Ο Τζον Λένον στη Νέα Υόρκη, 1974: «Η πραγματικότητα αφήνει πολλά στη φαντασία». «Ο αρχηγός των Σκαθαριών είχε πει ότι η δουλειά ενός καλλιτέχνη δεν είναι να απομνημονεύει απλώς τα γνωστά, αλλά να ονειρεύεται, να κοιτάζει πέρα από τον ορίζοντα και να φαντάζεται κάτι καινούργιο. Φανταστείτε! Ειρήνη και αγάπη». Μπομπ Γκρούεν

Ο Κρεγκ Σκαρμάρντο και ο Τσέιλοχ Μάτερ στο Ροντέο Μπερν, στο Τέξας, το 1991. «Ο καλλιτεχνικός διευθυντής στο Texas Monthly, μου ανέθεσε να περάσω ένα μήνα ταξιδεύοντας στο Τέξας για να φωτογραφίσω ροντέο μικρών πόλεων. Με επέλεξε για αυτό το έργο λόγω της δουλειάς μου στο ινδικό τσίρκο. Μόνο ένα πράγμα βρήκα τρομερά ενοχλητικό: ήταν το άθλημα της ιππασίας, επειδή ήταν τόσο επικίνδυνο. Αυτά τα δύο νεαρά αγόρια ήταν εξαιρετικοί αναβάτες ταύρων. Μπορείτε να καταλάβετε από τη στάση τους ότι το ήξεραν. Παρόλο που ήταν ακόμη παιδιά, επέδειξαν έναν δυναμισμό πέρα από οτιδήποτε είχα δει μέχρι τότε». Μέρι Ελεν Μαρκ

Χοκάιντο, 1971. «Μια μέρα, το 1971, ταξίδεψα στο Χοκάιντο. Ηταν η εμμονή μου που με παρότρυνε. Μια απέραντη ερημιά και ένας ατελείωτος ορίζοντας πίσω της. Υπάρχει μια έντονη αίσθηση έλξης που νιώθω για ένα μέρος που μπορεί να βρίσκεται κάπου ακόμα πιο πέρα. Είναι ένα μέρος στην καρδιά μου και η επιθυμία μου να φτάσω εκεί, να το δω με τα μάτια μου, με οδήγησε ως εδώ». Ντάιντο Μοριγιάμα

Αβάνα. Από το βιβλίο «Violet Isle» (με τον Alex Webb), 2008. «Πάνω από δεκαπέντε χρόνια, φωτογράφισα εκτροφεία ζώων για το βιβλίο “Violet Isle”, ένα ελάχιστα γνωστό ψευδώνυμο της Κούβας, εμπνευσμένο από τα πλούσια χρώματά της. Τα πιο διαδεδομένα πλάσματα που συνάντησα ήταν τα πουλιά – από κόκορες, παγώνια και δρυοκολάπτες, μέχρι περιστέρια και παπαγάλους. Γιατί τα πουλιά είναι τόσο δημοφιλή στην Κούβα; Είναι κάποιο είδος λαχτάρας για πτήση σε ένα μέρος όπου λίγοι άνθρωποι επιτρέπεται να ταξιδέψουν πέρα από τον ορίζοντα αυτού του νησιού; Σε αυτούς τους ανήσυχους καιρούς, η εικόνα φέρνει επίσης στον νου έναν στίχο της Εμιλι Ντίκινσον: “Η ελπίδα είναι το πράγμα με τα φτερά”». Ρεμπέκα Νόρις Γουέμπ

Από τη σειρά «Εικόνες από το σπίτι – 1984-1992»: «Το προαστιακό περιβάλλον είναι αυτό στο οποίο μου αρέσει να επιστρέφω. Θέλω να διερευνήσω το στερεότυπο των προαστίων και να το κάνω ένα πιο πλούσιο πεδίο». Λάρι Σάλταν

Ενας μαχητής του ισλαμικού κόμματος, ο Χεζμπί-Ισλάμι, φυλάει τον δρόμο προς την πρωτεύουσα. Κοντά στην Καμπούλ, Αφγανιστάν, 1992. «Η Γκρατσιέλα Ιτούρμπιντε (σ.σ. μεξικανή φωτογράφος) μου έστειλε ένα σημειωματάριο: στις σελίδες του είχε αντιγράψει μια ιστορία του Φαρίντ αλ Ντιν Αταρ (σ.σ. πέρσης ποιητής, θεωρητικός του σουφισμού): ο Σιμούργκ, ο βασιλιάς των πουλιών στην περσική μυθολογία, έριξε ένα υπέροχο φτερό στο το κέντρο της Κίνας. Τα πουλιά που αποφάσισαν να το αναζητήσουν έζησαν θαυμάσιες περιπέτειες, πέρασαν επτά κοιλάδες και επτά θάλασσες, αντιμετώπισαν χίλιους κινδύνους. Πολλά χάθηκαν. Μόνο τριάντα επέστρεψαν στο βουνό του βασιλιά. Το κοίταξαν για πολλή ώρα και μετά συνειδητοποίησαν ότι τα ίδια ήταν Σιμούργκ, ότι ο Σιμούργκ ήταν σε καθένα από αυτά. Για αρκετούς μήνες τώρα, σκεφτόμουν το επόμενο έργο μου: την αναζωπύρωση του Ισλάμ στον κόσμο». Αμπάς

«Σώσε τον κόσμο. Σώσε τον εαυτό σου. Γίνε λογικός. Ως υποψήφιο μέλος του Magnum Photos, οραματίζομαι νέους ορίζοντες - όπως η δουλειά μου που αγγίζει και επηρεάζει περισσότερες καρδιές και μυαλά. Η σωτηρία είναι το επάγγελμά μου τώρα. Πόσο σπουδαίο είναι να επιδεικνύεις την αντανάκλαση της αγάπης με τη μορφή της συγχώρεσης σε έναν κόσμο που τρελαίνεται από επίθεση και άμυνα. Θεέ μου, βοήθησέ με να αγαπήσω όλα τα παιδιά σου καθώς ασχολούμαι με τη συγχώρεση. Αμήν». Χαλίκ Αλλάχ

Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. 1972. «Ο μεγάλος πιανίστας της τζαζ, Αμπντουλάχ Ιμπραήμ - ή Dollar Brand, θυμάται ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Ερνεστ Κόουλ παρακολουθούσε συχνά πάρτι νοτιαφρικανών εξόριστων στο Chelsea Hotel στη West 23rd Street. Μόλις μερικά χρόνια νωρίτερα, ο Aντι Γουόρχολ είχε γυρίσει το «Chelsea Girls» στο ξενοδοχείο. Ο Eρνεστ, όπως και ο Λου Ριντ, γοητεύτηκε από την πολιτιστική επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη σεξουαλική απελευθέρωση που εμφανίστηκε στον ορίζοντα. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ανθρώπων της ηλικίας του, ο Κόουλ επέδειξε ελάχιστη ως καθόλου προκατάληψη για τα θέματα των φωτογραφιών του».

Αγκατά. Παρίσι, Γαλλία, 2 Νοεμβρίου 2017. «Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που τράβηξα την Αγκατά, αφού τη γνώρισα το βράδυ πριν από τα 24α γενέθλιά της. Ηταν η μέρα που συνειδητοποίησα ότι η τυχαία συνάντησή μας ήταν ξεχωριστή και δεν θα καταφέρναμε να απομακρυνθούμε μετά από αυτό το ένα πορτρέτο. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια έντονη και πολύπλοκη συνεργασία, μια όμορφη φιλία με πολύ αυτοστοχασμό και συνεχώς μεταβαλλόμενα όρια» - Μπίκε Ντεπούρτερ

Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 1950 (περίπου...). «Στους ανθρώπους αρέσει να επισημαίνουν ότι αυτή η εικόνα τραβήχτηκε από την οπτική του σκύλου. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι άραγε να συνέβη σε αυτόν... » - Ελιοτ Ερβιτ

Baie de Somme, Fort Mahon, Γαλλία. 1991. «Πάντα με γοήτευαν οι ακτές. Με τα χρόνια έχω τραβήξει μεγάλο αριθμό φωτογραφιών, σε πολλές διαφορετικές χώρες, δείχνοντας παραλίες, ακτογραμμές, θαλασσινά τοπία και προκυμαίες. Εχω αυτήν την πολύ φυσική έλξη σε μέρη όπου συναντώνται στεριά και θάλασσα. Είναι το τέλος ενός κόσμου και η αρχή ενός άλλου. Για μένα είναι εξαιρετικά συμβολικοί χώροι, γεμάτοι υποσχέσεις και δυνατότητες, που μου προκαλούν μια αίσθηση ελπίδας και ελευθερίας». Χάρι Γκρουγιαέρ

Μπουλγκουνιακτάχ, Γιακουτία, Ρωσία, 2021. «Η αρχή μιας μακράς νύχτας. Λιβελλούλες, κυνηγώντας κουνούπια, κυκλώνουν τους εθελοντές πυροσβέστες. Οι άνδρες γεμίζουν μια δεξαμενή με νερό από μια λίμνη πριν συνεχίσουν τη διαδρομή τους προς την εστία δασικής πυρκαγιάς». – Νάνα Χάιτμαν

Μοχάμεντ Αλι. Σικάγο, ΗΠΑ. 1966. «Συνάντησα τον πρωταθλητή για πρώτη φορά το 1966 στο Σικάγο. Ηταν 24 ετών, είχε εξισλαμιστεί πρόσφατα και είχε μόλις αλλάξει το όνομά του από Κάσιους Κλέι σε Μοχάμεντ Αλι. Ημουν νέος φωτογράφος, εργαζόμουν στο περιοδικό Stern στη Γερμανία και οι συντάκτες μού είχαν αναθέσει να “κολλήσω στον τύπο και να τον ακολουθήσω όσο μπορούσα”. Με ενδιέφερε να τον παρατηρήσω και να τον φωτογραφίσω ως άτομο, όχι τόσο ως πυγμάχο. Αλλά αυτό αποδείχθηκε δύσκολο έργο. Ο Αλί μιλούσε χωρίς τέλος, σε μεγάλες προτάσεις, συχνά δεμένες με ρίμες. Αμέσως μετά έμεινε σιωπηλός και απρόσιτος για ώρα. Στη συνέχεια, όμως, θα συνεργαζόταν πλήρως μαζί μου. Εβγαλε το πουκάμισό του, ανέβηκε στο κιγκλίδωμα μιας γέφυρας πάνω από τον ποταμό Σικάγο και πήδησε προς τη Leica μου. Κανένας ορίζοντας δεν φαινόταν πολύ μακρινός για τις φιλοδοξίες του». Τόμας Χέπκερ

Απογευματινό παιχνίδι στο τραπέζι 2. Σικάγο, Ιλινόι, ΗΠΑ. 1948. «Μια εικόνα που έχει πραγματικά νόημα, η αισθητική είναι εκεί, η σύνθεση είναι εκεί. Θυμάμαι μια δήλωση που έκανε ο Steichen κάποτε. Είπε: “Δεν μπορείτε να κάνετε πολλά για να βλάψετε μια καλή εικόνα. Δεν μπορείτε να κάνετε πολλά για να βοηθήσετε ένα κακό”. Μιλάω για τον τρόπο εκτύπωσης, περικοπής και ούτω καθεξής. Ετσι, μια καλή εικόνα λειτουργεί... Και είναι σε θέση να σταθεί μόνη της ». Γουέιν Φ. Μίλερ, σε μια συνέντευξη στο An Eye on the World

Ενας ηλικιωμένος από το Cerro de la Garza. Γκερέρο, Μεξικό, 31 Δεκεμβρίου 2020. «Οι αυτόχθονες Na Savi στην Πολιτεία Guerrero του Μεξικού κάθε 31 Δεκεμβρίου, ανεβαίνουν στο Cerro de la Garza για να εκτελέσουν τελετές που τιμούν το τέλος και την έναρξη ενός νέου κύκλου στη Ζωή. Εκτελούν πομπές, χορούς, θυσίες ζώων και άλλες πνευματικές λειτουργίες σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη γη για να εξασφαλίσουν καλές σοδειές. Ενα τελετουργικό που επιδιώκει να κλείσει το παρελθόν και να ανοίξει τον δρόμο προς νέους ορίζοντες ». Γιαέλ Μαρτίνεζ

Weymouth, Αγγλία, Μεγάλη Βρετανία. 2000. «Τα γυαλιά ηλίου φαίνονται πάντα υπέροχα στις φωτογραφίες, συνεπώς, όποτε βλέπω ένα ζευγάρι, ειδικά ένα μοντέλο της δεκαετίας του 1960, βγάζω τη φωτογραφική μηχανή. Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια μιας φάσης όταν πειραματιζόμουν με το προσκήνιο να είναι εκτός εστίασης με τον φακό μάκρο. Προσπάθησα για πολλά χρόνια να βγάλω αυτή τη φωτογραφία και μετά ξαφνικά, bingo, λειτούργησε. Ημουν πολύ χαρούμενος και δεν θα το έβρισκα ποτέ ξανά σωστά. Είναι τέτοιες στιγμές που σε κάνουν να αγαπάς τη φωτογραφία» - Μάρτιν Παρ

Μια νεαρή Αμερικανίδα, η Τζαν Ρόουζ Κάσμιρ, αντιμέτωπη με την εθνοφρουρά έξω από το Πεντάγωνο κατά τη διάρκεια της πορείας για το Βιετνάμ. Ουάσινγκτον DC, ΗΠΑ, 1967. «Η αμερικανική νεολαία παρουσιάζει στην Αμερική ένα όμορφο πρόσωπο. Ενας καλοκαιρινός ήλιος κατακλύζει αυτήν την τεράστια και χαρούμενη πορεία για την ειρήνη στο Βιετνάμ. Εκατοντάδες χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, λευκά και μαύρα, με γυμνά χέρια, τολμούν να αψηφήσουν τον πιο ισχυρό στρατό του κόσμου. Απέναντί τους, ξιφολόγχες και άντρες με μάσκες αερίου ». Μαρκ Ριμπού, από τον κατάλογο της έκθεσης The Choice, που εκδόθηκε από την Photographer’s Gallery, Λονδίνο, 1988

Το Μαύρο Σύννεφο. Μπουένος Αϊρες, Αργεντινή, 2001. «Μια καλοκαιρινή καταιγίδα μόλις είχε περάσει από πάνω μας. Μόλις σταμάτησαν οι αστραπές βγήκαν και οι δύο τρέμοντας, και στάθηκαν να κοιτούν τον άνεμο να απομακρύνει τα σύννεφα» – Αλεσάντρα Σανγκινέτι

Μπογκοτά, Κολομβία, 2003. «Σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, η γυναίκα μου και εγώ επισκεφθήκαμε την Μπογκοτά της Κολομβίας για να υιοθετήσουμε το κοριτσάκι μας, την Κάρμεν. Κατά τη διάρκεια των δύο μηνών που περάσαμε περιμένοντας τα δικαστήρια να πιστοποιήσουν την υιοθεσία, εξερεύνησα την πόλη. Οι φωτογραφίες που τράβηξα εκεί αφορούν τόσο το μέλλον της κόρης μου όσο και την πόλη γέννησής της» - Αλεκ Σοθ

Ντέρι, Βόρεια Ιρλανδία, 1978: «Η Bluecoat Books δημοσίευσε ένα βιβλίο της δουλειάς μου στη Βόρεια Ιρλανδία, κυρίως από τη δεκαετία του ’70, καλύπτοντας την καθημερινή ζωή στην κοινότητα των Καθολικών Ρεπουμπλικανών στο Δυτικό Μπέλφαστ και στο Ντέρι κατά τη διάρκεια των λεγόμενων «Ταραχών». Εδώ είναι μια από τις φωτογραφίες που δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ. Πέντε κορίτσια κάθονται σε έναν σπασμένο βρώμικο τοίχο, σαρώνουν τον ορίζοντά τους και, κάτω από τα πόδια τους, υπάρχουν ζιζάνια και μια σπασμένη συσκευή κουζίνας, μέρος του σπασμένου τοπίου που κατοικούν. Ωστόσο, γεμάτη από τη φιλία τους, υπάρχει μια λάμψη ελπίδας που τα παιδιά μπορούν ακόμα να δουν». Κρις Στιλ-Πέρκινς