Ενα ένα τα κυβερνητικά στελέχη, άλλοτε ευθέως και άλλοτε ντροπαλά αρχίζουν να παραδέχονται (εδώ, εδώ κι εδώ) αυτό που είναι κοινή πεποίθηση πλέον: ότι τα κόμματά τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και οι αρχηγοί τους, Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος, υποσχέθηκαν προεκλογικά ανέφικτα πράγματα και, δια των υποσχέσεων, παραπλάνησαν συνειδητά τους πολίτες και τους  απέσπασαν την ψήφο τους.

Πρόκειται για μια θαρραλέα μεν παραδοχή πολιτικής ενοχής (τους), αλλά δεν τους εξαγνίζει. Είναι πολύ αργά γι’ αυτό. Οι ψηφοφόροι δεν αποδέχονται καμιά δικαιολογία (τους), όπως φαίνεται από τους -επί του παρόντος λεκτικούς- τραμπουκισμούς, αλλά και τις ευθείες απειλές εναντίον κυβερνητικών βουλευτών (εδώ ένα παράδειγμα). Θεωρούν ότι η παραπλάνηση είναι διαρκής και συνειδητή. Δεν αποδέχονται, δηλαδή, αυτό που προσπαθούν να περάσουν οι κυβερνώντες ότι, μετά το καλοκαίρι και πριν από τις δεύτερες εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου, είχαν καταστήσει σαφή την αλλαγή της πολιτικής τους, λόγω της αποδοχής του τρίτου Μνημονίου.

Στη συνείδηση των ψηφοφόρων -τουλάχιστον αυτών που σήμερα διαμαρτύρονται, τραμπουκίζουν και απειλούν- οι υποσχέσεις του πρώτου κυβερνητικού επταμήνου (Ιανουάριος-Ιούλιος 2015) δεν ανακλήθηκαν και, επομένως, ίσχυαν και στις δεύτερες εκλογές. Κι αν αυτό αποτελεί μια δικαιολογία για τους «παραπλανηθέντες» ψηφοφόρους, είναι αλήθεια ότι ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος απέφυγαν να πουν την αλήθεια μετά τις εξελίξεις του καλοκαιριού. Δεν προετοίμασαν την κοινή γνώμη γι’ αυτά που θα έρχονταν. Αντίθετα, συνέχισαν τη ρητορική των μεγαλοστομιών: «περήφανη διαπραγμάτευση», «τελειώνει η λιτότητα», «παράλληλο πρόγραμμα» και τα συναφή.

Οσοι εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι δεν θα πλήρωναν φόρους, ότι θα έβλεπαν αυξήσεις στους μισθούς τους  και ότι θα έπαιρναν την 13^η σύνταξη, καλά να πάθουν. Εβαλαν την επιθυμία  πάνω από τη σκέψη τους. Απώθησαν τη σκληρή πραγματικότητα

Αυτή είναι η τεράστια ευθύνη του  κ. Τσίπρα. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι, κατά το πρώτο επτάμηνο της πρώτης θητείας του, δεν γνώριζε, έπεσε σε τοίχο και υποχρεώθηκε να αθετήσει όσα είχε υποσχεθεί, για τη συνέχεια δεν έχει καμιά δικαιολογία. Μετά τον Ιούλιο του 2015, ήξερε τα πάντα. Εκανε τη στροφή, για να μην οδηγήσει τον τόπο στην καταστροφή, αλλά δεν είχε το θάρρος να πει στους ψηφοφόρους τι θα σήμαινε αυτό. Δεν τόλμησε να τους πει καθαρά ότι η υλοποίηση όσων είχε υποσχεθεί αναβάλλεται και ότι η συνέχεια θα ήταν εξίσου δύσκολη. Αν το είχε κάνει τότε, σήμερα η θέση του θα ήταν λιγότερο δύσκολη. Πάντως, δεν θα του καταλόγιζαν ότι τους παραπλάνησε. Η ευκαιρία χάθηκε και καλά ξεμπερδέματα.

Ανεξάρτητα από τη στάση των πολιτικών, στο παιχνίδι της παραπλάνησης παίζουν δύο. Αν τον Ιανουάριο του 2015 υπήρχαν πολλές δικαιολογίες(απογοήτευση και θυμός για τους προηγούμενους, ελπίδα για κάτι καλύτερο κ.α), τον Σεπτέμβριο δεν υπήρχε καμία. Τα γεγονότα μιλούσαν από μόνα τους. Οσοι εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι δεν θα πλήρωναν φόρους, ότι θα έβλεπαν αυξήσεις στους μισθούς τους  και ότι θα έπαιρναν την 13^η σύνταξη, καλά να πάθουν. Εβαλαν την επιθυμία  πάνω από τη σκέψη τους. Απώθησαν τη σκληρή πραγματικότητα, διότι τούς ήταν ανεπιθύμητη. Ηθελαν να παραπλανηθούν. Οση ευθύνη έχει ο κ. Τσίπρας, που τους παραπλάνησε, άλλη τόση έχουν και οι ίδιοι, που δέχτηκαν να παραπλανηθούν.

Στις δημοκρατίες ανεύθυνοι ψηφοφόροι δεν υπάρχουν. Η λαϊκή ρήση το λέει άριστα: «Εγέλασές με μια φορά, ανάθεμα σε σένα. Εγέλασές με δυό φορές, ανάθεμά μου εμένα».

Προς γνώση και συμμόρφωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News