Ο μεγάλος μου φόβος είναι ότι στη χώρα μας θα γίνει εμφύλιος. Ίσως όχι ακριβώς σαν τον προηγούμενο αλλά με δεδομένα της εποχής μας, εμφύλιος. Ο τρόμος μου είναι ότι σε ένα εμφύλιο μαζεύονται όλα τα βουβάλια της ανθρωπότητας να παλέψουν στο βάλτο της χώρας που τον προκάλεσε. Βλέπε Ουκρανία και Συρία.

Φοβάμαι ότι ήδη αυτό σε ένα βαθμό άρχισε να γίνεται και σε μας, καθώς στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ήδη δεν βρίσκονται μόνον οι δύο αντίπαλοι με τα επιχειρήματα τους (Ελλάδα – Τρόικα) αλλά άρχισαν να μαζεύονται όλοι οι μεγάλοι και μικροί παίκτες, με τα ζωνάρια λυμένα (Αμερική, Αγγλία, Ρωσία, ΔΝΤ, Τούρκοι, φιλευρωπαϊστές και ευρωσκεπτικιστές, φασίστες και διάφορα αριστερά κινήματα, ιδεολογίες, συμφέροντα κλπ κλπ).

Φοβάμαι επίσης και τα τοπικά μικροσυμφέροντα, γιατί μόλις είδανε όλοι ότι υπάρχει μια ανεπαρκής κυβέρνηση στην Ελλάδα αρχίσανε τα δικά τους. Ακόμα και οι FYROM, η Αλβανία κλπ. «Μάθανε καβαλιόμαστε πλάκωσαν κι οι γύφτοι» λέει η παροιμία.

Πώς να μην φοβάται κανείς όταν υπάρχουν σε ένα χώρο πολύ κοντά φλόγες και πυρομαχικά; Πάς να μην φοβάται κανείς όταν βλέπει στην κοινωνία ένα απίστευτο διχασμό και μίσος των μεν για τους δε.

Βρέθηκα προχθές με έναν πολύ καλό μου φίλο ΣΥΡΙΖΑΙΟ. Από τους πιο καλούς μου εδώ και χρόνια. Έναν άνθρωπο που η φιλία μας ξεκίνησε στο στρατό τη 10ετία του ’80, όταν διαπιστώσαμε και οι δύο ότι δεν είμαστε δεξιοί (πράγμα σπάνιο τότε). ΚΚΕ στα τελειώματα εκείνος, φιλοεσωτερικού εγώ, με κάποια στήριξη στο ΠΑΣΟΚ λόγω ισχυρών αντιδεξιών συνδρόμων. Κοινή υποστήριξη στον ΣΥΝ μετά, αλλά και στον Σιμήτη και οι δύο μας (αν και εκείνος δέχθηκε πολλή κριτική από φίλους πρώην συντρόφους του) λόγω ακριβώς της κυριαρχίας του ορθολογισμού στην ανάλυσή μας. Στη συνέχεια εκείνος υποστήριξε ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα κι εγώ, επειδή ο τύπος αυτός μου προκαλούσε αλλεργία, από τότε, πριν δείξει όλο του το μεγαλείο, θες από διαίσθηση, θες από κάτι άλλο δεν ξέρω, παρέμεινα στο χώρο της κεντροαριστεράς ανένταχτος.

Η φιλία μας όλα αυτά τα χρόνια βασίστηκε όχι μόνο σε συναισθήματα αλλά και σε κοινές αξίες, προβληματισμούς, διαβάσματα και κυρίως σε μια ανάλυση της πραγματικότητας και της πολιτικής απολύτως ορθολογιστική.

Δυστυχώς προχθές για πρώτη φορά ανάμεσά μας επικράτησε η κόντρα και ο φανατισμός.

Μου ανέφερε ότι για όλα φταίει ο Σόιμπλε, ότι ο Τσίπρας είναι ο τέλειος ηγέτης για την Αριστερά (έναν τέτοιο θέλαμε πάντα), ό,τι κι αν κάνει λέει, τάζει, αναιρεί κλπ, ότι «τα σκυλιά ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι προχωράει», ότι οι δανειστές θέλουν να τον φάνε. Του ανέφερα ότι αυτός προκάλεσε κάποια πράγματα, βγαίνοντας με δηλωμένο σκοπό να τους «φάει αυτός» να αποσυντονίσει την «άδικη» Ευρώπη, να βαράει τα νταούλια…, έψαξε τη δυνατότητα να πάει με τους Ρώσους, με τους Κινέζους να σταθεί με ξένα λεφτά εναντίον τους, τους εκβίαζε: «Ή θα μου δώσετε αυτά που θέλω ή θα διαλύσω το ευρώ και θα σας πάρω μαζί μου, θα το κάνω Κούγκι» κλπ και ότι όλα αυτά τον έφεραν σ΄ αυτή τη θέση. Ότι το επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, η Αυγή, έβαζε στην πρώτη σελίδα τον Σόιμπλε ως ναζί, έβριζε ο Τσίπρας πρωτύτερα την Μέρκελ περιδιαβαίνοντας την Ευρώπη κλπ και ότι όλα αυτά έχουν το τίμημά τους.

Του ανέφερα ότι το θέμα είναι να ξαναπεράσουμε σε ανάπτυξη να μην έχουνε ανέργους να ευημερήσει ξανά η κοινωνία και όχι να τιμωρήσουμε, να χτυπήσουμε τα ΜΜΕ, να εκδικηθούμε για την ήττα στον εμφύλιο κλπ και δεν δίστασε να μου πει: «Ναι πρέπει να εκδικηθούμε και για τον εμφύλιο».

Ο ίδιος με εγκάλεσε – αν και ξέρει τόσα χρόνια το παρελθόν μου, πώς σκέφτομαι τι διαβάζω – ότι έγινα φερέφωνο του φιλελευθερισμού και των καθεστωτικών ΜΜΕ. Ότι δεν λέω καμιά κουβέντα για τα κτήνη τους δανειστές, ότι καλώς καταδικάστηκαν οι δημοσιογράφοι του ΝΑΙ από την ΕΣΗΕΑ και αδίκως αντιδρώ, ότι είναι δημοκρατικότατη η ΕΡΤ την οποία εγώ αποκαλώ Πράβδα κ.α.

Ματαίως προσπάθησα να του εξηγήσω ότι στον πυρήνα της πολιτικής μου σκέψης βρίσκεται ως το χειρότερο κακό ο λαϊκισμός, γιατί αυτός γεννά τον ολοκληρωτισμό και όλα τα δεινά και ότι δεν θα τον δεχόμουν ούτε από το Θεό, ούτε από τον διάβολο, ότι δεν θα δεχόμουν επίσης από κανένα και για κανένα λόγο μη δημοκρατικές συμπεριφορές και διαδικασίες, ότι δεν δέχομαι ποτέ κάτι εντελώς παράλογο (πχ ότι για όλα μας τα κακά φταίνε οι άλλοι, εγώ να σε χτυπάω και να απαιτώ εσύ να μην ανταποδίδεις) και ότι στην ιστορία έχει αποδειχτεί πως ηγέτες τύπου Τσίπρα (ικανότατοι και αδίστακτοι ψεύτες και λαϊκιστές) είναι εκείνοι που οδήγησαν λαούς και όλη την ανθρωπότητα στο αιματοκύλισμα, ανεξάρτητα ποια ιδεολογία υποστήριζαν.

Ημασταν αλλού. Για πρώτη φορά. Δεν υπήρχε προσέγγιση καμία. Πιάσαμε τα του ΠΑΟΚ μήπως και το σώσουμε λιγάκι. Το καταφέραμε; Δεν ξέρω.

Ξέρω όμως ότι εγώ τρόμαξα. Τρόμαξα όχι για τις αντίθετες απόψεις τις οποίες σέβομαι. Τρόμαξα με την ιδέα ότι αυτό συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα και πού θα μας βγάλει. Τι μας περιμένει αν ο ΣΥΡΙΖΑ διανοηθεί να προχωρήσει στα σχέδιά του. Τα οποία εκτιμώ ότι είναι έξοδος από το ευρώ με κάθε τίμημα, αδιαφορία για την καταστροφή της χώρας και εγκατάσταση πάνω στα αποκαΐδια ενός εθνικολαϊκού αριστερού καθεστώτος.

Αυτοί που το θέλουν είναι πολύ φανατισμένοι αλλά και οι άλλοι επίσης. Δεν μπορεί να αλλάξει η πορεία και η κατεύθυνση μιας χώρες από μια μειοψηφία που περιστασιακά έγινε πλειοψηφία, έτσι αναίμακτα. Πουθενά στην ανθρωπότητα. Ποτέ στην ιστορία.

Αυτή είναι και η απάντηση σε κάποιον ο οποίος καλοπροαίρετα θα ρωτούσε: «Μα καλά επειδή θέλει μια εκλεγμένη κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της θα γίνει εμφύλιος και θα φταίει αυτή;»

Δεν είναι απλή εφαρμογή προγράμματος είναι πλήρης αλλαγή ρότας μιας χώρας σε μια ανθρωπότητα όπου αυτή η ιδεολογία δεν απαντάται πουθενά πλην Βόρειας Κορέας. Που έχει … «τεράστια επιτυχία» όπου εφαρμόστηκε όπως στη Βενεζουέλα. Δεν είναι μια δυνατό μια ισχνή πλειοψηφία να το κάνει αυτό. 36% στο λαό (ήδη 17%) και 153 έδρες. Με αυτό δεν μπορείς μακροπρόθεσμα ούτε στην καλύτερη περίοδο να κυβερνήσεις όχι να φέρεις τα πάνω κάτω, αναίμακτα.

Διαβάζαμε χρόνια τις τραγικές ιστορίες του εμφυλίου όπου αδέρφια βρέθηκαν σε αντίπαλα μέτωπα. Δεν το είχαμε ζήσει, προσπαθούσαμε με τη φαντασία μας να το καταλάβουμε. Δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ότι θα με τρομάξει τόσο πολύ μια τέτοια προοπτική. Γιατί ένιωσα πως αν αύριο γίνει κάτι ανάλογο θα βρεθούμε με τον πιο καλό μου ίσως φίλο απέναντι. Με το φόβο να πάμε ο ένας από το βόλι του άλλου.

Κατέληξα ότι ας αποφύγουμε τουλάχιστον αυτό κι ό,τι άλλο θέλει ας γίνει.

*Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι ελεύθερος επαγγελματίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News