Ηταν Ανοιξη τότε, όπως και τώρα. Οι ηλιόλουστες μέρες γίνονταν όλο και πιο συχνές και το γραφείο δεν μας χωρούσε πλέον. Το μυαλό μας ήταν ήδη στις παραλίες και στα beach bars. Κάποιο μεσημέρι που η ζέστη και η ένταση είχαν πιάσει ταβάνι η τότε συνάδελφος και πλέον καλή μου φίλη δημοσίευσε στον τοίχο μου στο Facebook το τραγούδι «Ρούμι, τεκίλα», «για να κάνουμε υπομονή και όνειρα μέχρι τις διακοπές μας» όπως μου είχε γράψει χαρακτηριστικά.

Το λάτρεψα αυτό το τραγούδι! Δεν γνώριζα τον νεαρό ράπερ που τραγουδούσε μαζί με τα Ημισκούμπρια, μου άρεσε, όμως, η βαθιά φωνή του και κάθε στίχος πραγματικά με ταξίδευε σε όλα αυτά που σημαίνουν καλοκαίρι: παραλίες, μαυρισμένα κορμιά, φλερτ, κοκτέιλ, φωτιές στην άμμο και Bob Marley. Εγινε ο ύμνος μου το καλοκαίρι του ’12 και του ’13 κι έπαιζε ασταμάτητα στο mp3 μου.

Την άνοιξη του ’14, όταν ο καιρός άρχισε πάλι να ζεσταίνει έψαξα ξανά στο Youtube το ίδιο τραγούδι. Αυτή τη φορά κάτι είχε αλλάξει. Συνειδητοποίησα ότι το όνομα του ράπερ, Killah P, δεν μου ήταν πια άγνωστο. Δυστυχώς, το ποιο ήταν εκείνο το αγόρι το είχαμε μάθει όλοι με τον χειρότερο τρόπο: τη δολοφονία του από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά το Σεπτέμβρη του ‘13.

Δεν μπόρεσα να ξανακούσω τους αγαπημένους μου στίχους χωρίς να βουρκώσω.  Ο Παύλος Φύσσας συνέχιζε να τραγουδάει «Μύρισε πάλι καλοκαίρι, υψηλή θερμοκρασία. Πέτα το άγχος και το στρες και πάμε παραλία. Για να απολαύσουμε και φέτος πολύχρωμα μπικίνι. Οταν σας βλέπω κορίτσια η καρδιά μου ανοίγει!», όμως, δεν θα ήταν ποτέ ξανά ανάμεσά μας με «μία μπύρα στο χέρι και μία μελαχρινή αγκαλιά» όπως ονειρευόταν στο τραγούδι του. Σκέφτηκα να μην ακούσω πια αυτό το τραγούδι, με στενοχωρούσε. Μετά σκέφτηκα πως αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνω. Να το ακούω κάθε καλοκαίρι ξανά και ξανά με τα ηχεία στο τέρμα!

Γιατί έτσι είναι. Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ευλογία να μας χαρίζουν όμορφα συναισθήματα ακόμα κι αν δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας. Και κάποιοι άλλοι την κατάρα να παραμένουν για όσο ζουν ο ίδιος, ξεφτιλισμένος εαυτός τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News