Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσουν οι αιχμές του Ευκλείδη Τσακαλώτου προς τον Αλέξη Τσίπρα –δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και προφανώς η τελευταία, που ο πρώην υπουργός Οικονομικών και άτυπος επικεφαλής της ομάδας των 53+ διαφωνεί δημοσίως με την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου (εδώ) και άλλωστε ο πρόεδρος φρόντισε να του… ανταποδώσει τα χτυπήματα, ψαλιδίζοντας τις αρμοδιότητές του, βγάζοντάς τον από τομεάρχη Οικονομικών (εδώ).

Ομως αυτή τη φορά η ηχηρή διαφοροποίηση του κ. Τσακαλώτου έχει πια να κάνει με το πολιτικό γονιδίωμα του κ. Τσίπρα, δηλαδή την επιθετική, στα όρια του θράσους, αντιπολιτευτική ρητορική του και τα όσα είπε κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη πρόσφατα στη Βουλή (ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώην υπουργός είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ πια).

Ο κ. Τσακαλώτος έγραψε άρθρο στο tvxs.gr –έχει και αυτό κάποια σημασία στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον αποκλεισμό του ιστοτόπου από τη συνέντευξη Τύπου του κ. Τσίπρα (εδώ)– και σε αυτό ψέγει εμμέσως πλην σαφώς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτοβουλία του να χαρακτηρίσει στη Βουλή τον Πρωθυπουργό της χώρας «απατεώνα». Αλλο απάτη και άλλο απατεώνας, είναι η φιλοσοφική θέση του πρώην υπ. Οικονομικών.

«Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά φειδωλοί όταν αποκαλούμε τους αντιπάλους μας απατεώνες», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Τσακαλώτος, αφήνοντας σαφείς αιχμές για τον από βήματος της Βουλής λεονταρισμό του κ. Τσίπρα, ο οποίος αναφερόμενος στον κ. Μητσοτάκη, είπε ότι «ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας που έχει περάσει στη χώρα είστε εσείς, που υποσχεθήκατε στον ελληνικό λαό ανάπτυξη ισχυρή και φέρατε υπανάπτυξη 15% στο δεύτερο τρίμηνο του 2020».

Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Οικονομικών, «από τη μια μεριά, αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης αποξενώνει μεγάλο μέρος των πολιτών, και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες. Και κάτι χειρότερο: πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με αυτό το είδος αντιπαράθεσης και όχι με μια εν δυνάμει δραστηριότητα χειραφέτησης. Από την άλλη, ακριβώς γιατί όλοι οι αντίπαλοί μας δεν είναι, και δε θα μπορούσαν να είναι απατεώνες, αυτή η τακτική υποτιμάει τον αντίπαλο –πάντα επικίνδυνο πράγμα σε όλων των ειδών διαμάχες– και δεν είναι πειστική».

Πιο αναλυτικά, ο κ. Τσακαλώτος έγραψε στο άρθρο του:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τα τελευταία τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, πολιτικοί, στοχαστές, τραπεζίτες και άλλοι πολλοί υπόσχονται ότι το πρόγραμμά τους – φιλελευθεροποίηση και απορρύθμιση των αγορών, χειραφέτηση της επιχειρηματικότητας, μικρότερο κράτος κ.λπ. – θα οδηγήσει σε ευημερία για όλους, αν και όχι στο ίδιο βαθμό για όλους. Και συνεχώς διαψεύδονται οι προσδοκίες με όρους ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας για τους πολλούς, την ίδια στιγμή που ενισχύεται η θέση των πιο ισχυρών οικονομικών παραγόντων.

»Μετά από τόσες διαψεύσεις μπορούμε να μιλάμε για απάτη από τη μεριά των υποστηρικτών του όλου εγχειρήματος; Ισως. Μπορούμε να μιλάμε για απατεώνες; Πιο δύσκολη ερώτηση.

»Παλαιότερα αριστεροί και αριστερές στοχαστές ισχυρίζονταν ότι ο βασικός ρόλος της εκκλησίας και της θρησκείας είναι να συμφιλιώσει τα λαϊκά στρώματα με τη μοίρα τους – να ελπίζουν για βελτίωση, όχι σε αυτή τη ζωή, αλλά στην άλλη. Με λίγα λόγια, η θρησκεία δούλευε λειτουργικά για το σύστημα. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει και αυτή η πτυχή, αλλά η όλη προσέγγιση χωλαίνει για τον ίδιο λόγο που έχουν πρόβλημα πολλές εξηγήσεις του λειτουργισμού (functionalism). Μια εκκλησία που απαρτιζόταν από κυνικούς κληρικούς που δεν πίστευαν στη θρησκεία τους, και είχαν πλήρη επίγνωση ότι εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, δεν θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο υποστήριξης του συστήματος. Για να είναι πειστική η θρησκεία χρειάζεται ανθρώπους –ίσως όχι όλους, αλλά τουλάχιστον μια κρίσιμη μάζα– που είναι ειλικρινείς για τον ρόλο που εξυπηρετούν.

»Το ίδιο, εικάζω, ισχύει και με τους νεοφιλελεύθερους. Βεβαίως, πολλοί θα είναι κυνικοί και ξέρουν ακριβώς τι θα είναι τα αποτελέσματα των πολιτικών τους και πόσο τους ευνοεί τους ίδιους. Αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί το όλον. Μια κρίσιμη μάζα νεοφιλελεύθερων κοινωνικών επιστημόνων πραγματικά πιστεύουν στις θεωρίες τους – βέβαια, άλλοι είναι πιο κυνικοί ή απλώς πάνε με το ρεύμα για να βολευτούν επαγγελματικά. Το ίδιο ισχύει με τους πολιτικούς.

»Με αυτή την έννοια, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά φειδωλοί όταν αποκαλούμε τους αντιπάλους μας απατεώνες. Από τη μια μεριά, αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης αποξενώνει μεγάλο μέρος των πολιτών, και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες. Και κάτι χειρότερο: πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με αυτό το είδος αντιπαράθεσης και όχι με μια εν δυνάμει δραστηριότητα χειραφέτησης. Από την άλλη, ακριβώς γιατί όλοι οι αντίπαλοί μας δεν είναι, και δεν θα μπορούσαν να είναι απατεώνες, αυτή η τακτική υποτιμάει τον αντίπαλο –πάντα επικίνδυνο πράγμα σε όλων των ειδών διαμαχών– και δεν είναι πειστική.

»Οι θεσμοί του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων της εκκλησίας και των πολιτικών κόμματων, αποτελούν πολύ σκληρά καρύδια και χρήζουν σοβαρής αντιμετώπισης».

Στον κ. Τσακαλώτο πάντως, δεν άργησε να «απαντήσει» ο γνωστός Παύλος Πολάκης, μέσω από μια σειρά αναρτήσεων στο Facebook και επιβεβαιώνοντας τη μεταξύ τους αντιπαράθεση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News