Πώς είναι να μένεις σε ξενοδοχείο στην μετά (ή κατά, δυστυχώς ακόμα) εποχή της πανδημίας του κορονοϊού;  Παρά τον όποιο φόβο που μας έχει κυριεύσει αυτό τον καιρό, είναι το όνειρο πολλών, γιατί τίποτα καλύτερο δεν μπορεί να σου συμβεί από μερικές νύχτες σε ένα πραγματικά καλό ξενοδοχείο, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, όπου αισθάνεσαι ότι είσαι καλοδεχούμενος, σε φροντίζουν, σε χαϊδολογούν και σε προστατεύουν, με τρόπο μοναδικό.

Αυτή η εμπειρία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον πρώην της Λιζ Χάρλεϊ (και πατέρα του γιου της) Στιβ Μπινγκ,  αινιγματικό μεγιστάνα, παραγωγό του Χόλιγουντ, κτηματομεσίτη και μέγα χορηγό του Δημοκρατικού Κόμματος (υπήρξε υποστηρικτής και φίλος του Μπιλ Κλίντον επί σειρά ετών), ο οποίος πρόσφατα έβαλε τέλος στην ζωή του πέφτοντας από τον 27ο όροφο ενός κτιρίου με πολυτελή διαμερίσματα, στην συνοικία Σέντσουρι Σίτι του Λος Άντζελες, όταν η κατάθλιψή του οξύνθηκε εξαιτίας του κορονοϊού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο διάσημος εργένης, μπήκε στο ξενοδοχείο Bel-Air για μια νύχτα και έμεινε εννέα χρόνια γράφει η Telegraph. Βέβαια είχε προηγηθεί η Γκρέις Κέλι ζώντας στο Bel-Air για μεγάλα διαστήματα, ειδικά όταν γυριζόταν η «Χωριατοπούλα» («Country Girl»),  για την οποία το 1954 κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού.

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ έζησε επίσης εκεί για λίγους μήνες κατά τη διάρκεια του σύντομου, πλην όμως θυελλώδους γάμου της με τον Κόνραντ «Νίκι» Χίλτον, σύζυγο νούμερο ένα από τους επτά, ο οποίος ήταν τότε διευθυντής του ξενοδοχείου.

Το καλό με τα καλά ξενοδοχεία είναι ότι σε δέχονται με τα καλά και τα κακά σου: Μπορείς να είσαι όσο δυσλειτουργικός θέλεις και να αφήνεις συνεχώς μια στοίβα ρούχα στο πάτωμα…

Ο Χάουαρντ Χιούζ και η Μέριλιν Μονρόε έζησαν στο Beverly Hills Hotel στη λεωφόρο Σάνσετ. Ο Χιούζ, μάλιστα, έμεινε τόσο πολύ ώστε γύρω από την Cadillac του φύτρωσαν αγριόχορτα και τα λάστιχά της ξεφούσκωσαν εντελώς, μέχρι που τελικά αποσύρθηκε.

Στην προσπάθειά του να απομονωθεί εντελώς, ο Χιούζ τρεφόταν με σάντουιτς με roast beef που του άφηναν στο κλαδί ενός δέντρου κοντά στο δωμάτιό του. Τελικά, αγόρασε το Desert Inn στο Λας Βέγκας, μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στο ρετιρέ και για τέσσερα χρόνια δεν έφυγε από το κτίριο.

Ο Κόουλ Πόρτερ είχε ένα διαμέρισμα έξι υπνοδωματίων στο Waldorf Astoria της Νέας Υόρκης για 25 χρόνια, με ένα πιάνο Steinway στο οποίο συνέθεσε το «Anything Goes and I get a kick out of you».

Ειδικά μετά από τον ακρωτηριασμό του ποδιού του το 1958 (αποτέλεσμα ενός ατυχήματος στην ιππασία που συνοδεύτηκε από δεκαετίες αποτυχημένων χειρουργικών επεμβάσεων) ατυχήματος ιππασίας, ακολουθούμενο από δεκαετίες), ο Πόρτερ, ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς και συνθέτες του 20ου αιώνα, πέρασε τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του ζώντας αποκλειστικά στο ξενοδοχείο.

Άλλοι, πάλι όπως η Πρώτη Κυρία του Μπρόντγουεϊ, Ελέιν Στριτς, που έφυγε από τη ζωή το 2014, λάτρευαν τη δημοσιότητα. Κατά τη διάρκεια των 11 ετών που έζησε στο ξενοδοχείο The Carlyle του Μανχάταν (από το οποίο έφυγε το 2013 σε ηλικία 88 ετών, ένα χρόνο πριν πεθάνει), συχνά εμφανιζόταν στο Café Carlyle, το τζαζ και καμπαρέ club στο ισόγειο του ξενοδοχείου.

Η Κοκό Σανέλ εγκαταστάθηκε στο παρισινό Ritz στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Αν και  είχε ένα πολύ glam διαμέρισμα, πάνω από το κατάστημά της στην οδό Καμπόν, προτιμούσε να μένει στο δωμάτιο 302 του ξενοδοχείου, πράγμα που έκανε επί 34 χρόνια, σκιτσάροντας, καρφώνοντας τα σχέδιά της στους τοίχους και χρησιμοποιώντας την είσοδο του προσωπικού για να μπαινοβγαίνει.

Ο Οσκαρ Γουάιλντ ζούσε κατά διαστήματα στο Hotel d’Alsace (τώρα L’Hotel) στο Παρίσι, επί δύο χρόνια μέχρι το θάνατό του εκεί το 1900, και καθημερινά κατέβαινε για πρωινό λίγο πριν το μεσημεριανό γεύμα, θρηνώντας για το δωμάτιό του («Η ταπετσαρία μου κι εγώ μονομαχούμε με τον θάνατο, ο ένας ή ο άλλος από μας τους δυο πρέπει να φύγει»).

Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο λατρεύει επίσης τα ξενοδοχεία, έζησε μάλιστα επί δύο χρόνια Chateau Marmont, ένα από καλύτερα του Λος Άντζελες. Με την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησε, άνοιξε, στη συνέχεια, το πανέμορφο Greenwich Hotel στην Τραϊμπέκα της Νέας Υόρκης (το 2008) και τώρα είναι ένας από τους επενδυτές του ξενοδοχειακού ομίλου Nobu.

Η Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ μπορεί να έχει την έδρα της κυρίως στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, σπίτι της όμως αποκαλεί το Claridge’s στο Λονδίνο. Λέει ότι είναι το «αγαπημένο της ξενοδοχείο στον κόσμο». Στο παρελθόν είχε ανακαινίσει τις σουίτες του και πριν από δύο χρόνια σχεδίασε το «Δέντρο της Αγάπης», πιο εκπληκτικό χριστουγεννιάτικο δέντρο για το λόμπι του ξενοδοχείου.

Ο Ρίτσαρντ Χάρις, εξάλλου, ξεπέρασε ακόμα και τον Όσκαρ Γουάιλντ καθώς στη διάρκεια των 15 χρόνων που έζησε στο Savoy, συνήθως, έπαιρνε το πρωινό του νωρίς το απόγευμα.

Ο Ιρλανδός ηθοποιός, που ήταν επιρρεπής και σε εκρήξεις οργής, κάποτε στην αίθουσα River Room με την υπέροχη θέα στον Τάμεση εκσφενδόνισε ένα μπολ με κουάκερ θεωρώντας ότι δεν ήταν αρκετά καλό.

Γενικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος που έφευγε ήσυχα. Ακόμα και όταν πέθαινε, ένα βράδυ του 2002 που τον μετέφεραν με φορείο στο νοσοκομείο, φώναξε δυνατά στους καλοντυμένους πελάτες που ερχόντουσαν να δειπνήσουν: «Εφταιγε το φαγητό»…

Λιγότερο γνωστό, όμως, ήταν ότι του άρεσε να στηρίζει τα μπαρ μαζί με το προσωπικό του ξενοδοχείου που ήταν εκτός υπηρεσίας, και τίποτα δεν του άρεσε περισσότερο από  το χριστουγεννιάτικο πάρτι του προσωπικού στην διπλανή παμπ Coal Hole, όπου εμφανιζόταν φορώντας το γαλάζιο κοστούμι του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News