Η υπόθεση του ελλείμματος του 2009, το οποίο οδήγησε τη χώρα στον αποκλεισμό από τις αγορές και στα Μνημόνια, είναι μια καθαρά πολιτική υπόθεση. Ολες οι μνημονιακές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν αναγνωρίσει ότι το έλλειμμα αυτό είναι 15,6% και το καταλογίζουν στην προηγηθείσα κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία είναι η μόνη που υποστηρίζει ότι το έλλειμμα αυτό διογκώθηκε σκοπίμως από την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Κάπου εδώ εμπλέκεται η Ελληνική Στατιστική Αρχή και ο τότε πρόεδρός της Ανδρέας Γεωργίου σύρεται από δικαστήριο σε δικαστήριο με δύο κατηγορίες. Η μια είναι σοβαρή. «Ψευδής βεβαίωση», που σημαίνει ότι ο ίδιος «φούσκωσε» στο έλλειμμα του 2009. Η άλλη είναι μάλλον τυπική. «Παράβαση καθήκοντος», επειδή για μερικούς μήνες διατήρησε (παράλληλα με την προεδρία της ΕΛΣΤΑΤ) τη θέση του και στο ΔΝΤ, όπου ήταν υπάλληλος για πολλά χρόνια.

Κι εδώ αρχίζουν διάφορα περίεργα. Τα δικαστήρια της ουσίας, που εκδίκασαν τις υποθέσεις, αθώωσαν τον Γεωργίου (εδώ και εδώ). Αλλωστε, για όποιον κοιτάξει λίγο τις ημερομηνίες είναι προφανές ότι η σοβαρή κατηγορία είναι ανύπαρκτη. Για έναν απλό λόγο. Ο Γεωργίου διορίστηκε στην ΕΛΣΤΑΤ στις 2 Αυγούστου του 2010, ενώ το πρώτο Μνημόνιο είχε υπογραφεί στις 3 Μαίου. Πώς γίνεται, επομένως,  να «φουσκώσει» το έλλειμμα  γι’ αυτόν τον σκοπό, όπως αναφέρει η κατηγορία;

Φαίνεται, όμως, ότι η απαλλακτικές αποφάσεις τόσο των δικαστηρίων της ουσίας όσο και των Δικαστικών Συμβουλίων δεν αρέσουν. Και πέφτουν βροχή οι εφέσεις και οι αναιρέσεις (δύο παραδείγματα εδώ και εδώ). Η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου εμφανίζεται να μην εμπιστεύεται την κρίση των συναδέλφων της και να θέλει να αποφασίσουν αλλιώς. Αυτό, όμως, εξ αντικειμένου οδηγεί σε «πολιτική» απόφαση. Διότι τα πραγματικά στοιχεία, με βάση τα οποία έκριναν οι δικαστές, οδήγησαν σε απαλλαγή τον κατηγορούμενο. Ενώ οι «νομικοί λόγοι», τους οποίους επικαλείται η κυρία Ξένη Δημητρίου, πού πρέπει να οδηγήσουν; Φτάνουμε έτσι στο ερώτημα: Ποιοι θέλουν να αποφασίζουν «πολιτικά» οι δικαστές;

Η απάντηση είναι, μέχρι στιγμής, η εξής:

Καταδίκη του Γεωργίου επιδιώκουν κάποια από τα στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή, ελπίζοντας ότι έτσι θα ξεφορτωθούν το άγος του ελλείμματος του 2009 που τους κυνηγάει. Ένα παράδειγμα.

Η σημερινή κυβέρνηση, τώρα πλέον, θέλει να κλείσει αυτή η υπόθεση, μετά  και τις υποσχέσεις που έδωσε στους δανειστές. Αλλωστε, υπάρχουν και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είπαν καθαρά ποιος φταίει για το έλλειμμα.

Yπάρχουν, όμως, κυβερνητικά στελέχη που δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προέρχονται από την καραμανλική ΝΔ και (είναι λογικό να) βγάζουν σπυράκια, όταν βλέπουν ότι όλοι οι ευρωπαίοι παράγοντες καταλογίζουν την ευθύνη για το έλλειμμα του 2009 εκεί όπου ανήκει.

Υπάρχουν και άλλα κυβερνητικά στελέχη-και δη αρμόδια-που σχολιάζουν τις δικαστικές αποφάσεις κατά το δοκούν. Για παράδειγμα, στον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή δεν άρεσε η απόφαση για την Ηριάννα και εξανέστη. Δικαίωμά του; Ας πούμε ναι, αν και λόγω θέσεως οι περισσότεροι ειδικοί διαφωνούν. Ο ίδιος, όμως, δεν έβγαλε κιχ για τις απανωτές εφέσεις και αναιρέσεις απαλλακτικών αποφάσεων για την υπόθεση Γεωργίου, οι οποίες πετάνε στο καλάθι τις απανωτές αποφάσεις των δικαστών. Και αυτό δικαίωμά του; Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι κάποιοι θέλουν οι δικαστές να αποφασίζουν όχι με βάση τα πραγματικά στοιχεία, αλλά με βάση τη συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα. Μόνο που αν κυριαρχήσει αυτό, η κατάσταση μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Και κάποια στιγμή να στραφεί εναντίον όσων το επιδιώκουν σήμερα.
Προσοχή, λοιπόν. Γιατί το φαινόμενο του μπούμερανγκ παραμονεύει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News