Το γραφείο ενός ανθρώπου για τον οποίο ασχολείται όλη η υφήλιος. Καθόλου παράξενο όταν πρόκειται για τον Ντόναλντ Τραμπ. Στον 26^ο όροφο του περιώνυμου πύργου του, εκεί που στεγάζονται τα… ενδότερα της καθημερινότητάς του, θα βρει κανείς και από έναν… τυπωμένο Τραμπ. Πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες, εξώφυλλα σε περιοδικά ποικίλης ύλης (από το Playboy και το GQ μέχρι το Newsweek), κάδρα τα οποία φυλάσσουν άλλα εξώφυλλα. Τα πάντα συνθέτουν ένα εγωκεντρικό περιβάλλον, απόλυτα ταυτισμένο με τον κάτοχό του.

Οπως σημειώνει και το γνωστό περιοδικό Economist στην ηλεκτρονική του έκδοση, το γραφείο του Τραμπ μοιάζει με τη σπηλιά του Αλαντίν. Και, ίσως, εξηγεί γιατί όταν ο μεγιστάνας ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία λοιδορήθηκε πολλάκις, θεωρήθηκε αουτσάιντερ και τελικά βρέθηκε να καταπίνει τον ένα τον άλλους τους συνυποψήφιούς του στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Ο θρίαμβός του στην Ιντιάνα απέδειξε πως όχι μόνο είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, αλλά θα είναι αυτός ο εκλεκτός του κόμματος στο δρόμο για τον Λευκό Οίκο. Κι όμως, η εγωπάθειά του, αλλά και ο ναΐφ τρόπος του αποτελούν μια απειλή για τις ΗΠΑ και τον κόσμο, σύμφωνα με το άρθρο.

Η εξήγηση

Και όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και σε αυτή την επιτυχία του Τραμπ υπάρχει εξήγηση. Τα 2/3 των Αμερικανών πιστεύει ότι η οικονομία λειτουργεί υπέρ των πλουσίων. Σχεδόν επτά στους δέκα πιστεύουν ότι οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τους απλούς ανθρώπους. Για πάνω από μια δεκαετία ο μέσος μισθός ήταν καθηλωμένος, εν συνεχεία προέκυψε και η πετρελαϊκή κρίση και τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Αρκετοί εργάτες είδαν τους μισθούς τους να παίρνουν την κατιούσα από το 2007 έως το 2014. Την ίδια στιγμή, οι υποδομές των ΗΠΑ δέχονται πλήγματα, η πολιτική της χώρας στη Μέση Ανατολή οδηγεί συνεχώς σε πολέμους, ενώ η τρομοκρατία έχει γίνει το εθνικό φάντασμα.

Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι απευθύνεται στα ταπεινά ένστικτα των Αμερικανών. Οι μετέχοντες στην καμπάνια του είναι σαν να αποδέχονται το τελετουργικό του μίσους και του αιτήματος για εκδίκηση

Απέναντι σε όλα αυτά, η ρητορική του Τραμπ είναι επιθετική, καθώς διατρανώνει την αποτυχία των μέχρι τώρα κυβερνόντων. Κάπως έτσι δεν διστάζει να πει ότι οι ΗΠΑ είναι σαν χώρα του Τρίτου Κόσμου ή ότι ξοδεύει τέσσερα τρισεκατομμύρια στη Μέση Ανατολή για να τα κάνει χειρότερα ή ότι η Κίνα δεν σέβεται τις ΗΠΑ. Η μίζερη εικόνα που παρουσιάζει είναι μέρος της τακτικής του. Είναι σαν να πετάει στους οπαδούς τους κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους. Οπως: μετανάστες από το Μεξικό, Κινέζους που «κλέβουν» τις δουλειές των Αμερικανών και φυσικά διεφθαρμένους πολιτικούς.

Εν συνόψει, η επιτυχία του οφείλεται στο ότι απευθύνεται στα ταπεινά ένστικτα των Αμερικανών. Οι μετέχοντες στην καμπάνια του είναι σαν να αποδέχονται το τελετουργικό του μίσους και του αιτήματος για εκδίκηση. Κάτι που προκαλεί μια βαθιά ζημιά.

Στη Βοστόνη, στη Β. Καρολίνα, στο Λας Βέγκας και στη Βιρτζίνια έχουν σημειωθεί βιαιοπραγίες και άλλα… παρατράγουδα, σε κάποια από τα οποία έχει πρωταγωνιστήσει και ο ίδιος ο Τραμπ.

Κλασικός φασίστας

Το άρθρο του Economist σημειώνει ότι πολλοί αναλυτές κρίνουν τον Τραμπ ως κλασικό φασίστα. Η αλήθεια είναι ότι έχει πολλά κοινά σημεία με τα «πιστεύω» των απανταχού ρατσιστών. Δεν είναι τυχαίο ότι το 86% των Αφροαμερικανών και το 80% Μεξικανών τον απεχθάνονται, ενώ τα 2/3 των Αμερικάνων δεν τον θέλουν. Κι όμως, η μειονότητα που τον υποστηρίζει ολοένα και μεγαλώνει.

Είναι έτοιμος να σπάσει το ρεκόρ του Τζορτζ Μπους από το 2000 (10, 8 εκατ. ψήφοι), με τις περισσότερες ψήφους που έλαβε ποτέ υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

Περίπου το 35% αυτών που προτιμούν τον Τραμπ είναι λευκοί μέσης εκπαίδευσης. Κι όμως, καθώς προχωρούσε η προεκλογική καμπάνια και «άδειαζε» ο τόπος από υποψηφίους (με τελευταίο τον Τεντ Κρουζ), γινόταν ολοφάνερο πως ο Τραμπ θα ήταν ο εκλεκτός. Από την πρώτη «καθαρή» νίκη του στη Ν. Υόρκη, έφτασε να τον στηρίζουν ακόμη και οι Ευαγγελικοί. Και όλα αυτά για έναν άνθρωπο που έχει παντρευτεί τρεις φορές και δεν λογίζεται θρήσκος.

Πλέον, είναι έτοιμος να σπάσει το ρεκόρ του Τζορτζ Μπους από το 2000 (10, 8 εκατ. ψήφοι), με τις περισσότερες ψήφους που έλαβε ποτέ υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ψηφίζουν περισσότεροι. Ολα τα δεδομένα δείχνουν ότι ο Τραμπ, ναι, μπορεί να γίνει ακόμη και ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Αν και δύσκολα θα καταφέρει να έχει την επιρροή του Ομπάμα το 2012.

Το επίσης θετικό γι΄ αυτόν είναι ότι η αντίπαλός του, των Δημοκρατικών, η Χίλαρι Κλίντον, έχει με τη σειρά της πολλές αντιπάθειες. Αυτό σημαίνει ότι η νίκη της επί του Τραμπ μπορεί να πιθανολογείται, αλλά δεν θεωρείται καθόλου βέβαιη.

Θα είναι ένας καταστροφικός πρόεδρος

Κατά το άρθρο, ο Τραμπ δεν μπορεί παρά να γίνει ένας καταστροφικός πρόεδρος με λύσεις εξίσου καταστροφικές. Κάτι που σημαίνει ότι θα σηκώσει τείχη με το Μεξικό, να διώξει περίπου 11 εκατομμύρια παράτυπους μετανάστες και θα πει «όχι» στην είσοδο μουσουλμάνων στις ΗΠΑ. Στα οικονομικά, υπόσχεται ότι σε οκτώ χρόνια θα καλύψει το εθνικό χρέος (19 τρισεκατομμύρια δολάρια) και θα μειώσει τους φόρους κατά 10 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ ενώ δεν επιθυμεί να πειράξει την Κοινωνική Ασφάλεια. Για να τα πετύχει, όμως, όλα αυτά θα πρέπει να μειώσει τις κρατικές δαπάνες κατά 93%. Ο ίδιος φέρνει το παράδειγμα των πολεμικών δαπανών λέγοντας πως θα σταματήσουν οι ΗΠΑ να σπαταλούν χρήματα για να προστατεύσουν άλλα κράτη, ενώ παράλληλα θα ενισχύσει στο στρατό της χώρας μόνο για τις δικές της ανάγκες. Είναι προφανές πως επιθυμεί να αναβιώσει την εθνικιστική διάσταση στις σκέψεις του μέσου Αμερικανού. Από την άλλη, οι εμπορικές σχέσεις με άλλες μεγάλες δυνάμεις (βλ. Κίνα) θα οδηγηθούν σε ακραίες καταστάσεις. Τι λέει ο Τραμπ προς τους παγκόσμιους εμπορικούς εταίρους; «Θα σας προστατεύσω, αλλά πρέπει να με πληρώσετε για το κάνω».

Μα, και στο πλαίσιο του ΟΗΕ δείχνει έτοιμος να συγκρουστεί – ακόμη και να αποχωρήσει από τον Οργανισμό. Το ερώτημα είναι γιατί το κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος δεν κατάφερε να ανακόψει την πορεία του. Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία δεν τον ήθελε και με δεδομένο επίσης ότι έχουν αποδειχθεί τα ψέματα που έχει αραδιάσει ο Τραμπ από την αρχή της εκστρατείας του (σε ποσοστό 76%). Η απάντηση είναι ότι είχαν να κάνουν με ένα χαρισματικό, επικοινωνιακό και άκρως απρόβλεπτο υποψήφιο που καταφέρνει να πει διαφορετικά πράγματα από εποχή σε εποχή δίχως αυτό να χαλάσει την εικόνα του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News