Την περασμένη εβδομάδα ήταν ο επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού, Αλέξης Πατέλης, ο οποίος με συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» (εδώ), έθεσε ζητήματα λειτουργίας και φιλοσοφίας του Ασφαλιστικού με τη φράση «σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά των νέων και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους» — θέση που προκάλεσε την αντίδραση της αντιπολίτευσης. Τώρα είναι ο νέος υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Πάνος Τσακλόγλου που στην ίδια εφημερίδα, λέει πάνω κάτω τα ίδια.

«Ιερά τα δικαιώματα των συνταξιούχων, αλλά και των νέων εργαζομένων» λέει ο κ. Τσακλόγλου στη συνέντευξή του στη Δήμητρα Κρουστάλλη, στην οποία προαναγγέλλει νέα μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, μολονότι η κυβέρνηση ψήφισε μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο το νομοσχέδιο που έγινε γνωστό ως «νόμος Βρούτση».

Ο κ. Τσακλόγλου ανέφερε συγκεκριμένα πως «η κοινωνία και οι κυβερνήσεις ταλαιπωρήθηκαν όχι επειδή έγιναν μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό, αλλά επειδή δεν έγιναν εγκαίρως. Ας μη λησμονούμε ότι οι μεταβιβάσεις του προϋπολογισμού προς το ασφαλιστικό σύστημα αντιστοιχούν σε πάνω από τα τρία τέταρτα της αύξησης του δημοσίου χρέους την τελευταία εικοσαετία. Παρότι στα χρόνια τις κρίσης έγιναν πολλές παρεμβάσεις, οι οποίες μακροπρόθεσμα αποκαθιστούν την ισορροπία του συστήματος, ακόμα και σήμερα οι μεταβιβάσεις αυτές αντιστοιχούν περίπου στο ένα δέκατο του ΑΕΠ. Μεταβιβάσεις του προϋπολογισμού προς το ασφαλιστικό σύστημα παρατηρούνται σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Ωστόσο το αντίστοιχο ποσοστό της Ελλάδας είναι μακράν το υψηλότερο όλων. Το κύριο όμως πρόβλημα είναι ότι το ασφαλιστικό σύστημα όπως είναι δομημένο σήμερα δεν βοηθά στην ανάπτυξη της οικονομίας. Επομένως, μια ουσιαστική μεταρρύθμιση τμημάτων του συστήματος είναι επιβεβλημένη», τόνισε, για να συνεχίσει:

«Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι και μετά τις σχεδιαζόμενες αλλαγές το κύριο κομμάτι του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή ο πρώτος πυλώνας, θα παραμείνει διανεμητικός. Η σταδιακή μετατροπή του συστήματος σε κεφαλαιοποιητικό αφορά τις επικουρικές συντάξεις. Το νέο σύστημα θα καλύψει τους νεότερους ασφαλισμένους, ενώ για τους παλαιότερους θα συνεχίσουν να ισχύουν οι υφιστάμενες ρυθμίσεις. Ουσιαστικά, κάθε ασφαλισμένος που θα συμμετέχει στο νέο σύστημα θα αποταμιεύει στον δικό του “κουμπαρά”. Οι αποταμιεύσεις αυτές θα επενδύονται σε συγκεκριμένα προϊόντα με επιλογή του ασφαλισμένου, αλλά πάντα υπό την επίβλεψη του κρατικού φορέα που θα δημιουργηθεί για αυτόν τον σκοπό. Οταν έρθει η στιγμή της συνταξιοδότησης, το προϊόν αυτών των επενδύσεων θα μετατρέπεται σε ασφαλιστικά ισοδύναμη σύνταξη, η οποία θα προστίθεται στη σύνταξη που θα λαμβάνει ο ασφαλισμένος από τον πρώτο πυλώνα του συστήματος. Σήμερα πάρα πολλοί νέοι πιστεύουν ότι δεν θα πάρουν σύνταξη, οδηγώντας το ασφαλιστικό σύστημα στην απαξίωση. Οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στοχεύουν στο να αποκατασταθεί η σχέση εμπιστοσύνης».

Ο κ. Τσακλόγλου έκανε λόγο για αλληλεγγύη προς τις επόμενες γενιές.

«Θα ήθελα να τονίσω ότι οι επικουρικές συντάξεις των παλαιότερων ασφαλισμένων θα αντιστοιχούν στο ίδιο ακριβώς ποσό που θα ελάμβαναν αυτοί με το υφιστάμενο σύστημα νοητής κεφαλαιοποίησης. Αρα για αυτούς δεν επέρχεται καμία μεταβολή και το επίπεδο της διαγενεακής αλληλεγγύης δεν επηρεάζεται. Ωστόσο η αλληλεγγύη των γενεών πρέπει να είναι αμφίδρομη. Με την εισαγωγή της κεφαλαιοποιητικής ασφάλισης η γενιά μας επιδεικνύει την αλληλεγγύη της στις επόμενες γενεές. Διότι θεραπεύουμε μερικώς μια εγγενή αδυναμία του υφιστάμενου συστήματος που, σε περιβάλλον δημογραφικής συρρίκνωσης, καθίσταται διαγενεακά άδικο εις βάρος των νεοτέρων. Για να υπάρξει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση για το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζεται μια νέα κοινωνική συμφωνία, που να αναγνωρίζει ότι όσο ιερά είναι τα δικαιώματα των συνταξιούχων, άλλο τόσο ιερά είναι και τα δικαιώματα των νέων εργαζομένων. Συγκριτικές μελέτες δείχνουν ότι μακροχρονίως οι αποδόσεις των κεφαλαιοποιητικών συστημάτων είναι υψηλότερες από αυτές των συστημάτων νοητής κεφαλαιοποίησης. Επομένως, οι νεότεροι συνταξιούχοι θα μπορέσουν να απολαύσουν ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Ωστόσο, εκτός αυτού, το νέο σύστημα δημιουργεί αποταμιεύσεις, σημαντικό τμήμα των οποίων θα διατεθεί για χρηματοδότηση επενδύσεων στη χώρα μας. Αυτές οι επενδύσεις θα δώσουν ώθηση στον ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομίας, αυξάνοντας την απασχόληση, τα εισοδήματα και το βιοτικό επίπεδο. Στον αντίποδα, σε βάθος χρόνου, η εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος δημιουργεί ταμειακές ανάγκες. Τμήμα τους μπορεί να καλυφθεί από τις προσόδους της ταχύτερης οικονομικής ανάπτυξης, ενώ άλλο τμήμα μπορεί να καλυφθεί από μηχανισμούς που έχουν θεσμοθετηθεί πριν από αρκετά χρόνια, ακριβώς για την αντιμετώπιση παρόμοιων προβλημάτων. Ωστόσο, θα ήθελα να τονίσω ότι το κενό που δημιουργείται είναι, ουσιαστικά, πλασματικό. Αυτό που καταγράφεται ως δημόσιο χρέος στους εθνικούς λογαριασμούς αφορά τις ακαθάριστες χρηματικές υποχρεώσεις του δημόσιου τομέα. Δηλαδή, από αυτό δεν αφαιρούνται τα αντίστοιχα στοιχεία ενεργητικού, ώστε να εμφανιστεί η καθαρή θέση του Δημοσίου, όπως θα γινόταν σε μια επιχείρηση. Με αντίστοιχο τρόπο, τα ποσά που θα εμφανίζονται ως δημοσιονομικό κενό δεν θα “χάνονται” αλλά θα βρίσκονται στα αποθεματικά του δημόσιου δεύτερου πυλώνα του συνταξιοδοτικού συστήματος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News