Αν θυμηθεί κάποιος τις αγκαλιές του Πάνου Καμμένου με τον Αλεξη Τσίπρα και τον Νίκο Παππά θα βεβαιωθεί: ο μεταξύ τους πολιτικός γάμος δεν ήταν (μόνο) από συμφέρον.

Η χαρά στα πρόσωπά τους, το (πολιτικό) πάθος που εκδηλωνόταν, η αίσθηση της (πολιτικής) ολοκλήρωσης θα έπρεπε να πείθουν και τους πιο επιφυλακτικούς.

Ο ενθουσιασμός και το συναίθημα που ξεχείλιζε ήταν ειλικρινείς εκφράσεις της μεταξύ τους συνάφειας και επικοινωνίας. Ο ένας χωρίς τον άλλον δεν θα ήταν άλλωστε αυτό που είναι.

Όπως έλεγε σε ανύποπτο χρόνο παλαιό στέλεχος της Αριστεράς, το οποίο παρά τους πειρασμούς και τις προσκλήσεις κράτησε την απόστασή του από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Μην εκπλήσσεστε από την συνεργασία Τσίπρα – Καμμένου. Μεταξύ τους υπάρχει κάτι βαθύτερο από μία ευκαιριακή συνεργασία: έχουν κοινές πολιτισμικές αναφορές».

Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά παράξενα ακόμη και σήμερα. Όμως οφείλει κάποιος να τα έχει υπόψη του όταν περιγράφονται τώρα διάφορα μελοδραματικά για την επικείμενη διάλυση του (πολιτικού) γάμου λόγω του Σκοπιανού.

Πριν από μόλις τρεις εβδομάδες, ο Πρωθυπουργός δήλωνε στην Θεσσαλονίκη: «Εκτιμώ, λοιπόν, και σέβομαι τη θέση και τη στάση του Πάνου του Καμμένου. Επειδή, όμως, τον γνωρίζω πάρα πολύ καλά και έχω μια ειλικρινή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο Πάνος Καμμένος δεν θα θέσει σε διακινδύνευση την πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και την πολιτική σταθερότητα στον τόπο μας».

Επειτα εμφανίστηκαν κάτι δημοσκοπήσεις σε φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, οι οποίες «εξαφάνιζαν» τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ από τον πολιτικό χάρτη.

Και ο υπουργός Αμυνας πικράθηκε. Και διαμαρτυρήθηκε στον Αλέξη Τσίπρα.

Όπως όμως συμβαίνει συχνά στις παθιασμένες σχέσεις (πολιτικές και άλλες), γίνονται και κάποια χοντρά φάουλ.

Σαν αυτό που έκανε ο Πρωθυπουργός μιλώντας προ ημερών στην Wall Street Journal, όταν είπε: «Νομίζω πως η κυβέρνησή μου θα επιβιώσει, αλλά δεν ξέρω εάν θα επιβιώσει ο συνασπισμός. Όμως, αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσει ο εταίρος μου».

Δεν ακούστηκε καλά αυτό. Ήταν σαν να λέει στον εταίρο του ο Πρωθυπουργός «κόψε τον λαιμό σου, δεν με νοιάζει τι θα κάνεις, είσαι καμένο χαρτί, θα βρώ άλλους αν φύγεις».

Εκβιασμός; Μπορεί.

Κι εκείνος που νόμιζε ότι θα πάνε μαζί «έως το τέλος», όπως είχε επανειλημμένως δηλώσει;

Εκείνος πρέπει να λάβει τις αποφάσεις του, με την ανάμνηση των προηγηθέντων εναγκαλισμών…

Τι ελπίδες έχει να επανεκλεγεί ο Καμμένος; Μηδαμινές. Ακόμη και μία ηρωική έξοδος δεν θα του προσφέρει τίποτε από την στιγμή που ο Μητσοτάκης έχει καταλάβει τον χώρο με τη στάση που επέλεξε στο Σκοπιανό και που άλλοι ετοιμάζονται να διεκδικήσουν τις ψήφους από τα δεξιά της ΝΔ.

Οπότε τι απομένει στον Καμμένο, ο οποίος κινδυνεύει να μείνει και χωρίς κόμμα;

Μήπως να πάρει μία βαθιά ανάσα και να ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, με αντάλλαγμα μία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ή αλλού; Του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς.

Ακούγεται εξωφρενικό;

Δεν θα έπρεπε, έπειτα από όσα έχουμε δει και ακούσει τα τελευταία χρόνια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News