Ο περισσότερος κόσμος ήταν με τη Μονακό. Με την ομάδα που, εφέτος, έχει προσφέρει στο ποδοσφαιρικό κοινό τα πιο πολλά γκολ απ’ όλες στην Ευρώπη (146 σε 57 ματς) – κι όχι με ‘κείνη που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλη τον τρόπο να τα αποτρέπει. Ηταν με τον 18χρονο πρωτοεμφανιζόμενο «μάγο» των γηπέδων, Εμπαπέ – κι όχι με τον σχεδόν σαραντάρη Μπουφόν (που θα μπορούσε, άνετα, να είναι πατέρας του). Με όλο τον σεβασμό προς τον σπουδαίο «Τζίτζι», ποτέ οι φίλαθλοι δεν θα αγαπήσουν τον καλύτερο τερματοφύλακα περισσότερο από έναν καλό «κυνηγό». Γιατί το γκολ είναι ο σκοπός του παιχνιδιού, η πεμπτουσία του, η νοστιμιά του.

Ο περισσότερος κόσμος ήταν με τη Μονακό, επειδή (εάν δεν πρόκειται για τη δική του ομάδα) το θέαμα τον νοιάζει πάνω απ’ όλα. Το ποιος θα νικήσει – θα προκριθεί – θα κατακτήσει το τρόπαιο, λίγο τον απασχολεί. Η Γιουβέντους είναι -διαχρονικά- αντιπαθής, ακριβώς γιατί εμφανίζεται πάντα πρόθυμη να θυσιάσει την ομορφιά του παιχνιδιού στον βωμό του αποτελέσματος. Δεν υπάρχει τίποτα που θα ντραπεί να κάνει, προκειμένου να φέρει το ματς στα μέτρα της. Με ποσοστά επιτυχίας εκπληκτικά, είναι αλήθεια, και με έναν αξιοθαύμαστο (αλλά παρεξηγημένο) τρόπο.

Προέρχεται από μία χώρα που εκτιμά την τέχνη της άμυνας περισσότερο κι από το ίδιο το γκολ. Αν δεν είσαι Ιταλός, πολύ δύσκολα θα κατανοήσεις τους οπαδούς της που ζητωκραυγάζουν στα «τάκλινγκ» των αμυντικών, στα φάουλ που ανακόπτουν μια επίθεση του αντιπάλου ή στις αποκρούσεις του τερματοφύλακα, όπως ο υπόλοιπος κόσμος στα γκολ. Αλλά, που κάνει η Γιουβέντους δεν είναι εύκολο, δεν είναι η συνηθισμένη άμυνα μιας ομάδας που «ταμπουρώνεται» στην περιοχή της – είναι μια ολόκληρη επιστήμη που ελάχιστες ομάδες (πλην των ιταλικών) κατέχουν. Δεν είναι η αντίσταση στη δημιουργία, αλλά ένας εναλλακτικός τρόπος δημιουργίας. Μονότονος, βαρετός, καθόλου θεαματικός αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικός, εφόσον τον έχεις σπουδάσει. Τόσο (αποτελεσματικός), ώστε η «Γηραιά Κυρία» κατάφερε να ξεχαρβαλώσει τις δύο πιο φοβερές μηχανές παραγωγής γκολ της χρονιάς (Μπαρτσελόνα και Μονακό), και να τους βάλει η ίδια πέντε τέρματα. Δεν είναι απλό – ρωτήστε και την Παρί Σεν Ζερμέν, που το δοκίμασε στο «Καμπ Νου» και δέχτηκε έξι γκολ.

Αυτή η «κυνική» Γιουβέντους κράτησε χθες (Τετάρτη) στο «μηδέν» τη γεμάτη επιθετικό ταλέντο Μονακό του Λεονάρντο Ζαρντίμ, την πρώτη ομάδα που είχε καταφέρει να σκοράρει 3+ γκολ σε τέσσερις διαδοχικούς αγώνες σε νοκ-άουτ φάση του Champions League, η οποία στα επτά τελευταία της παιχνίδια στη διοργάνωση μετρούσε 30 γκολ. Οι αμυντικές επιδόσεις των Ιταλών ξεπέρασαν κι εκείνες του Αγιαξ πριν από 21 χρόνια. Τότε, στον δρόμο προς τον τελικό του 1996 (τον οποίο έχασαν από τη Γιουβέντους στα πέναλτι), οι Ολλανδοί είχαν δεχθεί μόλις τρία γκολ (το ένα από τον Βαζέχα) σε 11 ματς. Στον ίδιο αριθμό αγώνων, εφέτος, η Γιουβέντους είδε την μπάλα στα δίχτυα της μόνο δύο φορές, και ο Μπουφόν (που χθες έδωσε μια εντυπωσιακή παράσταση στην εκατοστή του εμφάνιση στο Champions League) δεν έχει νικηθεί επί 621 λεπτά σερί.

Μπορεί η Γιουβέντους να χάσει την πρόκριση μετά το 0-2 στο Πριγκιπάτο; Ούτε… οι οπαδοί της Νάπολι δεν το ελπίζουν. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρεάλ Μαδρίτης, μετά το 3-0 επί της Ατλέτικο, προχθές, στο «Μπερναμπέου». Να, λοιπόν, ένας πολύ ενδιαφέρων τελικός: η Ρεάλ, που εδώ και ένα χρόνο (μετά τις 26 Απριλίου 2016) σκοράρει ανελλιπώς σε όλα τα παιχνίδια της, εναντίον της Γιουβέντους, που δεν δέχεται γκολ… ούτε με αίτηση και είναι αήττητη στην Ευρώπη. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο «μπουρλοτιέρης» του Champions League με τα 103 γκολ και τα τόσα ρεκόρ στο σκοράρισμα, εναντίον του κορυφαίου τερματοφύλακα της εποχής μας. Ο πορτογάλος «σταρ» με τις τρεις Μεγάλες Κούπες, εναντίον του ιταλού «capitano» που έχει κατακτήσει τα πάντα εκτός από το συγκεκριμένο τρόπαιο.

Καλή μπάλα, μην περιμένετε να δείτε στο Κάρντιφ. Είναι τέτοια η τακτική της Γιούβε, που δεν θα το επιτρέψει. Ο προηγούμενος τελικός στον οποίο αναμετρήθηκαν οι δύο ομάδες, το 1998 στο Αμστερνταμ, ήταν ένας από τους πιο «αδιάφορους» στα χρονικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ενα ματς νευρικό, με μάχες «σώμα με σώμα» στο κέντρο του γηπέδου και ελάχιστες ευκαιρίες, το οποίο κρίθηκε στο 66′ με ένα γκολ του Πέτζα Μιγιάτοβιτς (ο οποίος, εκείνη τη σεζόν, δεν είχε σκοράρει στην Ευρώπη ούτε μία φορά). Η Γιουβέντους του Ντάβιντς, του Ιντσάγκι, του Ντεσάν, του Κόντε και του σημερινού προπονητή της Ρεάλ, του Ζινεντίν Ζιντάν, ήταν το μεγάλο φαβορί, όμως οι Μαδριλένοι σήκωσαν την Κούπα – την πρώτη τους έπειτα από 32 χρόνια (1966). Το «βιτριολικό» (για τους Ιταλούς) σχόλιο της εποχής ήταν πως στους τελικούς σε φτάνει η άμυνα, όμως τα τρόπαια στα δίνει η επίθεση. Τότε, η Ρεάλ είχε «μπροστά» τον Ραούλ, τον Μιγιάτοβιτς, τον Σούκερ και τον Μοριέντες.

Εφέτος, ο τελικός δεν θα είναι Ρεάλ – Γιουβέντους, αλλά Ρονάλντο – Μπουφόν. Ολοι θα περιμένουν να δουν εάν ο πιο χαρισματικός σκόρερ του καιρού μας, ο οποίος έβαλε πέντε γκολ στη Μπάγερν και έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής ever που πετυχαίνει «χατ-τρικ» σε διαδοχικούς νοκ-άουτ αγώνες του Champions League, με το ασύλληπτο ποσοστό ευστοχίας 38% μετά τη φάση των Ομίλων, θα καταφέρει να νικήσει τον «υπεράνθρωπο» τερματοφύλακα. Αυτή τη φορά, ο Ρονάλντο θα έχει απέναντί του μια από τις καλύτερες άμυνες όλων των εποχών – και ο Μπουφόν, τον φορ που έχει πετύχει -μόνος του- κάτι λιγότερο από τα μισά γκολ (103) που έχει σημειώσει, συνολικά, η Γιουβέντους (259) στη διοργάνωση.

Ο ιταλός πορτιέρο θέλει αυτό το Champions League απεγνωσμένα. Στα 22 χρόνια της ένδοξης καριέρας του έχει κατακτήσει ένα σωρό Πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους, Κύπελλο UEFA με την Πάρμα, Παγκόσμιο Κύπελλο με τη «σκουάντρα ατζούρα» το 2006, όμως τη Μεγάλη Κούπα δεν την αγκάλιασε ποτέ. Δύο φορές την άγγιξε, αλλά την έχασε: το 2003 από τη Μίλαν και το 2015 από την Μπαρτσελόνα. Ιδίως ο τελικός του Μάντσεστερ (2003), που κρίθηκε στα πέναλτι, τον έχει σημαδέψει. Τον θεωρεί τη μεγαλύτερη απογοήτευση της καριέρας του, όπως έχει εξομολογηθεί στο Sky Sports πριν από χρόνια: «Το ήθελα για τον εαυτό μου, το ήθελα για τον κόσμο, για την ομάδα. Στο τέλος κανείς δεν θυμάται τον χαμένο, εκτός από τον ίδιο τον χαμένο».

Ο Μπουφόν είναι το Νο 1 της κορυφαίας ενδεκάδας που δεν ευτύχησε να σηκώσει ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, δίπλα στους Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Ρονάλντο (τον Βραζιλιάνο), Ερίκ Καντονά, Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ντιέγκο Μαραντόνα, Πάβελ Νέντβεντ, Πατρίκ Βιεϊρά, Λόδαρ Ματέους, Μπόμπι Μουρ και Φάμπιο Καναβάρο. Αν τα καταφέρει στο Κάρντιφ, σίγουρα θα αλλάξει το ψηφιδωτό που κοσμεί τον πάτο της πισίνας του, το οποίο απεικονίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 (το κατέκτησε με την Ιταλία). Το θέμα είναι, ποιος θα πείσει τον «CR7» που έχει τρία τρόπαια και μόνον ένα χαμένο τελικό, να… πάει πάσο γιατί είναι το απωθημένο του Μπουφόν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News