Στην εφηβεία μου, στην ηλικία που «προσπαθούσα να βγω από το ψυχολογικό μου αδιέξοδο, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ από που μπήκα», γνώρισα και αγάπησα τα σκίτσα του Αρκά. Ο κόκορας αποτελούσε το alter ego μου όσον αφορά τα αποτυχημένα αισθηματικά και την μηδαμινή αυτοπεποίθηση, ο καλοκάγαθος Ισοβίτης με έκανε πάντα να γελώ, ενώ οι διαμάχες του μικρού σπουργιτιού με τον πατέρα του έμοιαζαν βγαλμένες απ’ τη δική μου ζωή (εντάξει, ο μικρός είχε περισσότερο θράσος και τσαγανό από εμένα, αλλά για τις ανάγκες του παρόντος ας δεχθούμε την αναλογία).

Τα χρόνια αναπόδραστα πέρασαν, εγώ μεγάλωσα, άλλαξα. Η ενηλικίωση αποτέλεσε ηλεκτροσόκ και μέσα σ’ όλα όσα γύρισαν τούμπα, αναγκάζομαι σήμερα να αντιμετωπίσω και την κατάρρευση ενός εκ των εφηβικών μου ειδώλων. Αρκά, απευθύνομαι σ’ εσένα, σε β’ ενικό, με ένα θάρρος που το σφετερίζομαι προφασιζόμενη την αναγνωστική πίστη που σου έχω δείξει όλα αυτά τα χρόνια. Προφασιζόμενη; Ναι, προφασιζόμενη. Γιατί το βαθύτερο αίτιο είναι μία αγνή απογοήτευση που έχει φωλιάσει στην καρδιά μου.

Είσαι εσύ Αρκά, αυτός που αφέθηκε να εμπλακεί στη δίνη του πολιτικού κόσμου, όχι για να εγείρει συνειδήσεις ή να προβληματίσει, αλλά για να στοχεύσει ευθέως; Ρισκάροντας μάλιστα τα συναπτά έτη επιτυχιών και το σεβασμό του κοινού για έναν ομιχλώδη, απροσδιόριστο λόγο;

Αναλογίστηκες άραγε, Αρκά, πόσο μεγάλη διάσταση παρουσιάζει το παρόν και το παρελθόν σου; Ποια είναι άραγε η καλλιτεχνική σου ταυτότητα; Είσαι αυτός που γράφει τα «Χοντρά Αστεία», κάνοντας κακό ποιοτικά, εύκολο χιούμορ, ή είσαι εκείνος που είχε για μεγάλο διάστημα ως θρυλικό χαρακτήρα του το Γουρούνι, το κωμικά ακομπλεξάριστο, που «όλες το θέλουν για το κορμί του» και που μας έκανε να χαμογελάμε νοσταλγικά (ίσως και ένα μικρό αίσθημα ζήλιας) με την δυναμική του;

Είσαι ο δημιουργός της γκρινιάρας Ρόζας, της καρικατούρας που τα βρίσκει χονδροειδώς και ισοπεδωτικά όλα πολιτικά μη ορθά, προσπαθώντας ουσιαστικά να μας πείσει για το αντίθετο, ότι δηλαδή όλα τα παρελκόμενα ζητήματα είναι αποτελέσματα μίας υστερικής υπερβολής; Ή μήπως είσαι ο πατέρας της Λουκρητίας, της φεμινιστικά απενοχοποιημένης σεξουαλικά γάτας, θηλυκού αθυρόστομου και πληθωρικού; (Σημείωση, για να μην παρεξηγηθούμε: το χιούμορ σου, ήταν πάντα σκληρό και τσουχτερό, στις περισσότερες περιπτώσεις δε, έθιγε και σοβαρά ζητήματα. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η οπτική σου για τα πράγματα, το επίπεδο της γραφής, καθώς και το κοινό στο οποίο πια απευθύνεσαι μέσω των έργων σου…).

Μου κάνει φοβερή εντύπωση, το πόσο άλλαξες επικοινωνιακή στρατηγική. Από τον Αρκά των προσεκτικών επιλογών, ο οποίος έθετε το σχόλιο του έξυπνα και καυστικά μέσα από τα σκίτσα του, περάσαμε στον Αρκά-σημαιοφόρο του facebook, που απαντάει, πετάει μπηχτές, προκαλεί και προκαλείται χωρίς φειδώ. Θεωρώ μάλλον απίθανο να διαχειρίζεσαι εσύ τη σελίδα, δεδομένης της (λογικά) μεγάλης ηλικίας σου, όμως για να χαρακτηρίζεται «επίσημη» και να έχει πρόσβαση στο σύνολο του έργο σου, σίγουρα οι αναρτήσεις της έχουν την έγκρισή σου.

Εκούσιο ή μη, το rebranding του Αρκά που αγαπήσαμε είναι πλέον γεγονός. Δεν μπορούμε παρά να αναμείνουμε για να διαπιστώσουμε αν θα οδηγήσει στην οριστική κατάπτωση ενός θρύλου, ή στην αναβίωσή του μετά από μία, επιεικώς, κακή περίοδο της καριέρας του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News