Είναι πολύ πιο εύκολο να εκτεθεί ένα σασί όταν του φορτώσεις 250 και πλέον ίππους μόνο «μπροστά». Oταν, δηλαδή, είναι προσθιοκίνητο. Oταν κάνει ταυτόχρονα δύο δουλειές: και να επιταχύνει και να στρίβει – η έμφαση στα δύο «και». Το FWD έχει διπλό ρόλο και αυτό έχει τους περιορισμούς του. Τυχαία δεν υπήρξε ποτέ προσθιοκίνητη Φόρμουλα 1; Oσοι αγαπάμε τα αυτοκίνητα τα νεότερα χρόνια -δεν μιλάω για τους παππούδες μας- ανδρωθήκαμε οδηγικά με το δόγμα πως είναι αδύνατον να διαχειριστεί ένα προσθιοκίνητο περισσότερους από 200 ίππους. Τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αυτό ήταν το όριο ισχύος. Σήμερα; Απλώς θαυμάζουμε τον τρόπο που τα προσθιοκίνητα εξελίχθηκαν τόσο πολύ.

Πάρτε, για παράδειγμα, την πίστα του Νίρμπουργκρινκ – θα φτάσουμε πιο μετά και στη Σουζούκα. Αν ρίξετε μια ματιά στη λίστα με τους χρόνους των αυτοκινήτων παραγωγής, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς μερικά προσθιοκίνητα «ρίχνουν» σε σαφώς πιο δυνατά, πιο ακριβά αλλά και πιο ποθητά αυτοκίνητα. Παράδειγμα; Μία BMW M2, έστω και αν είναι πιο ισχυρή, πιο πλουραλιστική ως οδηγική συμπεριφορά αλλά και μακράν πιο ακριβή σε τιμή αγοράς από ένα Honda Type R, το τελευταίο είναι μπόλικα δευτερόλεπτα πιο γρήγορο στο γύρο. Για την ακρίβεια, «γυρνάει» σε μόλις 7 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα. Πιο γρήγορο και από Pagani Zonda. Ή και από Lamborghini Gallardo LP570-4 Superleggera. Η δε BMW M2; Ολοκληρώνει το γυρολόγιο σε κάτι λιγότερο από 8 λεπτά, ακριβέστερα, σε 7:58’’. Μιλάμε για χάος. Ως γνωστόν, τα δευτερόλεπτα στην πίστα δεν είναι ξηροκάρπια. Δεν καταπίνονται για πλάκα. Θέλει πολλή δουλειά. Ε, κάτι ανάλογο έχει λάβει χώρα και με μερικά ακόμα προσθιοκίνητα.

Το σπάσιμο του ταμπού, ακριβέστερα το ολικό ανακάτεμα της τράπουλας της ισχύος, προκάλεσε φυσικά το δεύτερης γενιάς Focus RS (Mk2), αυτό που με +300 ίππους «μόνο μπροστά» με είχε αφήσει, κάποτε, άφωνο όταν το πρωτοδήγησα στη δημοσιογραφική αποστολή της Ford, στις ειδικές διαδρομές του Μόντε Κάρλο, στη Γαλλία. Εκείνο το λαχανί hatchback ήταν κάτι σε προσθιοκίνητη Μ3. Πέρναγε αρχοντικά από τις ανωμαλίες, έβαζε τη «μούρη» μέσα και ήξερε να επιτίθεται στις καμπές. Η συνέχεια των FWD ήρθε αθροιστικά. Και, τώρα δα, την περασμένη εβδομάδα, το αναμενόμενο Type R κατέβασε κι άλλο το ρεκόρ στη Σουζούκα καλύπτοντας τα 5,8 χιλιόμετρα της πίστας σε 2:23’’. Σχεδόν ένα δευτερόλεπτο πιο γρήγορα από το υπάρχον. Μικρή διαφορά, ναι, αλλά έτσι είναι η εξέλιξη του είδους. Δε γίνεται με μεταλλάξεις.

Θεωρώ, λοιπόν, πως μέσα στον ορυμαγδό των υπεραυτοκινήτων, της άπειρης ιπποδύναμης -φτάσαμε να μιλάμε για 1.500 ίππους σε εξωτικές κατασκευές- και κάθε είδους βάιραλ που πλημμυρίζει το YouTube, η δραματική βελτίωση των δυνατών προσθιοκίνητων συχνά μένει στο περιθώριο. Και γι’ αυτό ακριβώς αξίζει ένα μπράβο στους μηχανικούς που σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως αυτήν εδώ, του καμουφλαρισμένου Honda, καταφέρνουν το κάποτε αδιανόητο. Τριακόσια, και πλέον, άλογα μόνο «μπροστά»; Ναι, εύκολα. Eστω, και αν μου ‘λεγαν να διαλέξω, θα ‘παιρνα τη Μ2. Κι ας είναι πιο αργή. Χάος (άλλου τύπου) στον εγκέφαλό μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News