Ο πρόεδρος της Τουρκίας, ενόψει και του δημοψηφίσματος για τη συνταγματική αναθεώρηση που θα μεταφέρει το κέντρο βάρους της εξουσίας στον πρόεδρο, μεταβάλλοντας σε προεδρικό το πολίτευμα της  Τουρκίας, επισκέφτηκε συνοδευόμενος από τους σημαντικότερους υπουργούς του αλλά και από πλήθος επιχειρηματιών και φορέων, τη Μόσχα σε μια ακόμη προσπάθεια περαιτέρω σύσφιξης των σχέσεων των δυο χωρών, που είχαν οδηγηθεί πριν μερικούς μήνες στα άκρα.

Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αλλά και τα μεγαλύτερα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων κάλυψαν την επίσκεψη, άλλα προσεγγίζοντάς την θετικά και άλλα με ιδιαίτερο προβληματισμό ειδικά το γερμανικό ZDF, η γαλλική Le monde καθώς και τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα.

Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία που δημοσίευσε, συνοδευόμενη με κάποια μάλλον ειρωνικά σχόλια στην ηλεκτρονική έκδοσή του ο Guardian: δυο άνδρες της προεδρικής φρουράς ανοίγουν τη βαριά χρυσοποίκιλτη πόρτα που οδηγεί στη μεγάλη αίθουσα Τύπου του προεδρικού μεγάρου. Εμφανίζεται ο πρόεδρος Πούτιν, όπως ορίζει το πρωτόκολλο,  ενώ πίσω ακολουθεί, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν(!), αφήνοντας εμβρόντητη  ακόμα και την τουρκική αντιπροσωπεία.

Η προσεκτικά σχεδιασμένη συμβολική αυτή κίνηση έχει τεράστια πολιτική σημασία και σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητη από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και μελέτης εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που ανεξάρτητα με τον εκάστοτε Πρόεδρο διαμορφώνουν τις σταθερές σχέσεις και συμμαχίες της χώρας σε βάθος πολλών δεκαετιών.

Με τον ίδιο σκεπτικισμό  θα αναλυθούν και οι συμφωνίες που υπογράφηκαν, ειδικά σε ό,τι αφορά τα ενεργειακά και τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην πολύπαθη Συρία.

Ο πρόεδρος Ερντογάν έχοντας παρασυρθεί από την παντοδύναμη διαλυτική δίνη της εξουσίας, ήδη από την πρώτη θητεία ως πρωθυπουργού, αισθάνονταν το τεράστιο βάρος της σκιάς του πατέρα του τουρκικού έθνους, που με εκείνα τα παγερά βαθυγάλανα μάτια του λύκου, τον παρακολουθούσαν σε κάθε βήμα του, από τα τεράστια πορτρέτα του προεδρικού μεγάρου, τα αγάλματα σε όλες τις μεγάλες πλατείες, τις γιγαντοαφίσες σε δημόσιες υπηρεσίες και κτήρια, μειώνοντας και εξανεμίζοντας κάθε πολιτική του προσπάθεια.

Δεν ανέχονταν ο φιλόδοξος Ερντογάν να συμβιβαστεί με τη δεύτερη θέση, με τον ρόλο του απλού διαχειριστή της  εξουσίας ακόμη και στην ίδια τη γενέτειρά του Κεμάλ.

Έπρεπε πάση θυσία να ελευθερωθεί και να ελευθερώσει την πατρίδα του από το φάντασμα του Κεμάλ. Σταδιακά ισλαμοποίησε το εσωτερικό δίκαιο της χώρας, αποσάθρωσε την κεμαλική διοίκηση του άλλοτε πανίσχυρου στρατού αλλά και της δημόσιας κρατικής μηχανής, εκμεταλλευόμενος ένα  περίεργο πραξικόπημα που του έδωσε το τυπικό άλλοθι ώστε να ξεκινήσει ένα χωρίς προηγούμενο προγκρόμ διώξεων που βέβαια δεν είχε ποτέ πραγματικό στόχο τον ασήμαντο Γκιουλέν αλλά την ίδια την ιστορική μνήμη του Κεμάλ.

Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες του για τη διακόσμηση της μεγάλης αίθουσας του νέου προεδρικού μεγάρου, αλλά και του Ανώτατου Συμβουλίου Ασφαλείας όπου για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας απουσιάζουν τα επιβλητικά –σε φυσικό μέγεθος– πορτρέτα του Κεμάλ τα οποία δόθηκαν δήθεν για συντήρηση σε διάφορα μουσεία της Κωνσταντινούπολης.

O Ερντογάν κυριολεκτικά βυθισμένος στον ίλιγγο της πολιτικής ισχύς του, προσπαθεί απεγνωσμένα να αντικαταστήσει τον Κεμάλ στις συνειδήσεις και κυρίως στην καρδιά των Τούρκων.

Πρωτοφανείς είναι άλλωστε και οι δηλώσεις για τη συνθήκη της Λωζάννης, για «ιστορικές ευθύνες όσων την υπέγραψαν», απεμπολώντας τα δήθεν τουρκικά δικαιώματα σε Δυτική Θράκη και Αιγαίο.

O Ερντογάν διώκει καθημερινά τον Κεμάλ και ταυτόχρονα διώκεται από την ανίκητη σκιά των κατορθωμάτων του. Χωρίς να διαθέτει το βάρος και τις διπλωματικές ικανότητες του Κεμάλ και ευρισκόμενος στο μέσον παγκόσμιων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων σύντομα θα βρεθεί στο μοιραίο αδιέξοδο όπου οδηγούνται όλες οι υπερφίαλες πολιτικές μετριότητες και οι εγωπαθείς ηγετίσκοι, συμπαρασύροντας στην τραγική πτώση τους,  λαούς και έθνη.

Τα σχετικά πρόσφατα παραδείγματα ηγετών διαφόρων χωρών της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής, ακόμη και των Βαλκανίων, που βρήκαν τραγικό τέλος, αφού πρώτα εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα εκείνων που ουσιαστικά τους παραχώρησαν την προσωρινή και υπό όρους διαχείριση εξουσίας στις χώρες τους, δεν αφήνουν περιθώρια για διαφορετικές προσδοκίες.

Αίγυπτος, Λιβύη, Λίβανος, Ιράκ, Συρία, μέχρι και η κοντινή μας Γιουγκοσλαβία ακολούθησαν τη μοίρα των ηγετών τους οδηγούμενες, στη διάλυση, στον εμφύλιο, στο πολιτικό αδιέξοδο.

Το μέλλον της Τουρκίας, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν βρίσκεται πλέον στον έλεγχο του προέδρου Ερντογάν, που έστω κι αν βγει ενισχυμένος από το δημοψήφισμα της 16^ης Απριλίου, θα καταλήξει αργά ή γρήγορα μπροστά στο οπλισμένο περίστροφο του πατέρα του Τουρκικού έθνους, τον Κεμάλ Ατατούρκ, που είναι βέβαιο πως δεν θα διστάσει στιγμή,

προκειμένου να διασώσει την υστεροφημία του, να τραβήξει τη σκανδάλη. Ίσως ήδη να το έχει κάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News