Το βιβλίο τράβηξε την προσοχή των περισσότερων λιγότερο γι’ αυτά που γράφει ο συγγραφέας του και περισσότερο για τον εκδότη που το εξέδωσε. Το βιβλίο, όμως, είναι χρήσιμο για τη μελέτη του ένοπλου κινήματος της άκρας αριστεράς και ο Δ. Κουφοντίνας είναι, όσο κανένας ίσως, σε θέση να περιγράψει την εσωτερική ζωή αυτού του χώρου, για το διάστημα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού, το 2002. Είναι χρήσιμο μέχρι του σημείου που αρχίζει η ανάλυση: εκεί αρχίζει η δοξολογία των ένοπλων ομάδων και της τρομοκρατικής τους δράσης, καθώς και η σπίλωση της μνήμης των ανώνυμων και επώνυμων θυμάτων τους.

Κατ’ αρχήν, ο Δ. Κουφοντίνας επιστρατεύεται στον Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα, τη «μητέρα» όλων των οργανώσεων, και ζει με τραυματικό τρόπο την παρακμή και τη διάσπασή της -το σχετικό κεφάλαιο είναι το πιο ενδιαφέρον του βιβλίου- που οδηγεί τον ίδιο στη 17 Νοέμβρη, τον Τσουτσουβή στη συγκρότηση της δικής του ομάδας και την ομάδα ΟΚΤΩΒΡΗΣ 80 στον εμπρησμό των πολυκαταστημάτων.

Η ένταξή του στη μακροβιότερη οργάνωση ακροαριστερών τρομοκρατών της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν είναι εντυπωσιακή: «(…) Ύστερα, κάποια στιγμή, μέσα από τους περίπλοκους δρόμους της αλληλεγγύης, ήρθε και ακούμπησε δίπλα μου ένα μικρό χαρτόκουτο. Από χοντρό χαρτόνι, ένα κουτί συσκευασίας για γάλα εβαπορέ. “Να το φυλάξουμε λίγο καιρό”. Δεν ήταν κλειστό. Ούτε υπήρχε υπόδειξη “Μην αγγίζετε”. Μία μικρή γραφομηχανή, ένας πολύ μικρός πολύγραφος οινοπνεύματος, δύο πινακίδες αυτοκινήτου, δύο μεγάλες μεταλλικές κινέζικες χειροβομβίδες, ο επικρουστήρας της μιας κουνιόταν, είχε κολληθεί με πλατύ λευκοπλάστη, δύο χοντρά μάλλινα γάντια, μία μπερέτα, πιστόλι των 32, άλλο ένα των 32 πιο μικρό, βέλγικο, και ένα σαρανταπεντάρι. Φαινόταν πολύ παλιό, η κάννη του ήταν σαν σκαμμένη από τον χρόνο και τη χρήση. Βαρύ σαν Ιστορία. Εκείνο το κιβώτιο ήταν η 17Ν (…)» (σ.σ. δεν τήρησα τα σημεία στίξης του πρωτότυπου, ο υπολογιστής που έγραψα δεν είχε άνω τελεία).

Στο βιβλίο επιβεβαιώνεται η θεωρία της αστυνομίας για τα «συγκοινωνούντα δοχεία», αλλά φαίνονται και τα όριά της. Όταν η 17Ν ζητάει από τον ΕΛΑ να τυπώσει την προκήρυξη για τη δολοφονία του Γουέλς σε 5.000 αντίτυπα, ο ΕΛΑ -αποκαλύπτει ο Δ. Κουφοντίνας- αρνείται. Η 17Ν παρουσιάζει τις θέσεις της σε συνάντηση εκπροσώπων των πυρήνων του ΕΛΑ (στην περίφημη συνάντηση με τις κουκούλες), αλλά ο ΕΛΑ αποφασίζει ότι θα προχωρήσει στο δικό του πρόγραμμα και ότι «η σχέση του με τη 17Ν θα μείνει σε επίπεδο αλληλοπληροφόρησης».

Δεν είναι όλο το βιβλίο περιγραφή γεγονότων και του τοπίου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε όλες τις μορφές της. Υπάρχουν και τμήματα της ανάλυσης, που είναι πάντα ιδεοληπτικά. Εκεί, για παράδειγμα, που περιγράφει την απόπειρα κατά του Μάλλιου, ο συγγραφέας που υπερασπίζεται την αυτοδικία επειδή τα δικαστήρια είχαν στην ουσία αφήσει ελεύθερους τους βασανιστές, γράφει: «Αυτός (ο Μάλλιος ) που χτύπαγε τους παππούδες, τους πατεράδες, εμάς. Όμως τώρα απαντήσαμε. Πήραμε λίγο από το αίμα μας πίσω. Έτσι πλεκόταν σιγά-σιγά ο δεσμός της επαναστατικής οργάνωσης με τον λαό, έτσι αναδημιουργήθηκε το υφαντό της συλλογικής αγωνιστικής μνήμης (…) έτσι ξαναποκτήθηκε η ιστορική αίσθηση»

Και παρακάτω: «Το κείμενο (της 17Ν) αντικρίζει το μέλλον (…) Ξεκινά με τη θέση ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό…»

Ως γνωστόν, αυτό το είδος κοινωνικής οργάνωσης -ο συγγραφέας λέει ότι οι θέσεις του κειμένου τον εκφράζουν και σήμερα- δεν απαντάται πλέον σε καμία γωνιά του πλανήτη που ζούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News