Ο Ναπολέων είχε χτίσει την Αψίδα του Θριάμβου. Ο Μιτεράν είχε χτίσει τη Ντεφάνς. Η μεγαλομανία στους πολιτικούς δεν είναι κάτι καινούργιο. Απλώς σε μνημειακές πόλεις σαν το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη ή την Πετρούπολη φαίνεται πολύ.
Στο Παρίσι λοιπόν, σήμερα που οι πολιτικοί δεν ξοδεύουν κονδύλια για μεγάλα διακοσμητικά έργα, αναλαμβάνουν δράση (μεγαλομανίας) οι κεφαλαιούχοι. Όχι ότι αυτό είναι κακό βέβαια, μάλλον το αντίθετο.
Για παράδειγμα, αν είσαι ο Φρανσουά Πινό, ένας από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες στη Γαλλία, ο ιδιοκτήτης του ομίλου πολυτελών εταιριών Kering (με τους οίκους Gucci, Balenciaga, Saint Laurent κτλ.) και έχεις συλλογή έργων σύγχρονης Τέχνης αξίας 1,25 δισ. ευρώ, τότε θεωρείς πως χρειάζεσαι μία μεγάλη πινακοθήκη. Λογικό. Τα έργα που κατέχεις είναι περίπου 3.500, με πολλά πρώτα ονόματα – από Μαρκ Ρόθκο μέχρι Ντάμιεν Χερστ.
Ψάχνεις λοιπόν για κτίριο. Και μπλέκεις στη γραφειοκρατία. Τι κάνεις; Τα μαζεύεις και πας αλλού. Αυτό συνέβη στον Πινό στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Είχε βρει ένα παλιό εργοστάσιο της Renault στον Σηκουάνα αλλά τα γραφειοκρατικά κωλύματα καθυστερούσαν πολύ τη συμφωνία. Κάποια στιγμή τότε πολύ εκνευρισμένος ανακοίνωσε πως παραιτείται των προσπαθειών να φτιάξει μουσείο στη Γαλλία. Πήγε στη Βενετία και έφτιαξε το Palazzo Grassi – τον σημαντικότερο χώρο σύγχρονης Τέχνης στην πόλη των δόγηδων.
Ελα όμως που αν είσαι ο Φρανσουά Πινό, υπάρχει το αντίπαλον δέος σου το οποίο κινείται ανταγωνιστικά (ως προς τη μεγαλομανία) στην πόλη όπου εσύ δεν τα κατάφερες… Αυτό το αντίπαλον δέος είναι φυσικά ο Μπερνάρ Αρνό, ο ιδιοκτήτης του ομίλου εταιριών πολυτελείας LVMH (Vuitton, Dior, Givenchy κτλ.)…
Οταν λοιπόν ο Πινό πήγε στη Βενετία, ο Μπερνάρ Αρνό, κατάφερε να χτίσει το δικό του μουσείο και μάλιστα μέσα στο δάσος της Βουλώνης! Και τι μουσείο… Εμβληματικό. Με αρχιτέκτονα τον Αμερικανό Φρανκ Γκέρι. Εκτασης 11.000 τ.μ. Στο κλασικό, εντυπωσιακό στιλ Γκέρι.
Τότε μάλλον αν είσαι ο Φρανσουά Πινό γίνεσαι έξαλλος. Πώς τα κατάφερε να πάρει άδεια ο άλλος και όχι εσύ;
Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει πόλεμος. Ενας πόλεμος για το μεγάλο ιδεώδες, την υστεροφημία, με όπλο, φυσικά τα λεφτά. Κάπου εκεί ξανάρχισαν οι διαπραγματεύσεις του Πινό με τον Δήμο των Παρισίων. Οι οποίες είχαν αίσια έκβαση.
Ετσι την περασμένη Δευτέρα ο Φρανσουά Πινό κάλεσε τους δημοσιογράφους και τις τοπικές Αρχές για να παρουσιάσει το νέο πρόζεκτ του – το μεγαλειώδες μουσείο στο οποίο θα στεγάσει επιτέλους τη συλλογή του. Το κτίριο βρίσκεται στο… στομάχι του Παρισιού (στην περιοχή Halles). Η περιοχή αυτή ονομαζόταν «στομάχι του Παρισιού» επειδή εκεί στεγαζόταν η κεντρική αγορά τροφίμων της πόλης.
Πρόκειται, λοιπόν, για το στρογγυλό κτίριο του παλιού Χρηματιστηρίου, που χτίστηκε τον 19ο αιώνα και που θεωρείται μνημείο της Unesco. Και βέβαια, ο Πινό, φώναξε κι αυτός έναν σούπερ σταρ αρχιτέκτονα, τον Ιάπωνα Ταντάο Αντο.
Ο Αντο, ο οποίος ανακοίνωσε στην παρουσίαση ότι σκοπεύει να τοποθετήσει έναν κύλινδρο μέσα στο κέντρο του θόλου του κυκλικού κτιρίου, μίλησε κι αυτός σαν ιδεολόγος. Είπε στο κοινό που είχε συρρεύσει στην εκδήλωση πως ο κόσμος σήμερα ταλαιπωρείται, φοβάται και ανησυχεί για το μέλλον – οπότε εκείνος υπόσχεται με το μουσείο αυτό να βοηθήσει την Τέχνη ώστε να επιτελέσει το έργο της και να περάσει ένα θετικό μήνυμα στους ανθρώπους. Η Τέχνη σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αντο θα ανανεώσει την ελπίδα όλου του κόσμου για το μέλλον.
Η δήμαρχος των Παρισίων, Αν Ινταλγκό, η οποία διαπραγματεύτηκε με τον Πινό την επισκευή του κτιρίου με αντάλλαγμα τη χρήση του για 50 χρόνια, δήλωσε κατασυγκινημένη στην εκδήλωση: «Αυτό το μουσείο είναι ένα τεράστιο δώρο για την πόλη. Διότι ξανανοίγει στο κοινό ένα κτίριο κλειστό». Βεβαίως δεν ήταν εντελώς κλειστό το πρώην Χρηματιστήριο… Από το 1949 ανήκε στο γαλλικό εμπορικό επιμελητήριο και λειτουργούσε ακόμη και ως χώρος εκδηλώσεων.
Η συμφωνία του Πινό και του Ταντάο Αντο με τη δήμαρχο, είναι πως η οποιαδήποτε αλλαγή ή προσθήκη στο κτίριο θα πρέπει να είναι αναστρέψιμη. Τα εγκαίνια αναμένεται να γίνουν το 2019.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News