Στα… μπουζούκια του Αμπου Ντάμπι γιόρτασε τον πρώτο του τίτλο στη Formula 1 ο Νίκο Ρόσμπεργκ. Ξεσάλωσε μέχρι πρωίας. Ηπιε, γέλασε, χόρεψε και -στο τέλος- ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε, από μικροφώνου, το «We Are the Champions». Ηταν εκεί η σύζυγός του, ο πατέρας του, αρκετοί φίλοι, αντίπαλοι πιλότοι, όμως όχι ο Λιούις Χάμιλτον. Τα αισθήματά του για τον ομόσταυλό του στη Mercedes είναι γνωστά. Γνωστά και αμοιβαία.

Η κόντρα τους είναι πολύ παλιά. Ακόμη κι όταν φόρεσαν τη φόρμα της ίδιας ομάδας -το 2013, μετά την αποχώρηση του Μίχαελ Σούμαχερ από τη δράση- στάθηκε αδύνατο να ξεπεράσουν την αντιπαλότητά τους, η οποία αγγίζει τα όρια της βαθιάς αντιπάθειας του ενός για τον άλλον. Μάλιστα, από το 2014, οι «παρεξηγήσεις» και οι καβγάδες τους φούντωσαν ακόμα περισσότερο.

«Τον εκτιμώ πολύ, όμως αυτή τη στιγμή δεν είμαστε οι καλύτεροι φίλοι», είχε παραδεχτεί ο Ρόσμπεργκ τον περασμένο Ιούνιο. «Υπάρχει έντονος ανταγωνισμός μεταξύ μας, και η φιλία είναι δύσκολο να χωρέσει». Αλλά και ο Χάμιλτον το είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ότι τους χωρίζει άβυσσος: «Προέρχομαι από ένα όχι και τόσο ωραίο μέρος (Στίβενεϊτζ) και ζούσα σε έναν καναπέ στο διαμέρισμα του πατέρα μου. Ο Νίκο μεγάλωσε στο Μονακό, με ιδιωτικά τζετ, γιοτ, λεφτά και πολυτέλειες». Πού να συναντηθούν, αυτοί οι δυο;

Ηταν και κάποια γεγονότα που έριξαν λάδι στη φωτιά. Τον Αύγουστο του 2014 ο Χάμιλτον κατηγόρησε τον Ρόσμπεργκ ότι συγκρούστηκε επίτηδες μαζί του, στο βελγικό Γκραν Πρι. Τον περασμένο Ιούλιο, στο Γκραν Πρι της Αυστρίας, συνέβη το αντίστροφο. Εκείνο το «ατύχημα» είχε στερήσει από τον Ρόσμπεργκ μια σίγουρη νίκη, την οποία κατέκτησε ο Χάμιλτον. Στο Σίλβερστοουν, εφέτος, όταν ο Χάμιλτον ρωτήθηκε, πώς γίνεται να τα καταφέρνει τόσο καλά σε βρεγμένο οδόστρωμα -τη στιγμή που ο Γερμανός αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα-, η απάντησή του ήταν αυθόρμητη: «Γιατί έχω μεγαλύτερα… καρύδια».

Το κόμπλεξ του Χάμιλτον ήταν… ταξικό. Του Ρόσμπεργκ, αγωνιστικό. Ο ξανθομάλλης Γερμανός έβλεπε… την πλάτη του μελαμψού Βρετανού από μικρός. Από τα μέσα της δεκαετίας των 90’s, που ήταν ακόμη παιδιά (και οι δυο γεννήθηκαν το 1985). Πρώτα στις μικρές κατηγορίες των καρτ κι έπειτα στη Formula A και στη Formula Super A, ερχόταν πάντοτε δεύτερος και καταϊδρωμένος. Ο… μπαγάσας ο Χάμιλτον ήταν πολύ πιο γρήγορος. Και, το 2008, κατέκτησε για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1.

Το δράμα του Ρόσμπεργκ κορυφώθηκε όταν βρέθηκαν μαζί, στο ίδιο κόκπιτ. Καθώς η κυριαρχία της Mercedes ήταν ολοκληρωτική, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: οι επόμενοι παγκόσμιοι τίτλοι θα κατέληγαν στο δικό της γκαράζ. Το ζήτημα ήταν, τι χρώμα θα είχε το μονοθέσιο του νικητή. Το ασημί του Χάμιλτον θριάμβευσε το 2014 και το 2015. Ο Γερμανός ήταν το ιδανικό «νούμερο δυο» της ομάδας του. Ολοι τον χτυπούσαν στην πλάτη με συμπάθεια, σαν να του έλεγαν: «Μπράβο Νίκο, είσαι καλός. Απλώς ο Λιούις είναι πιο γρήγορος από σένα. Εχει τη στόφα του πρωταθλητή».

Ο Ρόσμπεργκ ήταν ο «αιώνιος δεύτερος», από κάθε άποψη. Αυτό αποτυπωνόταν και στις αποδοχές του. Ο ετήσιος μισθός του, χωρίς τα μπόνους, ήταν -και είναι- 15,5 εκατομμύρια δολάρια. Το φτωχόπαιδο από το Στίβενεϊτζ παίρνει ακριβώς τα διπλά: 31 εκατ. δολάρια τον χρόνο. Μα, πάνω απ’ όλα, είναι το πρεστίζ. Ιδίως για έναν γιο πιλότου που έγραψε ιστορία στις πίστες.

Ο Ρόσμπεργκ έχει να αντιπαραθέσει την υπομονή, την τακτική και την τελειομανία του. Είναι, απλώς, ένας γρήγορος οδηγός, ο οποίος δουλεύει για να γίνεται καλύτερος

Από την αρχή της σεζόν, ο Γερμανός έδειχνε αποφασισμένος να παίξει -εφέτος- το τελευταίο του χαρτί. Μπήκε στο Πρωτάθλημα με το πόδι κολλημένο στο γκάζι: με τέσσερις διαδοχικές νίκες, από την Αυστραλία έως τη Ρωσία, κι άλλες τρεις μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα. Για πρώτη φορά, το δικό του μονοθέσιο -με το νούμερο 6- έγινε φαβορί για τον τίτλο. Τι αβάσταχτο βάρος! Ο Ρόσμπεργκ εξακολουθούσε να κάνει τις καλύτερες κούρσες της καριέρας του, όμως ο Χάμιλτον τον αντιμετώπιζε με εκείνο το τρομακτικό χαμόγελο της αυτοπεποίθησης στα χείλη. Σαν να του έλεγε, «όσο κι αν τρέξεις, πάλι εγώ θα νικήσω».

Παραλίγο να το κάνει. Πήρε τέσσερις pole positions, τέσσερις σερί νίκες. Αλλά η εγκατάλειψή του στη Μαλαισία αποδείχτηκε μοιραία. Ο Ρόσμπεργκ, από την άλλη, επέδειξε μια πρωτοφανή ψυχραιμία. Τέσσερις δεύτερες θέσεις τον έβγαλαν πρώτο. Εστω με μια νίκη λιγότερη από τον Χάμιλτον (9-10) γεύτηκε, επιτέλους, τη σαμπάνια του πρωταθλητή. Αυτή τη στιγμή την περίμενε δέκα ολόκληρα χρόνια.

Οσοι δεν τον πολυ-συμπαθούν, λένε ότι ο Ρόσμπεργκ δεν είναι σπουδαίος πιλότος. Οι πραγματικά μεγάλοι πρωταθλητές -ο Αϊρτον Σένα ή ο Σούμαχερ- ποτέ δεν θα συμβιβάζονταν με τις δεύτερες θέσεις που η σούμα τους θα τους έβγαζε στον αφρό. Οι φίλοι του απαντούν ότι ελάχιστοι στη θέση του θα έβρισκαν το κουράγιο να επιμείνουν, έπειτα από τόσες τραυματικές ήττες. Να πατήσουν το γκάζι και να νικήσουν τον τρις παγκόσμιο πρωταθλητή.

Στην επιμονή, την τακτική και την ψυχραιμία, «το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά». Ο πατέρας του Νίκο, ο Κέκε Ρόσμπεργκ, είχε κατακτήσει τον τίτλο με μόλις μια νίκη μέσα στη χρονιά, το μακρινό 1982. Είναι η δεύτερη φορά στα χρονικά της Formula 1 που, πατέρας και γιος, πατούν το Εβερεστ των τεσσάρων τροχών, μετά τους Γκράχαμ και Ντέιμον Χιλ. Με τον ίδιο τρόπο, κι ας είναι τόσο διαφορετικοί.

Ο Κέκε, με το χαρακτηριστικό μουστάκι του, ήταν ένας μυώδης, νευρικός και ριψοκίνδυνος οδηγός – και φανατικός καπνιστής. Το 1985, στο Σίλβερστοουν, αφού έσπασε το ρεκόρ της μέσης ταχύτητας (257 χλμ/ώρα), βγήκε από το μονοθέσιό του και άναψε τσιγάρο. Ο Νίκο, γεννημένος στη Γερμανία (ο πατέρας του είναι Φινλανδός) και μεγαλωμένος στο Μονακό, είναι αυτό που λέμε… παιδί από σπίτι. Με εξαιρετική εκπαίδευση (μιλάει πέντε γλώσσες), παραμυθένια παιδικά χρόνια και υγιεινές συνήθειες, είναι ένας… εκνευριστικά ήρεμος οικογενειάρχης. Καμία σχέση με τον πατέρα του, αλλά και με το μέσο προφίλ των πιλότων της Formula 1.

Καμία σχέση και με τον Χάμιλτον, ο οποίος συχνά φιγουράρει σε κουτσομπολίστικα έντυπα, διασκεδάζει θορυβωδώς, επαίρεται για τα κατορθώματά του, και «πετάγεται» συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συναντήσει τους διάσημους φίλους του από τον χώρο του κινηματογράφου και της μουσικής. Για πολλούς, αυτό είναι ακόμα ένα «μείον» του νέου παγκόσμιου πρωταθλητή: η… βαρεμάρα που εκπέμπει. Η έλλειψη ακτινοβολίας που τον διακρίνει. Ακόμη και ο ισχυρός άνδρας της Formula 1, o Μπέρνι Εκλστοουν, δεν έχει κρύψει ότι ο Χάμιλτον είναι πιο «εμπορικός» από τον Ρόσμπεργκ.

Ο Χάμιλτον είναι το ταλέντο. Γεννήθηκε για το γκάζι. Ο Ρόσμπεργκ έχει να αντιπαραθέσει την υπομονή, την τακτική και την τελειομανία του. Είναι, απλώς, ένας γρήγορος οδηγός, ο οποίος δουλεύει για να γίνεται καλύτερος. Στα 31 του χρόνια έχει καταφέρει πολλά: 23 νίκες σε Γκραν Πρι, περισσότερες από πολλούς πρωταθλητές της Formula 1 (και πολύ περισσότερες από τον πατέρα του, που είχε μόνο πέντε νίκες σε 114 αγώνες). Οι εννέα νίκες του και οι 16 παρουσίες στο βάθρο -εφέτος- αποτελούν την καλύτερη επίδοση στην καριέρα του. Αλλά, Χάμιλτον δεν είναι – ούτε πρόκειται να γίνει.

Μέχρι προχθές, ο εσωστρεφής και «εύθραυστος» Γερμανός περνούσε σχεδόν απαρατήρητος δίπλα στον μεγάλο του αντίπαλο. Τώρα, η κατάκτηση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος μπορεί να δώσει την αυτοπεποίθηση που του έλειπε, σε έναν κόσμο «τρελά» ανταγωνιστικό. Για να καταλάβετε πόσο, ιδού μια μίνι ιστορία: Τον περασμένο Απρίλιο, στο περιθώριο του Γκραν Πρι της Κίνας, 18 πιλότοι της F1 επισκέφθηκαν ένα ιταλικό εστιατόριο της Σαγκάης. Αφού έφαγαν, συζήτησαν και γέλασαν, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Σοβαρεύτηκαν και άρχισαν να υπολογίζουν ακριβώς τι έφαγε ο κάθε ένας. Πλήρωσαν το μερίδιό τους και απήλθαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News