Η Σοφία Μπεκατώρου αποκάλυψε μια εμπειρία που είχε στοιχειώσει την ζωή της. Υπέστη σεξουαλική κακοποίηση. Από αυτές που συμβαίνουν συχνά στις ζωές των γυναικών. Τίποτα σοκαριστικό, τίποτα καινούργιο. Με τα γυναικεία σώματά να αντικειμενοποιούνται σεξουαλικά οι άντρες ασκούν την σεξουαλική κακοποίηση με την ίδια ευκολία που κάποιος τσιμπάει τις πατάτες από ένα πιάτο που δεν είναι δικό του, κλέβει τον αναπτήρα ενός άλλου, δηλαδή είναι μια πράξη που καλό θα ήταν να αποφύγει κανείς αλλά δεν χάθηκε και ο κόσμος. Για αυτό το λόγο δεν υπάρχουν τα γυναικεία σώματα; Για να ικανοποιούν τις σεξουαλικές ορέξεις των εκάστοτε ανδρών που θα βρεθούν στο διάβα τους;

Στο ντοκιμαντέρ του Σκορτσέζε στο Netflix, Let’s Pretend It’s A City, η Φραν Λίμποβιτς (η φανταστική Φραν Λίμποβιτς) μιλάει μεταξύ άλλων και για το κίνημα #metoo  το οποίο ξεκίνησε στην Αμερική με το σκάνδαλο Γουάινσταϊν και άλλαξε πολλά. Σύμφωνα με τη Φραν Λίμποβιτς για τις γυναίκες υπήρχε ένα «πριν» και ένα «μετά» αυτού του κινήματος. Το «πριν» ήταν ότι όλες οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον εργασιακό χώρο (και όχι μόνο) θεωρούνταν κανονικότητα. Όλοι το ήξεραν. Όλοι ξέρουν. Οπότε τι θα κερδίσεις αν αντιδράσεις; Θα χάσεις την δουλειά σου, θα δυσκολευτείς να βρεις άλλη, θα μείνεις χωρίς χρήματα, χωρίς σπίτι και ένας σωρός από κακοτοπιές σε περιμένουν. Και έτσι ολόκληρες γενιές γυναικών σιωπούσαν κληροδοτώντας με αυτό τον τρόπο την κακοποίηση στις επόμενες γενιές.

Το κίνημα αυτό όμως βοήθησε να αλλάξει αυτή η διαδοχή, οι γυναίκες μίλησαν και έπεσε φως πάνω σε ιστορίες που κυλούσαν μόνο από στόμα σε στόμα. Βοήθησε ακόμα τις γυναίκες που δεν είχαν «φωνή», τις καθαρίστριες, τις σερβιτόρες και όλες αυτές που η κακοποίησή τους δεν ενδιέφερε κανέναν και δεν υπήρχε κανείς να τις στηρίξει. Γιατί πλέον υπήρχαν επιπτώσεις. Η κακοποίηση έφερνε επιπτώσεις στον θύτη. Τόσο απλό. Το κύμα του #metoo ήταν μεγάλο αλλά δυστυχώς δεν έφτασε στην μικρή μας χώρα. Εδώ η Σοφία Μπεκατώρου δικάζεται από το λαϊκό δικαστήριο με αισχρές κατηγορίες που ωστόσο έχουμε συνηθίσει να ακούν τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και τις οποίες δεν έχω σκοπό να επαναλάβω. Γιατί αν η κοινωνία δεν καταδικάσει την Σοφία θα πρέπει να αποδεχθεί ότι υπήρξε λειψή και ανίκανη να την προστατεύσει, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι γνώριζε για την Σοφία και την κάθε Σοφία και αντί να εμποδίσει την κακοποίηση της, την επέτρεψε. Η Σοφία Μπεκατώρου όμως αποφάσισε να μιλήσει, ούσα σίγουρη τι την περιμένει και να μην κληροδοτήσει στις επόμενες γυναίκες την κακοποίηση.

Οι ιστορίες είναι πολλές εκεί έξω. Και κάθε ιστορία που ακούγεται βάζει ένα κρίκο στην αλυσίδα που δημιουργείται, αυτή την αλυσίδα που θα χωρίσει το πριν από το μετά. Το «μετά» που η σεξουαλική κακοποίηση δεν θα είναι κανονικότητα, θα είναι έγκλημα. Και ως έγκλημα θα φέρει τιμωρία. Μόνο για τον θύτη όχι για το θύμα.

Η Ανιές Βαρντά είχε πει «θα ήθελα να είμαι μια χαρούμενη φεμινίστρια αλλά δυστυχώς είμαι πολύ θυμωμένη». Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε τα καταφέρουμε Ανιές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News