Λόγω παρέλευσης του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης, αποφυλακίζεται ο Γιώργος Ρουπακιάς, κατηγορούμενος για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Οι δικαστές δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν έγκαιρη ολοκλήρωση της δίκης και σύμφωνα με τον νόμο, πιθανότατα, θα είναι πλέον ελεύθερος.

Εν τω μεταξύ, πρόκειται για μια κατάληξη την οποία την γνώριζαν οι πάντες εδώ και πολύ καιρό. Ούτε το «κόμμα», ούτε το αρμόδιο υπουργείο, ούτε η ηγεσία της Δικαιοσύνης μπόρεσαν να ξεπεράσουν το «ανυπέρβλητο εμπόδιο» της κατάλληλης δικαστικής αίθουσας, ώστε η δίκη της Χρυσής Αυγής να γίνεται σε καθημερινή βάση και όχι εκ περιτροπής, όπως συμβαίνει ως σήμερα. Ετσι, στις 18 Μαρτίου, λήγει το ανώτατο όριο για την προσωρινή κράτηση, όπως αποφάσισε με βούλευμα (υπ΄αριθμόν 260), το Συμβούλιο των Εφετών και επιβάλλει στον Ρουπακιά κατ΄οίκον περιορισμό και δυνατότητα να μεταβαίνει στο δικαστήριο με αστυνομική συνοδεία.

Μου είναι εντελώς αδιάφορο το πρόσωπο του κατηγορούμενου, όπως παλιότερα και εκείνο του Μαζιώτη. Εκείνο που προξενεί σοκ είναι η κοινωνική διάσταση που δημιουργεί η ανικανότητα της ελληνικής Δικαιοσύνης να ασκήσει το μέρος της πολιτικής εξουσίας που της αναλογεί. Ανθρωποι που γνωρίζουν καλύτερα την εσωτερική κατάσταση στους χώρους των δικαστών, υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την σαθρότητα του πολιτικού συστήματος.

Θα πρέπει οι ίδιοι οι δικαστές, ως πνευματικοί άνθρωποι, να αισθανθούν την ευθύνη που έχουν απέναντι στην κοινωνία και να διεκδικήσουν την «επανάσταση» στο θεσμό τους

Σε κάθε περίπτωση, οι μαζικές αντιδράσεις υπέρ ή κατά «φασιστών» και «αντιφασιστών» φανερώνουν μόνο την κοινωνική ανεπάρκεια να αντιληφθούμε την ουσία της σαπίλας που κυριαρχεί στο δικαστικό σώμα. Γιατί η αδυναμία να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των τρομοκρατών και των δολοφόνων είναι μια κοινή αμηχανία του συστήματος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει την περί δικαίου αίσθηση στην κοινωνία. Και εκτός από αυτό, σε εκατοντάδες περιπτώσεις, καταστρέφονται φυσικά και νομικά πρόσωπα εξαιτίας των δικαστών που δεν είναι σε θέση να ορίσουν δικάσιμο. Επίσης, απλοί άνθρωποι υφίστανται κατάφορες παραβιάσεις της αξιοπρέπειάς τους και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους επειδή θεσμικά, δεν είναι δυνατόν η Πολιτεία να τους υπερασπιστεί.

Το ζήτημα πλέον είναι ότι οι προκλήσεις είναι πολλές και δημιουργούν τεράστιες αγκυλώσεις για τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Σε σημείο που η αναθεώρηση του Συντάγματος κρίνεται απαραίτητη ώστε να ξαναμπεί ο θεσμός της Δικαιοσύνης σε νέα διάταξη αποστολής. Να ιδρυθεί Συνταγματικό Δικαστήριο, να εκσυγχρονιστεί ηλεκτρονικά το συγκεντρωτικό σύστημα της γραφειοκρατίας, να δοθούν αρμοδιότητες σε συμβολαιογράφους, σε νομικά γραφεία ή σε αποκεντρωμένες μορφές δικαστηρίων να απονέμουν δικαιοσύνη. Ασφαλώς δεν είμαι ειδικός αλλά είναι φανερό ότι θα πρέπει να αλλάξουν τα πάντα για να εξομαλυνθεί η πρωτόγονη πλέον κατάσταση.

Και το σημαντικότερο, θα πρέπει οι ίδιοι οι δικαστές, ως πνευματικοί άνθρωποι, να αισθανθούν την ευθύνη που έχουν απέναντι στην κοινωνία και να διεκδικήσουν την «επανάσταση» στο θεσμό τους. Οχι βέβαια δια των επιστολών τους εναντίον του μνημονίου και ούτε δια των απαράδεκτων απαιτήσεων όταν πρόκειται για τις μισθολογικές τους απαιτήσεις. Εχουν υποχρέωση να σεβαστούν τη στράτευσή τους στην υπηρεσία της Πολιτείας και να αποδείξουν ότι το Σύνταγμα τους κατατάσσει πιο πάνω από τους πολιτικούς, ως εγγυητές του πολιτεύματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News