Ηταν φθινόπωρο του 1984. Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν μόλις 38 ετών και το μόνο που έδειχνε να τον ενδιαφέρει ήταν το real estate. Τρία χρόνια θα αρχίσει σιγά σιγά να χαριεντίζεται με την πολιτική και θα χρειαστεί να περάσουν 30 χρόνια για να ξεκινήσει τη δική του καμπάνια με προορισμό τον Λευκό Οίκο.

Ωστόσο, αν υπήρξε ένας άνθρωπος που του έβαλε την ιδέα ή που του πέρασε το μικρόβιο της πολιτικής, αυτός ο δικηγόρος του, στενός φίλος του και πλησιέστερος σύμβουλός του, Ρόι Κον.

Ναι, ο γνωστός Ρόι Κον, ο δόλιος νομικός επί εποχής ΜακΚάρθι, του οποίου η βασιλεία στους τηλεοπτικούς εκφοβισμούς στη δεκαετία του 1950, είχε γίνει συνώνυμη της δημαγωγίας, της διασποράς φόβου και της καταστροφής ανθρώπων. Στα κατοπινά χρόνια, ο Κον ακολούθησε κατά πόδας τον Τραμπ και τον είδε να ανεβαίνει τις επιχειρηματικές βαθμίδες και να απλώνει την οικονομική εξουσία του σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Ο Κον ήταν πάντα εκεί να τον συμβουλέψει και να τον επηρεάσει.

Οπως σημειώνει ο ιστότοπος Politico, επί 13 συναπτά χρόνια, μέχρι το 1986 οπότε και πέθανε, ο Κον μεταλαμπάδευσε στον Τραμπ τη λογική «νικάω-με-κάθε-κόστος». Δεν υπήρξε επιχειρηματικό ή νομικό ντιλ που να μην ολοκληρώθηκε κάτω από αυτή τη λογική. Νίκη, παντί τρόπω. Πολλοί που γνώριζαν και τους δύο άνδρες λένε πως η πραγματική επιρροή του Κον ήταν στον τρόπο σκέψης του Τραμπ – στο πώς έβλεπε τον κόσμο και στο πώς έπρεπε να διαμορφώσει την δημόσια περσόνα του. Κάτι που είναι εμφανές πλέον σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατεία του.

Η επί χρόνια γραμματέας του Κον, Σούζαν Μπελ, θυμάται: «Ο Κον είχε κάτι που άρεσε στον Τραμπ».

Πίσω στα 70’s, τότε που ο Τραμπ προσπαθούσε να «χτίσει» τη φήμη του στο Μανχάταν, ο γηραιός Κον ήταν ένας επιφανής νομικός της Νέας Υόρκης με πελάτες πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες και αφεντικά μεγάλων εταιρειών. Ηταν εκείνος που τα έβαλε με το υπουργείο Δικαιοσύνης που κατηγορούσε τον Τραμπ για φυλετικές διακρίσεις σε οικείες που νοίκιαζε στο Μπρούκλιν και τον Κουίνς. Ηταν εκείνος που μεσολάβησε για να υπάρξουν γιγαντιαίες φορολογικές ελαφρύνσεις για να κατασκευάσει ο Τραμπ το ξενοδοχείο Grand Hyatt και το Trump Tower. Και ήταν εκείνος που υπέγραψε την αντιμονοπωλιακή πολιτική στο Εθνικό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Ολες του οι κινήσεις έγιναν με την επίρρωση πολιτικών διασυνδέσεων και του απλού credo που τον συνείχε: πάντα επίθεση, ποτέ συγγνώμη.

Ο Μπελ, λέει: «Ο Κον πιέζε αρκετά τα πράγματα – εάν ήθελε κάτι, το αποκτούσε. Νομίζω πως ο Ντόναλντ είχε αρκετές αρετές από μόνος του, ωστόσο κάποιες τις απέκτησε λόγω του Κον. Ο Ρόι ήταν μια ισχυρή δύναμη. Ηταν αναγνωρίσιμο πρόσωπο με βαθιές και ποικίλες διασυνδέσεις σε πολιτικούς και νομικούς κύκλους», σημειώνει ο Μάικλ Ρόζεν, ο οποίος δούλεε επί 17 χρόνια στο δικηγορικό γραφείο του Κον. «Υπήρξαν άνθρωποι που τον θαύμαζαν και ζητούσαν τη συμβουλή του. Η περσόνα του –στα χρόνια του ΜακΚάρθι- και οι μάχες του με την κυβέρνηση τού έφεραν πολλούς πελάτες».

Οπου «πελάτες» ήταν μιντιάρχες, ο Αρχιεπίσκοπος της Νέας Υόρκης και ο βασιλιάς της Μαφίας, Τόνι Σαλέρνο, και φυσικά ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Μάικ Τζεντίλε, ο επικεφαλής εισαγγελέας που κυνήγησε τον Κον πριν πεθάνει για απάτη, θυμάται: «Ο Τραμπ θεωρούσε τον Κον μέντορά του».

Ανθρωποι που γνώριζαν τον Κον και τον Τραμπ, λένε τώρα ότι βλέπουν στον δεύτερο το βαθύ «χνάρι» του πρώτου. Τα στοιχεία που «πρόσφερε» ο Κον στον Τραμπ ήταν η ειλικρινής επιθετικότητα, η απροκάλυπτη περιφρόνηση προς τη λεπτότητα και τις συμβάσεις, τη χειραγώγηση των ΜΜΕ και την ανάγκη να πιστεύει στο ισχυρό νόμισμα της διασημότητας.

Μπορεί ο Τραμπ να αρνείται τώρα να μιλήσει για τον Κον, ωστόσο το 1979, σε συνέντευξη στο αμερικανικό περιοδικό Newsweek, είχε παραδεχθεί πως αν θέλεις να επιτεθείς σε έναν αντίπαλο δεν έχεις παρά να δώσεις την υπόθεση στον Κον. Ηταν φανερός ο θαυμασμός του. Ενα χρόνο μετά, έπειτα από πίεση, παραδέχθηκε σε έναν δημοσιογράφο του περιοδικού των New York Times ότι ο Κον, αρκετές φορές, ανέλαβε αυτό το ρόλο για λογαριασμό του. Για να συμπληρώσει ότι: «Ο Κον ήταν αδυσώπητος, αλλά και πολύ πιστός άνθρωπος. Μπορούσε να κακοποιηθεί για πάρτη σου».

Η γνωριμία

Σύμφωνα με τον Τραμπ, οι δύο άνδρες γνωρίστηκαν το 1973 στο Le Club, ένα κλειστό κλαμπ της Ανατολικής Ακτής για ανθρώπους που βρίσκονταν στο κέντρο της δημόσιας σφαίρας ή επιθυμούσαν να μπουν σε αυτήν.

Ο Κον, επί 20 χρόνια, βρισκόταν στον πυρήνα του δημόσιου βίου ως άμεσος συνεργάτης του ΜακΚάρθι. Μια σκοτεινή εποχή για τις ΗΠΑ όπου πολλοί άνθρωποι καταστράφηκαν επειδή κατηγορήθηκαν για συμπάθεια στον κομμουνισμό, την ομοφυλοφιλία και την κατασκοπεία. Οταν όλα έληξαν, ο Κον γύρισε ντροπιασμένος στη Νέα Υόρκη από την οποία καταγόταν.

Τη δεκαετία του ’70, ο Κον υιοθέτησε έναν προκλητικά εμφανή τρόπο ζωής. Είχε Ρολς Ρόις, ένα ακριβό σκάφος και πιάτα με τα αρχικά του. Περικυκλώθηκε από ανθρώπους που κατείχαν εξουσία την οποία δεν είχαν αποκτήσει πάντα με νόμιμο τρόπο. Ηταν ένα κουβάρι αντιθέσεων: ένας εβραίος αντισημίτης και ένας ομοφοβικός ομοφυλόφιλος. Είναι, δε, χαρακτηριστικό πως όταν πέθαινε από AIDS (κάτι που ο ίδιος τον αρνήθηκε), τον πέταξαν από το φημισμένο Studio 54 στο οποίο θαμώνες ήταν όλα τα σεπτά μέλη της νεοϋορκέζικης κοινωνίας, μεταξύ αυτών και ο «πολύς» Αντι Γουόρχολ.

Τρεις φορές (το 1964, το 1969 και το 1971) είχε δικαστεί και αθωωθεί για κατηγορίες που περιλάμβαναν συνωμοσία, δωροδοκία και απάτη, δίνοντάς του την αύρα του ανθρώπου που αντέχει και δεν ηττάται εύκολα. Στην αυτοβιογραφία του, γράφει: «Εάν μπορείτε να πάρετε τον Μακιαβέλι ως δικηγόρο, τότε σίγουρα δεν είστε χαζός πελάτης».

Εκείνα τα χρόνια της γνωριμίας τους ο Τραμπ ήταν 27 ετών. Είχε μόλις μετακομίσει στο Μανχάταν, ακολουθούσε τις δουλειές του πατέρα του, δεν είχε αγοράσει τίποτα, δεν είχε χτίσει τίποτα, αλλά είχε καταφέρει να πείσει τους ιδιοκτήτες του Le Club να τον δεχθούν στις τάξεις του έτσι ώστε να μπει στον «καλό» κόσμο.

Στην πραγματικότητα, το συγκεκριμένο κλαμπ του άνοιξε τις πόρτες του Κον, με τον οποίο γνωρίστηκε, συνέπλευσε και επηρεάστηκε σφόδρα.

Ο Κον είναι η κλασική περίπτωση του δημόσιου προσώπου που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Σύμφωνα με τον φημισμένο ιστορικό Ερικ Χομπσμπάουμ: «Ηταν πιθανότατα ένας αυθεντικός πρίγκιπας του σκότους». Ενας δεδηλωμένος φίλος της οικογένειας Ρίγκαν, λάτρης του υλικού πλούτου και της υπέρμετρης δόξας, ένας κλασικός δικηγόρος του διαβόλου, αν δεν ήταν ο ίδιος… το πνεύμα του κακού, ένας «αγύρτης» (χαρακτηρισμό που του δίδει ο Χόμπσμπαουμ) που δεν του έφταναν τα πολλά χρήματα που θα μπορούσε να βγάλει ως δικηγόρος στη Νέα Υόρκη, αλλά αποζητούσε το υπερκέρδος παντί τρόπω…

 

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News