Στις 6 Αυγούστου του 1945, 8 και 16 πρώτα λεπτά το πρωί, ρίχνεται από αμερικανικό αεροσκάφος η πρώτη ατομική βόμβα στην πόλη Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Hταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση που σημειώθηκε στην παγκόσμια ιστορία.

Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235 και είχε το όνομα  «Little Boy» (αγοράκι). Αυτό λοιπόν το «μικρό αγόρι» σκότωσε ακαριαία 70.000 ανθρώπους, άλλους 60.000 λίγο αργότερα από την έκθεσή τους στη ραδιενέργεια και κατέστρεψε ολοσχερώς το 75% των κτιρίων της πόλης.

Και επειδή το «μικρό αγόρι» δεν προξένησε τον όλεθρο και την καταστροφή στο μέγεθος που ήθελαν κάποιοι, λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι αμερικανικές δυνάμεις έριξαν και δεύτερη βόμβα.

Την «Fat Man» (χοντρός) αυτή τη φορά, βόμβα που ήταν κατά 40% ισχυρότερη από αυτή της Χιροσίμα, στην πόλη Ναγκασάκι. Αυτή η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό το πλουτώνιο.

Πέραν του στόχου, της άνευ όρων παράδοσης της Ιαπωνίας, έπρεπε να δοκιμαστούν και οι δύο βόμβες σε συνθήκες πολέμου και όχι εργαστηρίων για να διαπιστωθούν τα ολέθρια αποτελέσματά τους, αλλά και να σταλεί ένα μήνυμα ισχύος των ΗΠΑ, προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς την τότε Σοβιετική Ενωση.

Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων από αυτές τις δύο βόμβες ήταν 250.000 θύματα.

Αν μπορούσε να ρωτήσει κανείς όλους τους προέδρους της Αμερικής, από τον Τρούμαν που έδωσε την εντολή μέχρι τον Τραμπ σήμερα, ποια η γνώμη τους για τη ρίψη αυτών των βομβών και για τον όλεθρο που προκάλεσαν, όλοι θα απαντούσαν ότι ήταν αναγκαίο αυτό να γίνει, για να επικρατήσει η ειρήνη.

Στο όνομα της ειρήνης λοιπόν, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εξαερώθηκαν σε μια στιγμή, όσο διαρκεί μια λάμψη, και δύο πόλεις ισοπεδώθηκαν και εξαφανίστηκαν από τον χάρτη.

Και φυσικά σε κανενός προέδρου της Αμερικής δεν έχουν ηχήσει ή δεν ηχούν στα αυτιά του οι κραυγές του συγκυβερνήτη του μοιραίου Β-29 Enola Gay, που έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου! Τι κάναμε;»

Η ρίψη αυτών των δύο βομβών θεωρούνται από πολλούς ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Οπως ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, του Αμβούργου, του Τόκιο και τα στρατόπεδα κολαστήρια του Αϊζενχάουερ στη Γερμανία όπου βρήκαν τον θάνατο πάνω από 1.000.000 αιχμάλωτοι Γερμανοί στρατιώτες.

Σε εκείνα τα στρατόπεδα εκατομμύρια αιχμάλωτοι γερμανοί στρατιώτες αφέθηκαν να λιμοκτονούν, αν και ουσιαστικά η ναζιστική Γερμανία είχε χάσει τον πόλεμο, αφού χαρακτηρίστηκαν «αφοπλισμένες εχθρικές δυνάμεις» και όχι «αιχμάλωτοι πολέμου», για να μην εμπίπτει η κράτησή τους στις διατάξεις τόσο των Συνθηκών της Χάγης (1899 και 1907) όσο και των Συμβάσεων της Γενεύης (και ιδίως του Πρωτοκόλλου της Γενεύης του 1929), των ίδιων των βάσεων δηλαδή του Διεθνούς Δικαίου για την ανθρωπιστική διαχείριση των ανυπεράσπιστων και των θυμάτων του πολέμου.

Τις βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, του Τόκιο, του Αμβούργου και τα κολαστήρια του Αϊζενχάουερ στη Γερμανία, γνωστά και σαν «στρατόπεδα των λιβαδιών του Ρήνου», τα εγχειρίδια ιστορίας των συμμάχων ξέχασαν να τα αναφέρουν ως εγκλήματα πολέμου.

Βλέπετε την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές και αυτοί ορίζουν και τους ρόλους. Ποιοι θα είναι οι «κακοί» και ποιοι θα είναι οι «καλοί». Αν είχε επικρατήσει ο ναζισμός μην αμφιβάλλετε ότι το ίδιο θα έλεγαν και οι απόγονοι του Χίτλερ για τα κρεματόρια. Για την ειρήνη θα είχαν αφαλοκόψει και αυτοί όλη την ανθρωπότητα.

Μπορεί η επίσημη ιστορία να γράφτηκε όπως γράφτηκε, μπορεί να έχουμε επιλεκτική μνήμη γιατί είμαστε από την πλευρά των «καλών» ως προς το τι είναι «εγκλήματα πολέμου», η 6η Αυγούστου όμως θα είναι πάντα εδώ να μας θυμίζει κάθε χρόνο τις φρικαλεότητες που έγιναν και να μας οδηγεί και τους «καλούς» αλλά και τους «κακούς» πάντα στο ίδιο συμπέρασμα.

Ποτέ πια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News