Αν βγάζαμε τις μάσκες, υποθετικά λέμε, αν κάναμε ένα απολογισμό των γεγονότων μέχρι τώρα, ένα case study, και δίναμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας να αναλογιστούμε τα βήματα και τις μέχρι τώρα αντιδράσεις μας θα βλέπαμε ότι δε δώσαμε ούτε μια ευκαιρία στο 2020.

Μάθαμε για άλματα επιστημονικά, που έγιναν  σε τομείς της τεχνητής νοημοσύνης και σε νέα δεδομένα στην εξερεύνηση του διαστήματος, για αποκρυπτογράφηση των μηχανισμών των ασθενειών. Διαβάσαμε για εφαρμογές που θα συμβάλλουν στην ίαση κληρονομικών ασθενειών. Όλα αυτά δεν κατάφεραν να μας αποσπάσουν από το συνδυασμό της ύπαρξης του  προσωπείου μας πίσω από τη μάσκα covid.

Δεν καταλάβαμε ότι αν φοράμε μάσκα είναι πράξη αλτρουισμού αλλά και αυτοπροστασίας απέναντι στην πανδημία. Δεν πήραμε σοβαρά τους  ειδικούς που τόνιζαν πολλές φορές ότι η μάσκα είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας. Την αντιμετωπίσαμε σαν κάποιο accessoire – παρελκόμενο, στα ελληνικά, όχι σαν ένα αντικείμενο που προστατεύει, συμπληρώνει και συμβάλει ποικιλοτρόπως και με  ασφάλεια στην κοινωνικότητά μας.

Μας ήταν αδιάφορο και δεν είχε σημασία, όταν διαπιστωνόταν από παντού ότι η μη χρήση μάσκας ανταποκρινόταν στο καρναβάλι που ζούσαμε μέχρι τώρα, κάτι σε mix and match συμπεριφορές άλλοτε σαν πιστοί, άλλοτε σαν παραδοσιακοί, ή προοδευτικοί, άλλοτε σαν γλεντζέδες, άλλοτε σαν μοναδικοί εκπρόσωποι του εθνικού κορμού.

Τι θα γινόταν όμως αν βγάζαμε όλοι τις μάσκες; Τις μάσκες που μας έκρυψαν το πρόσωπο και έγιναν πανοπλίες και φόβισαν τον πλησίον μας. Θα αναπνέαμε πιο ελεύθερα;

«Με λόγια, με φυσιογνωμία και με τρόπους μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία και θ αντικρίζω έτσι τους κακούς ανθρώπους χωρίς να έχω φόβο ή αδυναμία».  Κ. Π. Καβάφης

Φορώντας  τη μάσκα αντικρίσαμε τον ψυχικό μας κόσμο στις δύο του διαστάσεις, την εσωτερική και την εξωτερική. Τρομάξαμε! Ξαφνικά διαπιστώσαμε, ότι μοιραζόμαστε καθημερινά, με κάποιο τρόπο, την ύπαρξή μας με τους άλλους. Το θέλω μόνο για τον εαυτό μας έγινε θέλω από τον εαυτό μας.

Αν όμως βγάζαμε τις μάσκες, πόσο αδιάκριτοι, γυμνοί – αν θες, θα νοιώθαμε; Τι θα τηρούσαμε εκεί όπου έχουμε ενταχθεί; Με το επάγγελμα που ασκούμε, με τις φιλικές , τις οικογενειακές, τις αισθηματικές, τις πολιτικές σχέσεις που έχουμε δημιουργήσει; Θα αντέχαμε, χωρίς τη μάσκα, να υποκριθούμε το ίδιο καλά όπως πριν; Ότι είμαστε κάποιος άλλος απ’ αυτό που είμαστε συνήθως;

Η μάσκα κάλυψε και σ ένα βαθμό βόλεψε στην αρχή. Με τις πράξεις μας όμως ξεσκεπάστηκε το αυθεντικό μας πρόσωπο που αναμετρήθηκε με ηθικές, με ψυχικές, με πνευματικές, με πολιτικές  και με πολιτιστικές αξίες.

Από εμάς εξαρτάται αν θα συνεχίζουμε να το παρακάνουμε με τις ενέργειές μας και να αδιαφορούμε στις κοινωνικές προκλήσεις και συνθήκες που διαμορφώνουμε με τη στάση μας.

Η μάσκα που θα έπρεπε να βγάλουμε δεν είναι η υφασμάτινη covid, αλλά η «Μάσκα που κρύβεις» όπως τραγουδούν οι Τρύπες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News