Χρόνια τώρα η άσκηση της πολιτικής εξουσίας αποτελούσε τη συνισταμένη των φωνών του εκλογικού σώματος. Κανείς δεν μπορούσε και δεν μπορεί να αντιμιλήσει στην ύψιστη μορφή του πολιτικού δικαιώματος, αυτό της εκλογής των κυβερνώντων. Πλέον η αποψίλωση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας έχει μετατρέψει την εκλογική διαδικασία σε μια φιέστα, με άλλα λόγια σε μια τυπική διαδικασία εκλογής ενός υποτελούς σώματος στη φίλη και αδερφή Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα αν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει, τουλάχιστον έτσι όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της και έτσι όπως ορίζεται στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Μέσα από τηλεοπτικά πλάνα και σκηνές, οι θεατές κρέμονται από τα χείλη των εκπροσώπων της Γερμανίας, μίας χώρας που είχε υποστεί και η ίδια κούρεμα του χρέους και της είχε δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, αφού προηγουμένως είχε αφανίσει τη μισή υφήλιο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η κρίση έχει γίνει άλλοθι για απύθμενες αυθαιρεσίες και επίκληση σε στόματα των πολιτικών που ξεγελούν κατάματα τον κόσμο τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, καλυμμαύκια και χρυσά ράσα. Εντούτοις, αυτός ο κόσμος βλέπει μπροστά του γελωτοποιούς με πασιφανή πρόθεση εξαπάτησης και τους πιστεύει. Αποτέλεσμα; Να μην δίνεται βάρος στα πρωτόνια αλλά στα ηλεκτρόνια, να δίνεται η ευκαιρία σε καιροσκόπους που υμνούν τον Χίτλερ να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο κοινοβούλιο με υβρεολόγιο επιπέδου ποδοσφαιρικού αγώνα έκτης εθνικής, με ρόπαλα και λοστούς, για να τιθασεύσουν τις αντίθετες γνώμες.

Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης είναι η σταδιακή διαμόρφωση μιας μεγάλης ομάδας πολιτικών τυχοδιωκτών από διάφορες ιδεολογικές καταβολές που καπηλεύονται χωρίς ίχνος αιδούς την ελπίδα, μια τόσο άκακη και όμορφης σημασίας λέξη, μετατρέποντάς την σε κομματικό σκλόγκαν και επιχείρημα ανέλιξης στην εξουσία.

Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης είναι να δοθεί ακόμα μία φορά η εξουσία σε οικογενειοκράτες, που πνιγμένοι μέσα στη ματαιοδοξία τους ορέγονται να κυβερνήσουν μια χώρα από την οποία βγαίνουν μόνο καπνοί. Πολίτες άγονται και φέρονται χαμένοι μέσα σε υποχρεώσεις, ασφυκτικές προθεσμίες και οικονομικές εκκρεμότητες, ως αποτέλεσμα της «σθεναρής αντιπολίτευσης» της κυβέρνησης απέναντι στην «ενωμένη» Ευρώπη…

Οι νέες γενιές σωρηδόν εγκαταλείπουν τη χώρα τους, γιατί αντί να τους υπηρετεί, τους διώκει. Οι πολιτικές ευθύνες γι’ αυτόν τον ορυμαγδό δίνουν πάσα η μία στην άλλη αλλάζοντας απλώς πρόσωπα. Κανένας δεν δέχεται να αποχωρήσει από τον αγώνα δείχνοντας τον πολιτικό συμπαίκτη ως φταίχτη (αθάνατη ελληνική ενότητα) και πάνω απ’ όλα; Η μάζα. Η μάζα που πάει όπου φυσά ο πιο πολλά υποσχόμενος άνεμος, χωρίς καμία ικανότητα ή πρόθεση (δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο απ’ τα δύο) διάκρισης της αλήθειας από το προφανές ψέμα.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε «ας κυβερνήσει ο λιγότερο κακός», να βλέπουμε κόσμο να τρώει απ’ τα σκουπίδια και να μένουμε απαθείς, να λέμε για τη Χρυσή Αυγή «καλά κάνει και τα λέει» χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε τον λύκο κάτω απ’ την προβιά, να πανηγυρίζουμε που έκλεισε η αξιολόγηση, να βασίζουμε τις οικονομίες μας στα μαύρα(!) που είχαμε στην άκρη. ‘Εχουμε ξεχάσει τι πάει να πει (πνευματική) αντίσταση. Θα το θυμηθούμε, όταν πια το πρόσωπό μας θα καθρεφτίζεται σε ένα άδειο πιάτο.

Συγγνώμη που ίσως σας κούρασα και σας άγχωσα. Συγγνώμη που τόλμησα να σας εκνευρίσω. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και όλοι μαζί ας συνεχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα που υποκύπτει όλο στις ίδιες και τις ίδιες ειδήσεις και που σε λίγα χρόνια θα έχει τους ολόδικούς της «survivors», αλλά αυτή τη φορά χωρίς έπαθλο.

*Ο Κώστας Λεϊμονής, είναι δικηγόρος Αθηνών και θεατρικός συγγραφέας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News