Πάει και ο Θανάσης. Σχεδόν 11 μήνες μετά τον Κώστα, τον «Βενιαμίν» των αδελφών Γιαννακόπουλων, και εννέα μετά τον μεγάλο, Παύλο Γιαννακόπουλο, «έφυγε» το πρωί της Τρίτης σε ηλικία 88 ετών. Ο Παναθηναϊκός έχασε τον πιο πιστό του οπαδό. Το μπάσκετ, έναν γενναιόδωρο χρηματοδότη. Οι φίλοι του, τον καλό τους φίλο. Η κοινωνία, έναν άνθρωπο που βοηθούσε -όσο μπορούσε- όποιον του χτυπούσε την πόρτα. Και ο ελληνικός αθλητισμός, τον τελευταίο ρομαντικό παράγοντα.

Ο Παναθηναϊκός ήταν η πρώτη του έγνοια το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Το αποκλειστικό θέμα συζήτησης στις συνάξεις που έκανε στο σπίτι του, τους χειμώνες στην Κηφισιά και τα καλοκαίρια στη Βουλιαγμένη. Η «τρέλα» του για τον σύλλογο είχε μόνον ένα όριο: τον σεβασμό στον αντίπαλο. Ο «Τυφώνας» -όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ένας δημοσιογράφος και του ‘μεινε- έκρυβε μέσα του μια αντίφαση μοναδική. Από τη μια, δεν ανεχόταν την ήττα. Ούτε στο τάβλι. Και, από την άλλη, αποδεχόταν την ανωτερότητα του αντιπάλου. Ακόμη και του Ολυμπιακού. Το ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους του φίλους, λέει πολλά.

Ζούσε τα παιχνίδια της ομάδας του, σε όλα τα σπορ, με όλο του το «είναι». Πάντα με τα χάπια για την καρδιά στην τσέπη. Επειτα από τρεις τέσσερις αγγειοπλαστικές, ένα μπαϊ-πας και έναν βηματοδότη, ο γιατρός του προσπάθησε να του κόψει το γήπεδο. «Εσύ, δηλαδή, θέλεις να με στείλεις μια ώρα αρχύτερα – ωραίος γιατρός είσαι», του απάντησε. Φώναζε, τσακωνόταν, πανηγύριζε, έκλαιγε. Οσο διαρκούσε το ματς, ήταν θηρίο ανήμερο. Μετά, γινόταν πάλι ο πράος και ευγενικός Θανάσης. Αυτός που δεν δίσταζε να κατεβάσει το παράθυρο του αυτοκινήτου του στα φανάρια, για να δεχθεί (και να ανταποδώσει) τα πειράγματα αντίπαλων οπαδών. Αυτός που καλούσε τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού για να τους κάνει το τραπέζι σε κάποιο εστιατόριο. «To Know us better».

Δεν ήταν λίγες οι φορές που «ξέφυγε». Οταν διεκδικούσε κάτι για τον Παναθηναϊκό, ή όταν πίστευε ότι αδικούν την ομάδα του, τίποτα δεν τον σταματούσε. Το… highlight του ήταν ο τελικός της Ευρωλίγκας στο Βερολίνο, το 2009, όταν πέταξε τα χαρτονομίσματα «στα μούτρα» του Μπερτομέου, θεωρώντας πως ο διαιτητής Αρτεάγκα ευνοούσε την ΤΣΣΚΑ. Αργότερα, στο ξενοδοχείο, το πάρτι του θριάμβου διέκοψε ένα τηλεφώνημα από την Αθήνα. Ηταν ο Παύλος, που είχε μάθει τα καμώματά του. «Είσαι το όνειδος της οικογένειας», του είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου. Ο Θανάσης «πάγωσε». Ο σεβασμός του προς τον μεγάλο αδελφό ήταν παροιμιώδης. Του απάντησε, αφού είχε κλείσει το τηλέφωνο: «Λέγε ό,τι θες, Παύλο, εγώ πήρα Κύπελλο τώρα…». Και συνέχισε να μοιράζει αγκαλιές και φιλιά.

Κανένας από όσους εισέπραξαν την οργή του δεν του κράτησε κακία. Γιατί ήταν αυθεντικός και αυθόρμητος. Δεν έκανε δεύτερες σκέψεις, δεν έπαιζε επικοινωνιακά παιχνίδια, ποτέ δεν έκανε κάτι με σκοπό να προσβάλει οποιονδήποτε. Γιατί, με την ίδια ευκολία που κατακεραύνωνε τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, αγκάλιαζε και ασπαζόταν τον «εχθρό» Βασίλη Σπανούλη, μπροστά σε χιλιάδες Παναθηναϊκούς που τον έβριζαν. Γιατί θα μούτζωνε τους διαιτητές, αλλά και τους παίκτες της δικής του ομάδας, όταν δεν έπαιζαν καλά. Κι έπειτα τον εαυτό του, που τους πληρώνει.

Με τον θάνατό του έκλεισε ο κύκλος των ρομαντικών παραγόντων στον ελληνικό αθλητισμό. Των ελάχιστων ανθρώπων, όπως ο Γιώργος Παντελάκης (ΠΑΟΚ), ο Λουκάς Μπάρλος (ΑΕΚ), ή οι Γιαννακόπουλοι, που δεν επένδυσαν στις ομάδες τους για να κερδίσουν περισσότερα, για να κάνουν μπίζνα με το Δημόσιο, για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, ή για να παραμείνουν εκτός φυλακής, αλλά από αγνή, ανυστερόβουλη αγάπη. Λέγεται πως οι Γιαννακόπουλοι ξόδεψαν για τον Παναθηναϊκό, όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν 400 εκατομμύρια ευρώ. «Ψίχουλα» για το οικονομικό τους μέγεθος, θα πουν κάποιοι. Που, προφανώς, δεν γνωρίζουν πως ο Θανάσης και τα αδέλφια του είχαν αρχίσει να χρηματοδοτοτούν το «Τριφύλλι» (στο ποδόσφαιρο) προτού γίνουν τόσο πλούσιοι. Στη δεκαετία των ’70s, όταν η ομάδα αντιμετώπιζε κρίση χειρότερη από τη σημερινή. Χωρίς να έχουν κάποιον θεσμικό ρόλο στον σύλλογο.

Βοήθησαν και πολύ κόσμο, ο Θανάσης και τα αδέλφια του. Εστειλαν ασθενείς στο εξωτερικό, προσέλαβαν αναξιοπαθούντες (ή τους βρήκαν δουλειά κάπου αλλού), σπούδασαν παιδιά φτωχών οικογενειών, εξόφλησαν χρέη φίλων και γνωστών που βρέθηκαν σε ανάγκη. Με τον όρο πως οι αγαθοεργίες τους δεν θα μαθευτούν. Ενας δημοσιογράφος που είχε θάρρος με τον Θανάση, τον είχε ρωτήσει κάποτε: «Ρε συ, πώς είσαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί που σου ζητούν χρήματα δεν σε δουλεύουν;». Για να λάβει την απάντηση: «Είτε με κοροϊδεύουν είτε όχι, εγώ το ίδιο ήσυχος κοιμάμαι τα βράδια. Σαν πουλάκι».

Ενα πράγμα, μόνο, δυσκολευόταν να μοιραστεί με τους άλλους: τις πολύχρωμες, φανταχτερές του γραβάτες – ειδική παραγγελία, ώστε να είναι μοναδικές. «Εχω κι εγώ μια ίδια», τον πείραζαν οι φίλοι του. «Να μου τη φέρεις. Κι αν είναι ολόιδια, θα στην αγοράσω όσο – όσο», τους έλεγε. Εάν την έλυνε από το λαιμό του και στη χάριζε, σήμαινε πως σε εκτιμούσε ιδιαιτέρως.

Ο χαμός και των δυο του αδελφών, μέσα σε 40 μέρες, του κόστισε αφάνταστα. Πλέον, δεν είχε κουράγιο να συνεχίσει να ζει. Υπέστη εγκεφαλικό αγγειακό επεισόδιο, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του θρόμβου, όμως δεν συνήλθε ποτέ. Η κηδεία του θα τελεστεί την Τρίτη 26 Μαρτίου. Ηταν αδύνατο να γίνει αυτή την εβδομάδα, λόγω των αγωνιστικών υποχρεώσεων του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα. Το φέρετρό του θα σκεπάσει η σημαία με το Τριφύλλι, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News