Φρανκ Σινάτρα, παραθαλάσσιος περίπατος στο Μαϊάμι, 1968: Η λήψη ήταν ασπρόμαυρη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Στα ίχνη ενός εγκλήματος» του 1968, οπότε συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο Τέρι Ο’Νιλ με τον Φρανκ Σινάτρα και τότε άρχισε η επαγγελματική σχέση τους, που θα διαρκούσε σχεδόν 30 χρόνια. Αργότερα, σε συνεργασία με τη Μαριόνα Βιλαρός επιχρωμάτισαν ψηφιακά την εικόνα. «Ο Φρανκ μού επέτρεψε να γίνω καλύτερος φωτογράφος, αφήνοντάς με απλώς να κάνω τη δουλειά μου. Ηταν πραγματική τιμή να δουλέψω μαζί του, προνόμιο», έχει πει ο Ο’Νιλ

Τζιν Σρίμπτον και Τέρενς Σταμπ, Λονδίνο 1964: Ο Σταμπ ζούσε στο «The Albany», συγκρότημα με ιδιωτικές κατοικίες διασήμων, πλάι στο Πικαντίλι. «Η ιδέα ήταν να δείξουμε “τα πρόσωπα των '60s”. Εκανα αυτό το πλάνο το 1963 ή το 1964, στο αποκορύφωμα της φήμης τους. Η Τζιν ήταν στα εξώφυλλα σχεδόν όλων των περιοδικών και ο Τέρενς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο νέο κύμα του βρετανικού κινηματογράφου. Ηταν ένα φανταστικό ζευγάρι. Με τον Στάμπι ξαναβρεθήκαμε μόλις πριν από λίγα χρόνια σε ένα λεωφορείο. Εφυγε από το Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, γιατί –όπως λένε κάποιοι– εκείνη του ράγισε την καρδιά. Μερικά χρόνια αργότερα, η Σρίμπτον εγκατέλειψε το μόντελινγκ και πλέον ζει ήσυχα κάπου παραλιακά, έμαθα»

Η Φέι Ντάναγουεϊ, το πρωί μετά τη νίκη της στα Οσκαρ, Μάρτιος 1977: «Ενα από τα περιοδικά μού ζήτησε να βγάλω μια φωτογραφία της βραβευμένης με το Οσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού… Δεν ήθελα να τραβήξω τη φωτογραφία που θα τραβούσαν όλοι οι άλλοι: ξέρετε, αυτή αμέσως μετά, όταν φαίνονται έκπληκτα χαρούμενοι κρατώντας το νέο λαμπερό τους Οσκαρ. Ηθελα να τη “συλλάβω” το επόμενο πρωί. Εξήγησα την ιδέα στη Φέι και της είπα, “άκου, αν κερδίσεις, συνάντησέ με δίπλα στην πισίνα την αυγή. Και φέρε το Οσκαρ”. Εμενε στο ξενοδοχείο Beverly Hills και ήξερα τον άντρα που δούλευε στην πισίνα. Τον ζήτησα να μας αφήσει για λίγα λεπτά μόνους. Τα είχα όλα έτοιμα όταν εμφανίστηκε ξαφνικά, με τη ρόμπα της και Οσκαρ στο χέρι. Είμαστε μόνο εμείς. Δεν υπήρχαν στυλίστες ή PR, ούτε φωτισμός ή βοηθοί. Και χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά. Λίγα χρόνια αργότερα, την παντρεύτηκα. Επειτα από λίγα χρόνια χωρίσαμε»

Κέιτ Μος, 1993: «Είναι αδύνατο να της βγάλεις κακή φωτογραφία και γι' αυτό βρίσκεται στην κορυφή του παιχνιδιού από τότε που ξεκίνησε. Ημουν αρκετά τυχερός που βρέθηκα εκεί στην αρχή της καριέρας της, για να κάνω αυτά τα πορτρέτα. Ηταν πολύ ευχάριστο να δουλεύεις μαζί της. Πραγματική επαγγελματίας με λίγη πλάκα».

Ελτον Τζον, στις αρχές της δεκαετίας του 1970: «Με ρωτούν συνεχώς ποια είναι η αγαπημένη μου φωτογραφία του Ελτον Τζον. Και δεν μπορώ ποτέ να απαντήσω πραγματικά, γιατί ο Ελτον είχε την ευγένεια να μου δώσει τόσο πολλές ευκαιρίες για να τραβήξω μια υπέροχη εικόνα. Αλλά αυτή ξεχωρίζει πραγματικά. Είναι η εμπιστοσύνη μπροστά στη φωτογραφική μηχανή, τη δική μου μηχανή, που την απέκτησε με την πάροδο του χρόνου, και, φυσικά, το ρούχο. Αυτή είναι η υπογραφή του Ελτον»

Πίτερ Σέλερς και Ρότζερ Μουρ, Μπέβερλι Χιλς, 1970: «Ο Πίτερ Σέλερς ήταν ένας πολύ περίπλοκος άνθρωπος. Τον ήξερα πολύ καλά σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και ήμουν μαζί του στα πάνω και στα κάτω της καριέρας του, καθώς και στα πάνω και τα κάτω διαφόρων σχέσεων. Ηταν καλός φίλος μου. Ποτέ δεν πίστεψε εντελώς στον εαυτό του και στο ταλέντο του. Ηταν ταλαντούχος ηθοποιός, κωμικός, συγγραφέας και τραγουδιστής, καθώς και πολύ καλός φωτογράφος. Η αμοιβαία αγάπη μας για τη φωτογραφία ήταν αυτό που μας έδεσε στην αρχή. Πάντα αγόραζε τα νέα μοντέλα των φωτογραφικών μηχανών»

The Who, Shepperton Studios, 1978: «Φωτογράφισα το συγκρότημα για το άλμπουμ τους «Who Are You» το 1978, στο κινηματογραφικό στούντιο Shepperton έξω από το Λονδίνο, γιατί ήθελα να έχω μια αίσθηση από παρασκήνια περιοδείας με διάφορα κουτιά και εξοπλισμό. Καθώς σκουπίζαμε τον χώρο του στούντιο, βρήκα αυτή την καρέκλα που “δεν έπρεπε να απομακρυνθεί” και είπα στον Κιθ να καθίσει εκεί. Τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, ο Κιθ Μουν πέθανε σε ηλικία 32 ετών από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ο Τύπος και πολλοί κριτικοί ανέφεραν την ειρωνεία του πράγματος. Με τον Κιθ στο κέντρο της φωτογραφίας σε αυτήν την καρέκλα με την ένδειξη “Να μην απομακρυνθεί”, ποιος θα μπορούσε να μαντέψει ότι αυτό θα συνέβαινε λίγες εβδομάδες αργότερα;»