Διαβάζοντας στο Protagon τον τίτλο με την ενδιαφέρουσα παρουσίαση Ενα ντοκιμαντέρ για τους Beatles που ξαφνιάζει…

…τα «ανέμελο και χαρούμενο» ακούστηκαν πολύ πιο έντονα τώρα στη χρονιά της καραντίνας και των lockdowns και με όλη τους τη διαχρονικότητα. Η δε σημασιολογική ανάπτυξη των δύο αυτών λέξεων, αν σταμάταγες και αναπολούσες τα δικά σου ανέμελα και χαρούμενά χρόνια, πλησίαζε εύκολα τον ορισμό της αισθητικής. Το ωραίο δηλαδή. Ναι οι Beatles και τα χρόνια εκείνα ήταν ωραία, είχαν αισθητική. Και ακόμα πιο πίσω να πας, στους Αρχαίους, έβρισκες το κάλλος που ήταν και είναι ωφέλιμο.

Έτσι ήταν η ζωή μέχρι τώρα. Οι άνθρωποι αναζητούσαν μέσα τους την αισθητική, ειδικά στις γιορτές ήταν το βάλσαμο που ωφελούσε στη ζωή τους, έψαχναν το ωραίο, άσχετα αν το παραδέχονταν όλοι ή ήταν διαφορετικά εκφρασμένο. Έφτιαχναν μ αυτόν τον τρόπο τα όνειρά τους, ή έστω προσπαθούσαν, πάντα σε ωραίο περιβάλλον. Όποτε έλειπε το δημιουργούσαν, με τον τρόπο τους με χαμόγελα και τραγούδια, έτσι προχωρούσαν παρακάτω. Αυτή η απλή αναζήτηση ήταν αναγκαία. Το ωραίο είναι απλό και το απλό είναι λιτό. Αυτή η λιτή, η συνηθισμένη εικόνα έλειψε γύρω μας.

Οι αισθητική των Beatles είναι η παιδική μας ηλικία το ίδιο και οι φωτογραφίες τους που δείχνουν αυτή την απλότητα της καθημερινότητας, αυτό δηλαδή που κάνει καλό. Είναι τα ίδια χρώματα οι ίδιες απλές τεχνικές που περνάνε και αγγίζουν και τα παιδιά μας σήμερα. Χαίρονται όταν βλέπουν τις κλασικές ελληνικές ταινίες, αναγνωρίζουν την ίδια ανεμελιά που υπάρχει μέσα τους.

Τα παιδιά εκφράζονται με απλά πράγματα και μας παρασύρουν. Μόνο που τώρα η ανεμελιά αυτή υπολείπεται. Περιορίζεται και δεν εκφράζεται όπως γινόταν πριν τα lockdowns. Τα παιδιά βιδώνονται καθημερινά μπροστά στην οθόνη, η παιδική απλότητά δεν υπολήπτεται, το ωραίο δεν ενδιαφέρει. Ο,τι κάνει καλό περνάει σε δεύτερη μοίρα, οι γιορτές με τα παιδικά τραγούδια κολλάνε και μπουκώνουν σε μεγάφωνα δρόμων και γίνονται αδιάφορες.

Πάλι αγνοήθηκε η αισθητική της ζωής. Αγνοήθηκαν τα παιδιά. Δε θα τραγουδήσουν «Καλήν ημέρα…». Θα μπορούσαν όμως. Τα κάλαντα είναι η αισθητική μας απλότητα, η παιδικότητά μας. Θα μπορούσαν να τραγουδηθούν όπως πάντα στην πόρτα ή έστω από μακριά, σε ανοιχτό χώρο με απόσταση, click away ρε αδελφέ…, με μάσκα με τηλεβόα αν χρειαζόταν, απ ‘ το δρόμο… Αλλά δε μας νοιάζει να αισθανθούμε, έστω και για λίγο, ότι ήρθαν γιορτές, τρίγωνα κάλαντα, με την covid 19 απόσταση που αρμόζει, δε μας νοιάζει που ο καλός καιρός θα συνέβαλε θετικά στη βιταμίνη D των έγκλειστων παιδιών μας, αν τους επιτρέπαμε να μας πουν τα κάλαντα…

Κάτι σαν ένα ψυχολογικό πουσάρισμα που θα έκανε καλό σε όλους μας. Θα μπορούσαν τα κάλαντα να είναι η D βιταμίνη μας. Η d day μας αν θες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News