοι έφτασαν με μια εποποιΐα του 1-0 και των πέναλτι.

Τέλος πάντων, επειδή οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, αυτό που είναι αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή ποτέ δεν γοήτευσε τον πλανήτη με την μπάλα που έπαιξε, ούτε καν εκείνες τις χρονιές που στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια.

Η Αργεντινή δεν δημιούργησε ποτέ σχολή, ούτε παρουσίασε έναν χαρακτηριστικό τρόπο παιχνιδιού, όπως η Ολλανδία, η Βραζιλία, η Γερμανία, η Ισπανία, ή, αν θέλετε, η Ουρουγουάη. Οπότε, προς τι ο θαυμασμός; Προς τι η θλίψη και το σοκ για την ήττα τους από τους Κροάτες;

Σιγά την Αργεντινή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News