Είχε απόλυτη επίγνωση των προνομίων που απέρρεαν από την υψηλή θέση του ως συζύγου στο πλευρό μιας βασίλισσας – και δη της Αγγλίας. Απολάμβανε όλα τα πλεονεκτήματα της χαρισάμενης ζωής στο παλάτι του Μπάκιγχαμ. Και πάντα υπερασπιζόταν με πάθος τα συμφέροντα του στέμματος, ιδίως στην ιδιοκτησία. Ωστόσο δεν είχε πρόβλημα να δηλώσει εγκαίρως, όταν ακόμη ήταν νέος δηλαδή, τον μεγάλο καημό του στα μίντια. Επιτέλους, ήταν και αυτός άνθρωπος! «Εχασα μερικές καθημερινές απολαύσεις», τους έλεγε, «να, να δω ένα φιλμ στον κινηματογράφο ή να πιώ ένα ποτηράκι στην παμπ, έχασα τη χαρά της εξόδου σε κάποιο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης».

Ο πρίγκιπας Φίλιππος, για τον θάνατο του οποίου από την Παρασκευή 9 Απριλίου κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες στο Νησί, ήταν εκτός πρωτοκόλλου αυθόρμητος όταν του δινόταν η ευκαιρία. Στον βίο του και μέχρι να φθάσει στο βαθύ γήρας, είχε δώσει πολλά δείγματα ότι θα ήθελε να είναι πιο ελεύθερος, η γλώσσα του να μην περιορίζεται τόσο, να κάνει και την πλάκα του κιόλας. Κάποιον σκωτσέζο δάσκαλο οδήγησης τον είχε ρωτήσει πώς καταφέρνει να κρατάει την πελατεία του μακριά από το ποτήρι, έναν ιθαγενή Αυστραλό αν οι ντόπιοι εξακολουθούν να πετούν δόρατα ο ένας στον άλλον, από κάποιον μαύρο βρετανό πολιτικό ζήτησε τη χώρα καταγωγής του, και άλλα παρόμοια.

Τέτοιου είδους σχόλια, έγραψαν με την ψυχραιμία της απόστασης οι New York Times στο αφιέρωμά τους, μολονότι ήταν περιστασιακά, «έβλαψαν την εικόνα του». Ασφαλώς τους περισσότερους Βρετανούς ενόχλησε η στάση που κράτησε στον χωρισμό του Καρόλου από την Νταϊάνα, επιρρίπτοντας και σε αυτήν ευθύνες, αν και στο τέλος αποκαλύφθηκε ότι μάλλον ο Φίλιππος δεν αποτελούσε την εξαίρεση του κανόνα: και αυτός έτρεφε συμπάθεια για αυτή την «παρακατιανή» γυναίκα, το πρόσωπο που είχε λατρέψει όλη η χώρα.

Ο Φίλιππος, μέχρι τα 50 του τουλάχιστον, ήταν ο τύπος του κλασικού βρετανού σπόρτσμαν: έπαιζε πόλο, πιλοτάριζε αεροπλάνα, κυβερνούσε ιστιοπλοϊκά, οδηγούσε σπορ αυτοκίνητα. Με την υποχώρηση των αθλητικών δραστηριοτήτων ανέπτυξε και καλλιτεχνικές τάσεις, αξιοποιώντας την έφεσή του στη ζωγραφική.

Ο Φίλιππος γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στις 10 Ιουνίου 1921, έναν χρόνο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, και ήταν το πέμπτο παιδί (ο μοναδικός γιος) του πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδος, αδελφού του βασιλέως Κωνσταντίνου. Μητέρα του ήταν πριγκίπισσα Αλίκη (από το οικογενειακό σκέλος της οποίας ο Φίλιππος ήταν συγγενής της βασίλισσας Βικτωρίας). Η καταγωγή του ήταν σκανδιναβική, από τον βασιλικό οίκο της Δανίας. Δυστυχώς, ο ίδιος δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ του την ελληνική γλώσσα.

Η εξορία του αγγλόφιλου πατρός του μετά την εθνική τραγωδία του 1922 έφερε τον Φίλιππο (μέσα σε ένα καφάσι φρούτα, σύμφωνα με κάποια εκδοχή) στη Δύση, πρώτα στο Παρίσι και κατόπιν στο Νησί. Φοίτησε σε αυστηρό σχολείο στη Σκωτία και στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό Κολέγιο του Ντάρτμουθ. Οταν η Βρετανία εισήλθε στον Β΄ΠΠ, ο 19χρονος Φίλιππος έλαβε μέρος σε πολεμικά επεισόδια στη Μεσόγειο και αλλού. Η κατοπινή βασιλική εικόνα του είναι αυτή του ενστόλου πρίγκιπα, με όλα τα μετάλλια και τα διάσημά του. Παρευρέθη στην τελετή παράδοσης των Ιαπώνων στους Αμερικανούς, στο θωρηκτό «Μιζούρι» στις 2 Σεπτεμβρίου 1945.

Παντρεύτηκε στην Ελισάβετ Β’ το 1947. Με δήλωσή του αποχώρησε από τη δημόσια ζωή τον Μάιο του 2017.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News