Επειτα από την πτήση πάνω από την Αθήνα, τα touch&go, την υδάτινη αψίδα και τις ομιλίες, λίγα χαμόγελα πριν την επιστροφή στις επιφυλακές, στη διασπορά των αεροδρομίων, στις αναγνωρίσεις, στις αναχαιτίσεις, στα «ψαλίδια» όπως λένε στη γλώσσα της δουλειάς. Μιας δουλειάς για λίγους, γενναίους και εκλεκτούς. Διότι κανείς δεν μπορεί να λησμονεί ότι τα αεροπλάνα μοναχά τους δεν πετούν. Χρειάζεται αυτό που οι αμυντικοί αναλυτές αποκαλούν «πολλαπλασιαστή ισχύος», οι υπόλοιποι λέμε αόριστα «πιλότος» ή «χειριστής», όμως – το σημαντικότερο – για κάποιους είναι ο μπαμπάς, ο γιος, ο σύντροφος, ο αδελφός. Ειναι ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Μανώλης. Αυτοί είναι τα γεράκια. Τα Rafale (που καλώς μας όρισαν και αχρείαστα να’ ναι…) είναι τα νύχια τους