Οταν γεννήθηκε ο Ρομπέρτο Γιάνιες Μπετανκούρ (Roberto Yáñez Betancourt), τον Οκτώβριο του 1974, η γιαγιά του Μάργκοτ ήταν ήδη επί έντεκα χρόνια υπουργός Παιδείας της Ανατολικής Γερμανίας. Οσον αφορά τον παππού του Εριχ Χόνεκερ, είχε περάσει ήδη τρία χρόνια στη θέση του γενικού γραμματέα του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (ΕΣΚΓ) και σύντομα επρόκειτο να αναλάβει χρέη προέδρου του κρατικού συμβουλίου της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.

Να γιατί ο Ρομπέρτο μεγάλωσε σε ένα «Voll-Komfort-Wohnung», σε ένα διαμέρισμα, δηλαδή, που είχε όλες τις σύγχρονες (δυτικού τύπου) ανέσεις. Βρισκόταν στο περίφημο Μίτε, το ιστορικό κέντρο του πρώην Ανατολικού και νυν ενωμένου Βερολίνου, και διέθετε αυτόνομη θέρμανση, ζεστό νερό και τηλεφωνική σύνδεση, κομφόρ που στην Ανατολική Γερμανία εκείνα τα χρόνια απολάμβαναν κατά κύριο λόγο οι αξιωματούχοι του κόμματος. Κάθε Σαββατοκύριακο ένας οδηγός μετέφερε τον μικρό Ρομπέρτο στο Βάντλιτς, τόπο κατοικίας των ανώτατων ανατολικογερμανών αξιωματούχων, όπου συνήθως συνόδευε τον παππού του στις κυνηγετικές του εξορμήσεις.

Το 1989 ο εγγονός του Εριχ Χόνεκερ ήταν ένας έφηβος 15 χρονών αλλά στη ζωή του τα πάνω κάτω ήρθαν πριν ακόμη από την πτώση του Τείχους. Ο πατέρας του Λίο Γιάνες, ένας αντιφρονών από τη Χιλή, είχε ήδη ξεκινήσει να συμμετέχει μυστικά στις «διαδηλώσεις της Δευτέρας» στη Λειψία ενώ η μητέρα του συμμετείχε στις συνεδριάσεις του ΕΣΚΓ.

Από τη μια μέρα στην άλλη η σιγουριά και η ασφάλεια με την οποία μεγάλωσε ο Ρομπέρτο εξανεμίστηκαν καθώς ακόμα και τα παιδιά και τα εγγόνια του πρώην πανίσχυρου άνδρα της Ανατολικής Γερμανίας κατέστησαν «ανεπιθύμητα πρόσωπα», έως τη στιγμή που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ανατολική Γερμανία και να μεταναστεύσουν στη Χιλή.

Εκεί οι γονείς του χώρισαν ενώ ο παππούς Χόνεκερ, ο οποίος δικαζόταν για το θάνατο όλων των Ανατολικογερμανών που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, διαγνώστηκε με καρκίνο και απεβίωσε, τελικά, τον Μάιο του 1994. Ο εγγονός του βυθίστηκε στα ναρκωτικά και κατέληξε να πάσχει από κατάθλιψη, έως την ημέρα που αποφάσισε να διακόψει τις σχέσεις του με τους γονείς του και να επιστρέψει στο Βερολίνο, όπου επέλεξε να πάει να ζήσει με την γιαγιά του Μάργκοτ.

Από τότε, ο Ρομπέρτο άρχισε σιγά σιγά να βρίσκει ξανά την ισορροπία του χάρη στη λογοτεχνία και την τέχνη. Το 1999, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του παππού του και δέκα χρόνια έπειτα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, το 2002 αποφάσισε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην τέχνη, το 2004 αποτοξινώθηκε πλήρως από τα ναρκωτικά ενώ το 2013 παρουσίασε τους πίνακές του στην πρώτη ατομική του έκθεση ζωγραφικής.

«Εκείνη την εποχή πίστευα πως το να “αναπτυχθούμε μαζί” θα σήμαινε ότι και εμείς θα αλλάζαμε τη Δύση, ότι είχαμε και εμείς κάτι να προσφέρουμε στη νέα Γερμανία, όσον αφορά τη χειραφέτηση των γυναικών, το δικαίωμα φοίτησης στα νηπιαγωγεία, την υγειονομική περίθαλψη, την ικανότητα να διδαχθούμε μαζί και το στήσιμο “γεφυρών” προς την Ανατολική Ευρώπη», δηλώνει σήμερα ο εγγονός του Χόνεκερ, μιλώντας στην Berliner Zeitung.

«Εχω ζήσει στην Φρανκφούρτη και στο Οχάιο, έχω εργαστεί στη Νότια Αφρική και στην  Ουάσινγκτον, αισθάνομαι, ωστόσο, ακόμα πως είμαι είναι ένας Ανατολικογερμανός. Σήμερα, όμως, δεν αποτελεί αδυναμία να διαφέρει κάποιος σε σχέση με τα δυτικά πρότυπα», επισήμανε, ανακτώντας περήφανα την απωθημένη ταυτότητά του και επιβεβαιώνοντας, συγχρόνως, τα συμπεράσματα πλήθους μελετών σύμφωνα με τις οποίες, τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, οι Ανατολικογερμανοί και οι Ανατολικογερμανίδες, ακόμα και όσοι και όσες γεννήθηκαν μετά το 1989, «λειτουργούν διαφορετικά» συγκριτικά με τους συμπατριώτες και τις συμπατριώτισσες τους από τη Δυτική Γερμανία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News