Το πρωί υπουργός, το βράδυ ηθοποιός. Κάπως έτσι (ή, μάλλον, ακριβώς έτσι) θα κυλήσει το επόμενο εικοσαήμερο της νέας υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου. Οι 40 συνολικά, όπως είχε ανακοινωθεί από την αρχή, παραστάσεις του έργου του Αλεξάντερ Γκέλμαν «Και τώρα οι δυο μας», στο Θέατρο Μουσούρη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, θα ολοκληρωθούν κανονικά. Με την υπουργό, πλέον, Λυδία Κονιόρδου και τον Πέτρο Φιλιππίδη επί σκηνής.

Η απόφαση πάρθηκε, από τη Λυδία Κονιόρδου, λίγο πριν από την ανακοίνωση του ονόματός της στο νέο, ανασχηματισμένο, κυβερνητικό σώμα και όταν και ο όρος που φέρεται να έθεσε όταν της προτάθηκε η θέση της υπουργού Πολιτισμού, που την χρήζει ως την δεύτερη ηθοποιό, μετά τη Μελίνα Μερκούρη, στον πολιτικό θώκο του Πολιτισμού.

Παρότι η ίδια γνώριζε πριν από την χτεσινοβραδινή παράσταση στο Μουσούρη ότι θα ανακοινωθεί το όνομά της, δεν το ανακοίνωσε ούτε καν στον συμπρωταγωνιστή της, για να μην αναστατωθεί, όπως λέγεται, ούτε κατ’ ελάχιστον η παράσταση. Η είδηση όμως είχε ήδη κυκλοφορήσει πριν από το διάλειμμα και ο Πέτρος Φιλιππίδης βρήκε αρκετά ερωτηματικά SMS στο κινητό του. Αναγκάστηκε λοιπόν να την ρωτήσει και να ολοκληρώσουν την παράσταση με τη γνώση πια ότι μετά από λίγες ώρες η καταχωρισμένη ως δεινή τραγωδός πρωταγωνίστρια θα ορκιζόταν υπουργός Πολιτισμού.

Το ερώτημα βέβαια για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και τους συνεργάτες της ήταν άλλο: θα συνεχίσει κανονικά η νέα υπουργός με το σημαντικό θεατρικό της σχέδιο, σταθμό στην καριέρα της όπως και η ίδια το θεωρεί, τη συνεργασία της δηλαδή με τον διάσημο αμερικανό σκηνοθέτη Μπομπ Γουίλσον; Η ιστορία έχει γράψει ότι ο Γουίλσον είχε ενθουσιαστεί με την ερμηνευτική της δεινότητα, όταν συνεργάστηκαν από τις 26 Οκτωβρίου 2012 στο Εθνικό Θέατρο, στην Οδύσσεια του Ομήρου, με τη Λυδία Κονιόρδου σε τριπλό ρόλο: Αρήτη, σύζυγο του Αλκίνοου, Αντίκλεια, φάντασμα της μητέρας του Οδυσσέα και Ευρύκλεια, υπηρέτρια της Πηνελόπης. Μέχρι να τελειώσουν οι παραστάσεις, συμπαραγωγή του Εθνικού με το Piccolo Teatro του Μιλάνου/Teatro d’ Europa, στις 16 Μαρτίου 2013, ο Γουίλσον της είχε ήδη προτείνει νέα συνεργασία, η οποία υλοποιήθηκε σε πρώτη φάση με ένα ραδιοφωνικό δράμα του Γουίλσον, με θέμα τη Βαβέλ, στη Ραδιοφωνία της Φρανκφούρτης, που έπαιξε στη συνέχεια στα ερτζιανά αρκετών ραδιοφώνων ανά τον κόσμο.

Η μεγάλη τους συνεργασία όμως, τοποθετείται το Σεπτέμβριο – Οκτώβριο του 2017, σε μια θεατρική παράσταση με άξονα τον Μαρτίνο Λούθηρο και παραγωγό τη Ραδιοφωνία του Βερολίνου, που θα εγκαινιάσει και το Θέατρο Pierre Boulez στη γερμανική πόλη. Η παράσταση, με δύο σολίστ (η μία θα είναι η Λυδία Κονιόρδου), θα περιλαμβάνει μοτέτα του J. S. Bach, αποσπάσματα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη και μια επιστολή αφορισμού του Πάπα Λέοντος Ι΄.

Η παράσταση προϋποθέτει μήνες δοκιμών με τον Μπομπ Γουίλσον στο Βερολίνο, κάτι που δεν μπορεί να συνδυαστεί με το έργο στο υπουργείο Πολιτισμού. Όταν μάλιστα στα μεγάλα θέματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η νέα υπουργός είναι από τα ελλείμματα του Εθνικού μέχρι την μείωση της επίδρασης και δικαιοδοσίας του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου σε ένα «αρχαιολογικοκρατούμενο», κατά γενική ομολογία, υπουργείο. Η επιλογή της Λυδίας Κονιόρδου για τη θέση φαίνεται πως ήταν ένας μέσος, τρίτος, δρόμος για την κυβέρνηση που δεν θέλησε να ενδώσει στις δύο «παρέες», πολιτικές και πολιτιστικές, που κυριαρχούν στον χώρο. Η μία, πιο πολιτική, αφορά στελέχη της Κεντροαριστεράς, που συνδέθηκαν με έργα και οικονομικά αλισβερίσια από το 2003 και μετά και η δεύτερη, πιο πολιτιστική, με καλλιτέχνες που αποτέλεσαν στην περίοδο υπουργίας του Αριστείδη Μπαλτά, γέφυρα προς τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το Ίδρυμα Ωνάση.

Εκείνο που δεν αρνείται κανείς στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ  είναι ότι στην επιλογή έπαιξε ρόλο και η στήριξη που παρείχε στο συχνά κατακρινόμενο πολιτιστικό κυβερνητικό έργο, η Λυδία Κονιόρδου με μια κομβική συνέντευξή της στην Εφημερίδα των Συντακτών (και στην Έφη Μαρίνου), στις 28 Οκτωβρίου, όπου τοποθετήθηκε και πολιτικά, κάτι που απέφευγε συστηματικά να κάνει τα τελευταία χρόνια. Στην ίδια συνέντευξη, η νέα υπουργός Πολιτισμού δεν αρνήθηκε ότι θα πολιτευόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάποτε υπήρξε και υποψήφια με τους Οικολόγους Πράσινους, αν αυτό θα βοηθούσε σε κάτι και «θα είχε νόημα».

«Το μένος και η κατάκριση σε μια προσπάθεια που πάει βήμα-βήμα μοιάζει να είναι άλλοθι για αποποίηση ευθυνών μας», δήλωνε η Λυδία Κονιόρδου. «Ο λόγος που φτάσαμε εδώ δεν είναι αποτέλεσμα μιας στραβοτιμονιάς αλλά αποτέλεσμα λαθών στα βάθη δεκαετιών».

Κάποιοι, λιγότερο καλοπροαίρετοι, θέλησαν να συνδέσουν αυτή τη στάση της, και μάλιστα σε ημέρες φημολογίας περί ανασχηματισμού της κυβέρνησης, με τα βάρη που κουβαλάει από το Κέντρο Αρχαίου Δράματος «Δεσμοί», στο πλαίσιο του οποίου δίνει σεμινάρια, τα έσοδα από τα οποία, όπως λένε οι γνωρίζοντες, τα καταθέτει για την αποπληρωμή των χρεών των «Δεσμών», που ήδη έχουν ρυθμιστεί. Τα βάρη είχαν αρχίσει να σωρεύονται από το 2008, όταν το υπουργείο Πολιτισμού έδινε με το σταγονόμετρο την εγκεκριμένη επιχορήγηση (της τάξης των 150.000 ευρώ) στο Κέντρο. Έως το 2013, όταν η Λυδία Κονιόρδου έπαιζε στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον, τα χρέη ήταν δυσβάστακτα και έφτασαν στα δικαστήρια και σε προσημείωση της (μικρής) προσωπικής περιουσίας των ιδρυτών των «Δεσμών» και κυρίως της Ασπασίας Παπαθανασίου, του Κώστα Γεωργουσόπουλου και της Λυδίας Κονιόρδου και οδήγησαν πολλούς θεατρανθρώπους και εν γένει καλλιτέχνες, με κέντρο τη «Στοά» του Θανάση Παπαγεωργίου (σημερινού προέδρου του Εθνικού Θεάτρου) και της Λήδας Πρωτοψάλτη, να ξεκινήσουν καμπάνια στήριξης, για να μην κλείσει το Κέντρο Αρχαίου Δράματος, που έμεινε αστήρικτο από την Πολιτεία.

Η Λυδία Κονιόρδου, πάντως, στη συνέντευξη που φέρεται να διαβάστηκε από το Μαξίμου ως στήριξη από μια λαοφιλή τραγωδό, που θα μπορούσε να γίνει «νέα Μελίνα» και να βγάλει την κυβέρνηση από τη διελκυστίνδα επιλογής ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες πολιτικο-πολιτιστικές «παρέες», είχε πάρει σαφή θέση: «Δεν κρίνω με αυστηρότητα μια κυβέρνηση που αναλαμβάνει τη στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης, τη στιγμή των άδειων ταμείων. Δίνω πίστωση χρόνου, κατανοώ λάθη, αστοχίες, ατζαμοσύνη, ακόμη και τα όποια πισωγυρίσματα τα αποδίδω στο γύρισμα της σελίδας».

Με έναν τρόπο εκεί (και ενώ, όπως λένε πληροφορίες, είχε ήδη δεχτεί την πρόταση για το υπουργείο Πολιτισμού και την συζητούσε) είχε δώσει και στίγμα για τις προθέσεις της ως υπουργός: «Το ΥΠΠΟ είχε πάντα χώρους που ρήμαζαν ή εικονικά δοσμένους σε διάφορους απίθανους συλλόγους για λόγους ψηφοθηρικούς, ενώ καλλιτεχνικοί φορείς εκλιπαρούσαν για στέγη. Έχουμε δει λεηλασία και κατασπατάληση δημόσιων πόρων σε σημείο να πονάει η ψυχή σου».

Δήλωνε δε ότι δεν φοβάται και την ταύτιση με ένα κόμμα. «Είναι θέμα επιλογής που παίρνει κανείς θαρραλέα. Έρχεται η ώρα που οφείλεις να τοποθετηθείς. Είτε βγαίνεις στους δρόμους και τρως ξύλο, όπως τότε που ήμουν μικρή, είτε κλείνεσαι σπίτι, κάνεις κριτική εκ του ασφαλούς και φυσικά δεν εκτίθεσαι». Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει, από παλιά είχε ως μότο της την κινεζική παροιμία που λέει: «Προτιμώ να ανάψω ένα κερί παρά να βρίζω το σκοτάδι».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News