Οι σκύλοι-οδηγοί είναι ίσως το πιο γνωστό είδος σκύλου βοήθειας. Σταδιοδρομούν βοηθώντας ανθρώπους με τύφλωση να κινούνται με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. «Βοηθούν τους τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης να αποφεύγουν εμπόδια, να σταματούν σε κράσπεδα και σκαλοπάτια και να τα βγάζουν πέρα στην κίνηση», γράφει το Assistance Dogs International. Με λίγα λόγια να είναι ανεξάρτητοι και να κινούνται με ασφάλεια. Το ίδιο ακριβώς, όμως, έκαναν και οι πρόγονοί τους για γενιές, γράφει το Smithsonianmag:

Περίπου το 100 μ.Χ.
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι μια από τις τοιχογραφίες που βρέθηκαν στο Ερκολάνο (ρωμαϊκή πόλη στην Καμπανία της Ιταλίας που καταστράφηκε από ηφαιστειακή έκρηξη το 79 π.Χ.) απεικονίζει έναν τυφλό άντρα με σκύλο οδηγό. Το γράφει ο Μάικλ Τάκερ στο βιβλίο του «The Eyes that Lead: The Story of Guide Dogs for the Blind» (Τα μάτια που οδηγούν: Η ιστορία των οδηγών σκύλων για τυφλούς), που κυκλοφόρησε το 1984.

Και άλλες εικόνες, όμως, όπως ένας κινεζικός πίνακας ζωγραφικής του 13ου αιώνα, δείχνουν ανθρώπους που καθοδηγούνται από σκύλους, γράφει ο συγγραφέας Στιβ Σουάνμπεκ στο βιβλίο του «The Seeing Eye» (Το μάτι που βλέπει). Δεδομένης, μάλιστα, της ιστορικά στενής σχέσης ανθρώπων και σκύλων, είναι πολύ πιθανό τα σκυλιά να βοηθούν τους τυφλούς ανθρώπους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εδώ και πάρα πολλούς αιώνες.

1700
Μόλις τον 18o αιώνα οι σκύλοι-οδηγοί έγιναν επίσημα μέρος της ιατρικής φροντίδας. Αν και εικόνες από το Μεσαίωνα απεικονίζουν τυφλούς που βασίζονται σε σκύλους, σύμφωνα με το History.com, η «πρώτη συστηματική χρήση σκύλων-οδηγών χρονολογείται από τα μέσα του 1700». Σε ένα νοσοκομείο Παρισιού για τυφλούς, άρχισαν να εκπαιδεύσουν σκύλους που θα βοηθούσαν τους τυφλούς ασθενείς.

1800
Η εκπαίδευση των σκύλων-οδηγών απογειώθηκε πραγματικά τον 19ο αιώνα: «Στο Textbook for Teaching the Blind (Εγχειρίδιο για τη διδασκαλία των Τυφλών) του Γιόχαν Βίλχελμ Κλάιν, που κυκλοφόρησε στην Αυστρία το 1819, αναφέρεται ότι ένα άκαμπτο λουρί επιτρέπει στο άτομο να αισθάνεται πότε ένα σκυλί κάνει μια πλάγια κίνηση ή στέκεται ακίνητο, κάτι που δεν μπορεί κανείς να επιτύχει με ένα απαλό λουρί», γράφει ο Σουάμπεκ.

Ο Κλάιν, δάσκαλος τυφλών, πρωτοπόρος στην εφαρμογή μεθόδων για την αντιμετώπιση της τύφλωσης, προτιμούσε να χρησιμοποιεί πουντλ και ποιμενικούς ως σκύλους-οδηγούς. Μάλιστα οι γερμανικοί ποιμενικοί εξακολουθούν μέχρι σήμερα να είναι μια κοινή επιλογή σκύλου-οδηγού. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, «υπάρχουν πολλές γραπτές μαρτυρίες από τα μέσα του 19ου αιώνα για σκύλους, που οδηγούν τους τυφλούς ιδιοκτήτες τους», ανέφερε ο Κλάιν.

1900
Τα σκυλιά συνεργάστηκαν με τους ανθρώπους στα μέτωπα του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου, παραδίδοντας μηνύματα και εντοπίζοντας τραυματίες στρατιώτες, γράφει η ιστορικός Μόνικα Μπαάρ. «Αυτή η εμπειρία οδήγησε στην εμφάνιση μιας νέας συμμαχίας ανθρώπου-σκύλου, που βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη», γράφει, «Μία εκδήλωση αυτής της σχέσης ήταν ότι οι σκύλοι-οδηγοί για τυφλούς άρχισαν να λαμβάνουν επαγγελματική κατάρτιση κατά τη διάρκεια του πολέμου, πρώτα στη Γερμανία και αργότερα σε αρκετές άλλες χώρες».

Κατά τη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα όπως αέρια μουστάρδας που τύφλωσαν έναν πρωτοφανή αριθμό στρατιωτών. Όλοι αυτοί χρειάστηκαν βοήθεια. Ταυτόχρονα, γράφει, τα σκυλιά μπορούσαν να παρέχουν συντροφιά σε μια δύσκολη και μοναχική περίοδο. Ο ρόλος τους κατά τη διάρκεια του πολέμου βοήθησε επίσης να δημιουργηθεί η ιδέα των επαγγελματιών εκπαιδευτών για σκύλους-οδηγούς.

Από τους πρώτους εκπαιδευτές σκύλων ήταν και μια Αμερικανίδα, ονόματι Ντόροθι Χάρισον Γιούστις. Το 1927, μετά την επίσκεψή της σε μια γερμανική κλινική εκπαίδευσης σκύλων, κυρίως ποιμενικών, η Γιούστις έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Saturday Evening Post, στο οποίο περιγράφει πώς μπορούν οι τυφλοί να αποκτήσουν ανεξαρτησία χρησιμοποιώντας οδηγούς-σκύλους. Η Γιούστις άρχισε να εκπαιδεύει σκύλους-οδηγούς και να συνεργάζεται με τους ιδιοκτήτες τους.

Ενας τυφλός ονόματι Μόρις Φρανκ την επισκέφθηκε στην Ελβετία, γράφει ο Στιβ Νόιμαν στην ιστοσελίδα The Bark. Επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες με τον Μπάντι, έναν γερμανικό ποιμενικό στο πλευρό του, ο Φρανκ ήταν η ζωντανή απόδειξη του τρόπου με τον οποίο ο σκύλος-οδηγός βελτίωσε τη ζωή του. Το «φιλαράκι» του τον βοηθούσε να περπατάει με ασφάλεια στην Γουέστ Στριτ της Νέας Υόρκης, γνωστή στους ντόπιους και ως «λεωφόρος του θανάτου», αφού ήταν μία από τις πιο επικίνδυνες αρτηρίες της πόλης. Το ζευγάρι, όμως, τα πήγε μια χαρά.

Στη συνέχεια, ο Φρανκ συνεργάστηκε με την Γιούστις για την δημιουργία του «The Seeing Eye», μιας οργάνωσης για την εκπαίδευση σκύλων-οδηγών, που βοήθησε τα εργαζόμενα ζώα να γίνουν ένα κοινό θέαμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και η οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News