Να ήταν, λέει, οι συνεντεύξεις να αρχίζουν από εκεί που τελειώνουν. Αν βέβαια έχεις να κάνεις με ενδιαφέροντα συνομιλητή, αν έχεις να κάνεις με ανοιχτό άνθρωπο. Αλλά πέσαμε στην πιο σφιχτή εποχή από απόψεως διαθέσιμου χρόνου του. Σε πολλά με εξέπληξε ο Γιώργος Καμίνης. Τα έβαλα και με το σινάφι μας. Τόσο που αναλωνόμαστε σε «κοκορομαχίες», χάνουμε, «καίμε» χρήσιμη πληροφόρηση για να βγάλουμε άκρη και συμπεράσματα. Για να διεκδικούμε ως ψηφοφόροι το εφικτό και όχι ένα νεφελώδες «τα πάντα, όλα». Ο Καμίνης δεν είναι των κοκορομαχιών, ούτε των δημοσίων σχέσεων και των πληθωρικών εμφανίσεων. Αλλά είναι ένας πολιτικός άνδρας που ανέλαβε τον δήμο Αθηναίων με έλλειμμα 48.000.000 ευρώ και θα μας τον παραδώσει με 27.000.000 πλεόνασμα. Η συνάντησή μας έγινε στο Δημαρχείο.

Να ήτανε, λέει, οι συνεντεύξεις να άρχιζαν από εκεί που τελειώνουν. Να, όπως για παράδειγμα, η απάντησή του στην τελευταία μου ερώτηση:

Ολους μας κατατρέχει μια παιδική πληγή και αναλώνουμε μια ζωή στη μάχη της. Εσάς ποια πληγή σας κατατρέχει;

«Κυρία Βιτάλη γεννήθηκα αριστερόχειρας. Και γνωρίζω πια καλά, ότι έκαναν έναν ολόκληρο αγώνα να με εξαναγκάσουν να γίνω δεξιόχειρας. Εχω την αίσθηση των αποτυπωμάτων μιας βιαιότητας των άλλων επάνω μου. Αυτή είναι μια πληγή καθώς και ο θάνατος του πατέρα μου, στην ηλικία των 13 μου χρονών. Της εφηβείας δηλαδή»…

Καθώς μου τα είπε αυτά, σκέφτηκα… Τι μάχη έδωσε ετούτος ο άνθρωπος για να σταθεροποιήσει την ύπαρξή του σε ένα κέντρο. Πώς να μην εκπροσωπεί δικαίως, πώς να μην έχει καταχωρηθεί σε μας τους πολίτες σαν τον απόλυτο εκπρόσωπο ενός κεντρώου χώρου; Να λοιπόν που βρήκε εντέλει την άκρη του. Ας πιάσουμε όμως την κουβέντα μας από την αρχή. Μελετήστε την χωρίς μανιέρες και προκαταλήψεις για να πληροφορηθούμε τα της Δημόσιας Διοίκησης από πρώτο χέρι και του κουράγιου που χρειάζεται κάποιος να λογαριαστεί μαζί της.

Αγαπητέ Δήμαρχε, θα ήθελα, ως έμπειρος εκ διαδρομής, να μου πείτε τι δεν γνωρίζατε, τι δεν είχατε υπολογίσει πριν εκλεγείτε δήμαρχος και τι γνωρίζετε πια εκ πείρας;

«Αν είσαι απ’ έξω, αυτό που δεν συνειδητοποιείς είναι, το πόσο άκαμπτο είναι το σύστημα. Και το έχουμε φτιάξει, ώστε όλα να συντείνουν σε αυτό. Είναι σαν “μυοσκελετικό”. Όπως μπορεί να χτυπήσεις στον ώμο αλλά να μην σου κουνιέται το δάκτυλό σου… Κάπως έτσι. Έχουμε έναν αφόρητο νομικισμό και μια πολυνομία. Δηλαδή, αδυνατούμε να τηρήσουμε ένα σταθερό πλαίσιο νομιμότητας. Δεν έχουμε κωδικοποιήσει τίποτα. Πρέπει επιτέλους να κωδικοποιήσουμε κάποια βασικά νομοθετήματα και να μην τα αγγίξουμε ξανά για χρόνια. Το τέρας της πολυνομίας δημιουργήθηκε είτε γιατί ετοιμάσαμε εξαρχής πρόχειρα ένα νομοθέτημα, είτε γιατί στη συνέχεια το μπαλώναμε συνεχώς με χαριστικές ρυθμίσεις και εξαιρέσεις. Ετσι όμως δημιουργείς κακό νομοθέτημα, το οποίο καλείται να εφαρμόσει, μία κακή διοίκηση. Κι αυτό είναι μεγάλο θέμα, μία διοίκηση που ουδείς αξιολογείται για να έχει κίνητρο να γίνει καλύτερος και να αμειφθεί καλύτερα. Το χειρότερο που έγινε, από τον μακαρίτη Μένιο Κουτσόγιωργα, ήταν ότι καρατόμησε όλους τους Γενικούς Διευθυντές, που ήταν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και που όποιος και να ερχόταν υπήρχε μια συνέχεια. Επειδή θεωρούσαν ότι ήταν όλοι δεξιοί, τους κατάργησε και ουδέποτε ξαναδημιουργήθηκε αυτή η θέση. Επομένως έρχεται ο δήμαρχος, σχεδιάζει κάτι με κόπο, φεύγει… Κι έφυγε μαζί του όλη η θεσμική μνήμη. Οι από κάτω είναι ευνουχισμένοι. Έχουμε ένα Κράτος χωρίς συνέχεια. Εχετε παρακολουθήσει την ιστορία με το αποτεφρωτήριο; Ο Προκόπης Παυλόπουλος έκανε τον νόμο το 2006. Τροποποιήθηκε, ξανά και ξανά, με αλλεπάλληλα διατάγματα… Την τελευταία νομοθετική τρύπα για να μπορούμε να το κάνουμε πράξη, τη “φροντίσαμε” πριν από έναν μήνα, δηλαδή το 2017. Εγώ υποσχέθηκα στους πολίτες αποτεφρωτήριο ήδη από το 2010 και είμαι υποχρεωμένος να απολογούμαι, γιατί έφτιαξαν ένα νομοθέτημα τέρας. Ίσως για να μην τα χαλάσουν με τους παπάδες. Με καταλαβαίνετε;»

Δυστυχώς, σας καταλαβαίνω. Ποια είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία που υφίστασθε και που έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα σας;

«Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος κατά βάση. Και ως τέτοιος, έχω την τάση να βλέπω την καλή όψη των ανθρώπων. Και δεν βλέπω δυστυχώς καμιά φορά ότι υπάρχει και άλλη όψη. Η φθηνή, η ιδιοτελής».

Ποιο θεωρείτε ως μεγάλο σας επίτευγμα,  αυτό που στο τέλος πιστεύετε ότι θα το ξέρετε μόνο εσείς και η ψυχή σας;

«Οτι έκανα παντού δουλειά υποδομής. Αυτή που δεν φαίνεται αλλά αυτή που χρειάζεται η χώρα μας. Κατηγορούμαι, ότι η Αθήνα δεν είναι καθαρή. Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε μία κρίση στην καθαριότητα, αλλά η εικόνα ήδη έχει αρχίσει να αλλάζει αισθητά καθώς μέχρι τέλους του έτους θα έχουμε ανανεώσει τον εξοπλισμό μας κατά 50%. Δείτε όμως τι κάναμε σε επίπεδο υποδομής. Πέρασα στο ΕΣΠΑ, κινητό σταθμό μεταφόρτωσης. Αυτό σημαίνει ότι τα σκουπίδια συμπιέζονται πια και πάνε στην Φυλής μόνο μερικές νταλίκες την ημέρα, όχι πενήντα (50) απορριμματοφόρα! Σκεφτείτε προσωπικό, έξοδα, φθορές, λάστιχα, κυκλοφοριακό… Επίσης εντάξαμε στο ΕΣΠΑ τον σταθερό σταθμό μεταφόρτωσης. Και αγοράζουμε πια χώρο, που ο δήμος θα κάνει, κάτι σαν κάθετη μονάδα, που θα διαχειρίζεται πλήρως τα απορρίμματα σε όλες τις κλίμακες εργασίας και επεξεργασίας. Θα γίνεται ανακύκλωση, κομποστοποίηση κ.λ.π. Αλλά γι’ αυτά κυρία Βιτάλη δεν θα κόψω καμία κορδέλα. Την κορδέλα θα την κόψει ο επόμενος. Σημειώστε επίσης ότι καθιερώσαμε την ηλεκτρονική υπογραφή στον δήμο για τα πάντα. Καταργούμε το χαρτί. Παρακολουθείς στενά την πρόοδο, απαλλάσσεσαι από το χαρτί, έχεις αρχείο. Επιτέλους!»

Μου έκανε ανέκαθεν καλή εντύπωση ο καθαρός σας λόγος και οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις σας σε διλήμματα, όπως πρόσφατα για παράδειγμα στην ψηφοφορία της Βουλής για την επιλογή ταυτότητας φύλου. Αν όμως συμβαίνει αυτό, τότε πώς επιλέξατε να συμπορευτείτε πολιτικά με την Φώφη Γεννηματά που προτιμά σε ανάλογες στιγμές να μην εμφανίζεται;

«Αγωνιζόμαστε ως συνιδρυτές για το ποιος θα είναι επικεφαλής ενός μεγάλου κόμματος. Στα μικρά καταλήγεις σε μιζέρια. Στο κόμμα μας, εάν εκλεγώ επικεφαλής, δεν θα αποφεύγουμε να πάρουμε θέση στα επίμαχα ζητήματα. Δεν έχει νόημα το “μικρό μαγαζί”. Πρέπει να ενωθεί ο χώρος. Αν είναι να επιλέγουμε μόνο αυτούς που συμφωνούμε σε όλα, τότε θα κάνουμε κόμμα “φίλοι Καμίνη”».

Μου μαυρίσατε την καρδιά. Δύσκολο πράγμα η αλήθεια. Θα ήθελα να σας γνωρίσω περισσότερο. Είστε ο πιο γνωστός μας άγνωστος. Διάβασα για παράδειγμα ότι γεννηθήκατε στην Νέα Υόρκη το 1954. Πώς έγινε αυτό;

«Ο πατέρας μου ήταν πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Εργαζόταν σε μία από τις μεγαλύτερες εφοπλιστικές εταιρείες. Του Σταύρου Λιβανού, ο οποίος τον κράτησε κάποια χρόνια στο γραφείο της Νέας Υόρκης για να επιβλέπει τις επισκευές των πλοίων. Εζησα πέντε χρόνια στο Μπρούκλιν».

Εχετε μνήμες; Ποια σας έρχεται στο μυαλό;

«Τσολιαδάκι ντυμένος στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Και μια τρομερή ιστορία που θα ήθελα να σας διηγηθώ. Επέστρεψα το 2000 στην Νέα Υόρκη. Και θέλησα να περιφερθώ στην γειτονιά ακολουθώντας κάποια γράμματα του πατέρα μου και μάλιστα σκέφτηκα να συνδυάσω την επίσκεψή μου με ένα γεύμα σε μια πιτσαρία, που όλως τυχαίως είχα δει να διαφημίζεται σε μια κυριακάτικη εφημερίδα και μου είχε τραβήξει την προσοχή μου και είχε γαργαλίσει την επιθυμία μου για ωραία πίτσα. Βεβαίως συγκινήθηκα πολύ μπροστά στο σπίτι μας και στις μνήμες που αναδύθηκαν από το πάρκο που βρισκόταν απέναντι του και “με” θυμήθηκα να κάνω έλκηθρο στα χιόνια. Μετά όμως είχα και άλλη έκπληξη. Στην πιτσαρία χάζευα αδιάφορα μία ασπρόμαυρη φωτογραφία στον τοίχο της, που έδειχνε πολλούς ανθρώπους κάτω από μια ελληνική σημαία. Σκεφτείτε! Ανάμεσα σε άλλους, εντόπισα τους γονείς μου. Να με κοιτάνε… Στο Μπρούκλιν των παιδικών μου αναμνήσεων… Κι όλα αυτά τυχαία! Ήταν φοβερό!».

Νομική, Μεταπτυχιακό στο Παρίσι, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης.

«Ξεχάσατε τη Μαδρίτη. Έζησα δυο χρόνια εκεί για τη διατριβή μου που είχε θέμα τη Μεταπολίτευση σε Ελλάδα και Ισπανία. Και έναν χρόνο στην Νυρεμβέργη».

Αρα κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος. Και γιατί κάποιος γυρίζει Ελλάδα;

«Ναι, έζησα πολύ στο εξωτερικό. Αλλά ήταν η πρόταση του Νικηφόρου Διαμαντούρου για να γίνω βοηθός “Συνήγορος του Πολίτη”. Με έτρωγε πάντα να κάνω καινούργια πράγματα και καθώς δεν είχα ανοίξει δικηγορικό γραφείο, μέτρησε μέσα μου ότι επιτέλους δεν θα έμενα μόνο σε θεωρία αλλά θα έβλεπα και τα πράγματα στην πράξη».

Πόσους φίλους-φίλους έχετε;

«Φίλους-φίλους… 1,2,3,4, 5,6. Σύνολο έξι. Φίλοι ζωής».

Δείχνετε πολύ εγκρατής, ντροπαλός. Υπάρχουν τρία «δράματα» γι΄αυτή την κατηγορία ανθρώπων, νομίζω. Ο χορός, η ποίηση και ο έρωτας. Χορεύετε;

«Πάρα πολύ. Τα πάρτι μου ως εργένης ήταν ξακουστά. Ναι, χόρευα πάρα πολύ».

Δεν το φανταζόμουν. Ποίηση; Έχετε γράψει ποιήματα;

«Κάποια, πάρα πολύ άτυχα πρωτόλεια. Αλλά διαβάζω ποίηση. Μου αρέσει πολύ ο Γιώργος Παυλόπουλος, που έφυγε το 2008, ιδίως η συλλογή του «Τα αντικλείδια». Από τους μεγάλους μας ποιητές προτιμώ τον Καβάφη».

Και πάμε στον έρωτα. Εχετε γίνει κομμάτια, ποτέ;

«Ούτε απ΄αυτό έχω ξεφύγει».

Τι ακραίο κάνατε;

«Μ’ έχετε και με εξομολογείτε;»

Ας ξεφύγει και λίγο το μυαλό σας.

«Εγραφα πάρα πολύ. Επιστολές, γράμματα που όμως δεν ταχυδρόμησα ποτέ (γελάμε). Ανεπίδοτες επιστολές, για να καταλαγιάσει κάπως η αφόρητη εσωτερική φλυαρία».

Τη γυναίκα σας τι την ξεχώρισε στα μάτια σας;

«Την ξεχώρισε το κοινό μας σημείο. Είναι μαχητής. Και αφού παντρευτήκαμε μ΄έχει εκπλήξει ακόμα περισσότερο… Τώρα καταλαβαίνω, πόσο σημαντική δουλειά κάνουν οι γυναίκες! Πώς τα καταφέρνουν, ιδίως οι γυναίκες που έχουν καριέρα. Είναι καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο… Εχει τρέλα με την έρευνα».

Πώς της προτείνατε να παντρευτείτε;

«Αυτή μου πρότεινε να παντρευτούμε!» (Γελάμε πολύ και οι δυο)

Ποια πόλη έχετε πρότυπο;

«Το Αμστερνταμ. Μια πόλη που τα συνδυάζει όλα. Ποιότητα ζωής, κοσμοπολιτισμό, νεανικότητα και ανοιχτοσύνη, εξωστρέφεια».

Ας γυρίσουμε στην πολιτική μας σκηνή. Προσόντα των συνυποψηφίων σας. Ας πιάσουμε τη Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Σε τι τους βγάζετε το καπέλο και αντιστοίχως που θεωρείτε ότι χωλαίνουν;

«Θα απαντήσω μόνο στο πρώτο σκέλος σας. Ακομψο να μιλήσω για το δεύτερο. Θα πω τα προσόντα τους. Στον Θεοδωράκη αναγνωρίζω το προσόν της επικοινωνίας και ένα ένστικτο να αντιλαμβάνεται πού πάνε τα πράγματα. Στη Γεννηματά αναγνωρίζω ως σημαντικό την πρωτοβουλία που ανέλαβε να πάμε για εκλογές στη Δημοκρατική Συμπαράταξη».

Γιατί να ψηφίσουμε εσάς έναντι των άλλων δυο;

«Κατάφερα να κρατήσω ενωμένη την προοδευτική παράταξη και να κερδίσουμε δυο εκλογές. Την πρώτη φορά απέναντι στην ΝΔ και τη δεύτερη το 2014 απέναντι στον καλπάζοντα ΣΥΡΙΖΑ. Κατορθώσαμε να κρατήσουμε όρθια την Αθήνα ενώ η χώρα κατέρρεε και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Επιπλέον είμαι ο πλέον εκτεθειμένος. Με την καλή έννοια. Έχω εκθέσει εαυτόν. Χωρίς να έχω εμπλακεί σε όλα αυτά που έχουν πικράνει τον κόσμο. Καταφέραμε και ήμαστε εδώ οκτώ χρόνια, μία “παράταξη”, ποικίλη παράταξη, ενωμένοι σαν γροθιά».

Πώς καταφέρνει κάποιος να μετατρέψει τα 48.000.000 έλλειμμα, σε 27.000.000 πλεόνασμα;

«Με οικονομίες, αλλά ωστόσο μειώνοντας τα δημοτικά τέλη και, αυτό ιδίως, με μείωση 40% της κρατικής επιδότησης. Πρέπει να τα συνυπολογίσετε όλα αυτά κυρία Βιτάλη για να καταλάβετε πόσο σημαντική δουλειά κάναμε και πόσο σπουδαίο είναι ότι ανταπεξήρθαμε. Εκοψα από παντού την σπατάλη. Παρέλαβα έναν ραδιοφωνικό σταθμό, τον 9,84 που απασχολούσε 400 άτομα προσωπικό και είναι πια κάτω από 100 οι εργαζόμενοι. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν μου μιλάνε ακόμα. Αλλά, προσέξτε, είχα βάλει κριτήρια. Εφυγαν άνθρωποι που είχαν δεύτερη και τρίτη δουλειά και ένα σωρό που δεν πατάγανε καν. Εξυπηρετούσαν εκδότες, που δεν πλήρωναν εργοδοτικές εισφορές και τις πληρώναμε εμείς. Είχα έναν σταθμό που κόστιζε 17.000.000 τον χρόνο! Ηταν δυνατόν; Να έχουμε κόσμο που πεινάει και παραλλήλως να έχουμε σταθμό που να ξοδεύουμε 17.000.000 ευρώ; Και μ’ αρέσει ότι μου καταλογίζουν ότι δεν κάνω ρήξεις… Αν καθίσω και μετρήσω ρήξεις… Με θεωρούν “άχρωμο και άοσμο”. Είναι αυτοί που θεωρούν θαρραλέους τους σαματατζήδες. Και αγνοούν τη σύγκρουση με τους καταληψίες της Βίλας Αμαλίας; Ξεχνούν τη μετωπική σε κάθε επίπεδο με τη Χρυσή Αυγή; Ξεπερνούν τη μεγάλη αντιπαράθεση με τα συνδικάτα στη μεγάλη απεργία καθαριότητας το 2012;»

Περιμένω γρήγορες απαντήσεις… Πόσους απασχολεί ο Δήμος Αθηναίων;

«Κάτω από 7.000, ενώ παρέλαβε 11.800».

Ποιος είναι ο μισθός σας;

«Ευτυχώς εργάζεται και η γυναίκα μου. Διοικώ έναν δήμο με προϋπολογισμό πάνω από 500.000.000 (πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ) και παίρνω μισθό 2.990 ευρώ».

Τι να λέμε, αγαπητέ δήμαρχε! Τι καλά έκανε στον τόπο η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και αντιστοίχως τι δεν τους συγχωρείτε;

«Η ΝΔ έβαλε τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι η τεράστια προσφορά του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το ΠΑΣΟΚ έβαλε μέσα στην πολιτική ζωή και στην κοινωνία τον μισό πληθυσμό που ήταν αποκλεισμένος είτε πολιτικά είτε κοινωνικά. Ολοι έχουν το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το καλό στην ελληνική κοινωνία ότι έκατσε και υπέγραψε. Γιατί αν δεν τα υπέγραφε αυτός και τα υπέγραφε κάποιος άλλος, θα είχε καεί η χώρα».

Και τι δεν τους συγχωρείτε;

«Δεν συγχωρώ στη ΝΔ το γεγονός, ότι από ένα σημείο και πέρα μιμήθηκε τα χειρότερα στοιχεία του ΠΑΣΟΚ. Αυτούσιο πήραν τον λαϊκισμό. Και δεν τους συγχωρώ τα τεράστια ελλείμματα που δημιούργησαν το 2004 και 2009 και τα Ζάππεια, που ουσιαστικά γαλούχησαν τον Τσίπρα. Στο ΠΑΣΟΚ δεν συγχωρώ το πελατειακό σύστημα, τα κρούσματα διαφθοράς, υπουργοί πήγαν φυλακή και το γεγονός, ότι είχε υπάρξει εποχή που το 90% της Κεντρικής Επιτροπής ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Και στον ΣΥΡΙΖΑ ότι κήρυξαν τον αντιμνημονιακό αγώνα που δίχασε τη χώρα και τη χαντάκωσε. Κοιτάξτε τι έχει γίνει σε χώρες που μπήκαν στην κρίση μετά από μας κι όμως βγήκαν πριν από μας. Εκεί που υπέγραψαν Μνημόνια και τα τήρησαν όλοι. Αυτή είναι, κυρία Βιτάλη, η πικρή αλήθεια».

Γιατί αξίζει να είστε δήμαρχος; Πολύς ο αγώνας.

«Σε αυτή τη θέση είσαι πανταχόθεν ορατός. Δεν μπορείς να κρυφτείς. Αν λοιπόν δίνεις το ηθικό παράδειγμα, είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορείς να προσφέρεις στη χώρα σου».

Γιατί να μείνω ήσυχη, αν κατορθώσετε να εκλεγείτε αρχηγός της Κεντροαριστεράς;

(Γελώντας) «Να μην κοιμάστε ήσυχη. Θα σας αναστατώσω τα πάντα. Πρέπει να πάμε σε άλλου τύπου κόμμα. Πολύ συμμετοχικό και καθόλου αρχηγικό. Ανοιχτό στους ανθρώπους που διψούν για συμμετοχή. Ή που έχουν υποφέρει από τις παρέες και τις επετηρίδες».

Τελευταία ερώτηση κ. Καμίνη: Ολους μας κατατρέχει μια παιδική πληγή που όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να γαληνέψουμε παλεύοντας μαζί της. Η δική σας ποια είναι;

«Κάτι που δεν θυμάμαι… Κι όμως. Γνωρίζω ότι στην παιδική μου ηλικία ήμουν αριστερόχειρας και με έκαναν δεξιόχειρα. Και πιστεύω, ότι αυτό το πράγμα δεν ήταν σωστό. Με σημάδεψε επίσης ο θάνατος του πατέρα μου. Δεκατριών ετών στην εφηβεία. Τότε που θες κάποιον απέναντι σου να αναμετρηθείς. Είτε να πάρεις κάποια στοιχεία του, είτε άλλα να απορρίψεις. Το έχεις ανάγκη. Και όταν δεν το έχεις, αισθάνεσαι πολύ μόνος. Θεωρείς ότι όλα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου».

Εφυγα από το Δημαρχείο σοφότερη. Εχετε ποτέ επισκεφθεί το Δημαρχείο; Οι αίθουσες μεγαλειώδεις. Οι πόρτες πανύψηλες. Η σκάλα συγκλονιστική. Τα ταβάνια κόβουν ανάσα. Ολα μεγάλα. Αναυδη! Ο δήμαρχος μου έδωσε τη μόνη αίσθηση ανθρωπίνων διαστάσεων. Και ενός τσαγανού, που για να είμαι ειλικρινής… δεν του το είχα. Ένας σιωπηλός επαναστάτης. Πόσα χάνουμε αναλώνοντας φαιά ουσία σε «κοκορομαχίες»; Να ήταν οι συνεντεύξεις να ξεκινούσαν από κει που τελειώνουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News