Ο Κάρλο Ράτι, ιταλός αρχιτέκτων και καθηγητής στο φημισμένο  αμερικανικό ΜΙΤ, έγραψε ένα άρθρο στη Repubblica με το οποίο δηλώνει ενθουσιασμένος από τις καινοτομίες που εισάγει η Σιγκαπούρη όσον αφορά τον αστικό χώρο και το τοπίο του, αλλά και την κίνηση των ανθρώπων σε αυτό. Εξιστορεί την επαφή του με τη χώρα τα τελευταία χρόνια, ενθουσιασμένος από τον τρόπο με τον οποίο «ένα μικρό νησί στην τροπική ζώνη, που δεν παράγει πρώτες ύλες, μέσα σε μισόν αιώνα κατάφερε να περάσει από τη φτώχεια σε στάδιο παραγωγής ενός από τα υψηλότερα ΑΕΠ παγκοσμίως».

Οι καλές ιδέες εκεί μετατράπηκαν σε δράση και η δράση σε θαυμαστά αποτελέσματα λέει ο καθηγητής. Η Σιγκαπούρη κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα εργαστήρια αστικής καινοτομίας και επινοητικότητας σε όλον τον κόσμο. Αναφερόμενος σε γνωριμίες του της Αμερικής, ο Ράτι πλέκει το εγκώμιο ορισμένων ντόπιων, νέων επιστημόνων που επέλεξαν θέσεις στη διοίκηση της Σιγκαπούρης, καλοπληρωμένες βέβαια, ώστε να εφαρμόσουν τις ιδέες τους και όχι μεγάλες επιχειρήσεις στη Δύση, «κάποια τράπεζα επενδύσεων ίσως, όπως θα συνέβαινε στο Λονδίνο, στο Αμστερνταμ ή στη Νέα Υόρκη». Στις σχετικές συσκέψεις «με τους κύριους φορείς της πόλης, δημόσιους και ιδιωτικούς» ο Ράτι πήρε μέρος και κατ’ αυτόν τον τρόπο συμμετείχε και αυτός στο τελικό αποτέλεσμα.

Το πρότζεκτ «όχημα χωρίς οδηγό» προχώρησε εκεί, λειτουργεί ήδη, και ο Ράτι λέει ότι το μέλλον του ανήκει διότι αφ’ ενός «τα αυτοκινούμενα οχήματα θα μπορούσαν να κάνουν την παραδοσιακή διάκριση μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών μεταφορών πιο θολή», αφ’ ετέρου «πηγαίνοντας στη δουλειά με τέτοιο όχημα δεν καταλαμβάνουμε πολύτιμη δημόσια θέση πάρκινγκ». Εξάλλου «με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί ο συνολικός αριθμός των οχημάτων που κυκλοφορούν και θα ελευθερωθούν δημόσιοι χώροι».

Στο ΜΙΤ, λέει, μελέτησαν το ζήτημα ξεκινώντας από την ανάλυση των «big data» της Σιγκαπούρης και εκτίμησαν ότι, σε ένα σενάριο μελλοντικής κυριολεκτικής αυτοκίνησης, «οι σημερινές 1,3 εκατομμύριο θέσεις στάθμευσης της πόλης-κράτους θα μπορούσαν να μειωθούν περισσότερο από 80%». Ετσι έρχεται κατόπιν η «επανεξέταση των κατοικημένων περιοχών». Να, «λωρίδες ασφάλτου πλάτους περίπου δύο μέτρων θα μπορούσαν να μετατραπούν σε χώρους για βόλτα, με καφετέριες και αλσύλλια παραδίπλα». Επιπλέον «θα μπορούσαν να εγκατασταθούν και σταθμοί φόρτισης για ηλεκτρικά οχήματα, περιοχές φόρτωσης και εκφόρτωσης που σχετίζονται με το ηλεκτρονικό εμπόριο, θέσεις στάθμευσης για κοινόχρηστα σκούτερ και ποδήλατα».

Αλλού λέει ο Ράτι, ανάλογα σχέδια έμειναν στα χαρτιά, όχι όμως στη Σιγκαπούρη: «Εκεί οι κυβερνητικοί μηχανισμοί και οι κύριοι βιομηχανικοί παράγοντες της πόλης δούλεψαν από κοινού. Και το αποτέλεσμα τώρα είναι εκπληκτικό». Σήμερα λειτουργούν τρεις ειδικές περιοχές εντός του Δήμου Σιγκαπούρης όπου κυκλοφορούν ηλεκτρικά μίνι λεωφορεία χωρίς οδηγό. Ο Ράτι έχει ανάμειξη και στον σχεδιασμό ενός ουρανοξύστη, του CapitaSpring, που τώρα οικοδομείται στη Σιγκαπούρη και θα είναι έτοιμος περί το τέλος του έτους. Σε αυτό το πρότζεκτ θα εφαρμοστούν τα καινούργια συστήματα για την κίνηση των ανθρώπων και των οχημάτων.

Στο άρθρο του στη Repubblica ο Ράτι προσπαθεί να κρατήσει και κάποιες αποστάσεις από την τοπική διακυβέρνηση, όσον αφορά ευρύτερα θέματα, έτσι αναφέρεται σε «μεγαλεία που δεν είναι προσβάσιμα από έναν μεγάλο πληθυσμό, τους μετανάστες», εργάτες οι οποίοι συρρέουν για δουλειά στη Σιγκαπούρη και «αναγκάζονται να δουλεύουν σε εργοτάξια και σε βιομηχανίες με ελάχιστα δικαιώματα». Αλλά και με την ευκαιρία των αρνητικών σημείων ο Ράτι γράφει ότι η ασιατική πόλη-κράτος «είναι το πιο προηγμένο εργαστήριο στην Ασία σήμερα». Πόλη για μελέτη, για παρατήρηση και για θαυμασμό, όπως λέει.

Δείτε ένα βίντεο από τις εργασίες ανέγερσης του ουρανοξύστη CapitaSpring:

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News