Oλα ξεκίνησαν από μια έντονη ανάγκη αναβλητικότητας των υποχρεώσεων, των ευθυνών, της πραγματικότητας. Μπορεί και να έφταιξε η διαφορετική αίσθηση της πραγματικότητας. Μπορεί και έφταιξε η έντονη ανάγκη για αποποίηση των ευθυνών. Μπορεί και να έφταιξε η πλήρης απουσία της αίσθησης κάποιου καθήκοντος.

Οταν οι υποχρεώσεις μας χτύπησαν την πόρτα προτιμήσαμε να κάνουμε πως δεν είμασταν εκεί, προσποιούμενοι πως δεν ακούσαμε, η πράξη αυτή της επιλεκτικής μας ακοής βρήκε καταφύγιο στην έκφραση, «κάποια στιγμή θα το δούμε, όχι όμως τώρα».

Οταν οι ευθύνες μας συνάντησαν εμείς προτιμήσαμε να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας σε μια θέση αποποίησης παρά σε μια θέση ανάληψης αυτών, γιατί σε τελευταία ανάλυση δεν είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι έφταιξαν. Οταν η πραγματικότητα μας ζήτησε να εναρμονιστούμε με τις ανάγκες των καιρών, εμείς απαντήσαμε, «θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή».

H παραπάνω στάση μας οδήγησε σε μια κατάσταση διαρκούς αναβολής των υποχρεώσεων, των ευθυνών, της ίδιας της πραγματικότητας.

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε στρατιώτες σε ένα πόλεμο αντιλήψεων, συμμαχήσαμε με την αυταπάτη, λησμονώντας πως η ανίερη αυτή συμμαχία θα τοποθετούσε στο απέναντι στρατόπεδο τον ισχυρότερο αντίπαλο της αυταπάτης, την αλήθεια.

Αντίπαλοι πλέον με την ίδια την αλήθεια και την ίδια στιγμή σύμμαχοι της αυταπάτης σταματήσαμε να ρωτάμε, να αμφισβητούμε, να ελπίζουμε άρα σταματήσαμε να είμαστε ελεύθεροι. Το μόνο που μάθαμε είναι να απαντάμε και πολλές φορές πριν ακόμη τεθεί η ερώτηση εμείς είχαμε έτοιμη την απάντηση, γι’ αυτό και μόνον γι’ αυτό το λόγο γίναμε σκλάβοι.

Σκλάβοι της αναβλητικότητας και της χαμένης ελπίδας, καθυστερήσαμε να παραδεχτούμε το λάθος μας. Ξεχνώντας πως η καθυστέρηση είναι η πιο θανατηφόρα μορφή άρνησης.

Και φτάνοντας στο σήμερα έχοντας καταλήξει απογοητευμένοι όσο ποτέ άλλοτε από ελπίδα και απαλλαγμένοι από αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, αναρωτιέμαι μήπως πρέπει κάποια στιγμή  να αναλογιστούμε τα λάθη μας, μήπως κάποια στιγμή οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας, μήπως κάποια στιγμή πρέπει να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας ή μήπως ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε επί τέλους πως: «Το κάποια στιγμή δεν γίνεται ποτέ τώρα»

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι ερευνητής του ΕΜΠ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News